Goedgelovig

Herinneringen aan Sinterklaas. Ze zijn er, vaag. Vooral de sfeer rond de Sinterklaasperiode is me bijgebleven. Weken vol spanning. Samen met Zus, voordat de Sint in het land is, alle dikke speelgoedbrochures doornemen aan de keukentafel en omcirkelen wat we graag wilden hebben. Elke avond naar het Vlaamse tv-programma Dag Sinterklaas met Bart Peeters kijken.  

En na een paar weken Sinterklaas - na vele tegenslagen - op televisie toch nog zien aanleggen aan de kade en hem vervolgens een paar uur later in het winkelcentrum de hand schudden. Die avond voor het eerst dat jaar de schoen zetten, mét de zorgvuldig opgestelde verlanglijst, een tekening en een wortel voor Amerigo, en dan zo hard mogelijk zingen (zonder schoorsteen moet je iets meer volume gebruiken, anders hoort de Sint het niet). De volgende ochtend niet kunnen wachten om de schoen bij de achterdeur te inspecteren.  

Op Sinterklaasavond vol spanning, vol verwachting (en vol suikers uit de pepernoten en het snoepgoed) stuiterend in de huiskamer, tot er keihard op de deur gebonsd werd. Dan was ik ineens stil. Spannend! Een briefje in de bus, dat de cadeaus op zolder staan. Papa die met een wasmand vol pakjes naar beneden komt. Kwam de wasmand me dan echt niet bekend voor? Of misschien wel, maar ik stelde er geen vragen bij. Misschien waren de sinterklaaszakken gewoon op?  

Het moment van de waarheid kan ik me nog vaag herinneren, vooral het gevoel dat het opriep. Toen me verteld werd dat Sint eigenlijk niet bestaat, was ik boos. Dat weet ik nog. Volgens mijn moeder wilde ik het simpelweg niet weten. Struisvogelpolitiek, de beste tactiek als het om cadeautjes gaat. ‘Je vond het helemaal niet leuk dat ik het verteld had,’ zegt ze. ‘Jij vond alles er omheen wel spannend, maar niet eng.’  

Mijn zus was daarom wel al op jongere leeftijd op de hoogte. Zelf was ik een jaar of acht, misschien zelfs wel negen. In groep vier werden er surprises gemaakt in de klas, dus toen móest ik wel ingewijd worden in het grote geheim van Sinterklaas. Er was geen ontkomen aan: de realiteit haalde deze goedgelovige in.    

Gelukkig was mijn bezorgdheid over het verdwijnen van de traditie onterecht: de knusheid, Hollandse gezelligheid en spanning bleef, maar dan in de vorm van surprises: voor je zien te houden wie je geloot had, je kamer afsluiten wanneer je werkte aan je surprise en avonden broeden op het perfecte gedicht. Ook na de grote onthulling bleef het een groot feest. De laatste jaren met één grote afwezige. Want hoewel ik ervan overtuigd blijf dat Sint bestaat, is er is maar één ware sinterklaas: Sint Bram. Sint Stefan is voor mij toch echt nog steeds Sint Flodder.