Trefzeker en verwoestend direct

"If there is light, it will find you" van Charles Bukowski is het treffende motto van Alleen met de Goden van Alex Boogers. Als er licht is, zal het jou vinden. Dit is een boek dat door verschijnen alleen al, is gevonden. Het verhaal is zo geslepen en geschreven zonder nonsens, dat je het alleen maar wilt lezen, nee, je moet het lezen. Het motto slaat op de hoofdpersoon, een kleine jongen die na een reeks van akelige gebeurtenissen zichzelf deels op de straat opvoedt en zich door de puberteit worstelt.

Het verhaal wordt beschreven vanuit de ik-persoon waardoor je als het ware onder de huid van Aaron Bachman kruipt. Je leeft mee met hoe hij als kleine jongen met zijn vader optrekt en hoe hij zijn moeder ziet. Ze wonen in het ‘naamloze gat’ zoals de schrijver zijn thuisstad Vlaardingen pleegt te noemen. Het arbeidersgezin leeft simpel, heeft vrij harde omgangsvormen, maar is onderhuids liefdevol. Tot het moment dat de kleine Aaron een man roerloos op de drempel van het huis ziet liggen. Zijn vader draait daarvoor de bak in en komt er voor lange tijd niet meer uit. Zijn moeder wordt opgezadeld met de zorg en de schulden die haar man haar achterliet.

Juist door het gebruik van het ik-perspectief zijn de stappen die de hoofdpersoon neemt logisch en helder, al zijn ze dat feitelijk niet. Het gaat over een jongen die veel te vroeg zelfstandig moet worden in een eenzame wereld. Toch gaat het in het verhaal ook over liefde en dan vooral over het onvermogen de liefde te tonen. Daarbij raakt Boogers de kiem van elke relatie. Is het niet zo dat het makkelijker is om in de aanval te gaan, te schreeuwen en te vechten in plaats van de nuance van het gesprek te zoeken? Het zijn levensvragen die de schrijver stelt, je wordt als lezer uitgedaagd daarover na te denken, zonder dat er een antwoord wordt gegeven.

Het boek is onderverdeeld in vier delen die weer uiteenvallen in korte hoofdstukken. De delen worden ingeleid met motto’s van onder andere Bruce Lee en Ernest Hemingway. Die wonderlijke combinatie illustreert een leidend motief in het verhaal; dat van het zwaard en het penseel uit de leer van de samoerai. Het is een gevecht tussen die twee en aan het einde blijkt dat beide (het vechten in de vorm van kickboksen en het schrijven van verhalen) een gelijksoortig proces doorlopen bij de hoofdpersoon.

Boogers getuigt van diepgang door de soms onbeholpen en ongenuanceerde bespiegelingen van een filosofisch kind in ontwikkeling te beschrijven. Door de directe en veelal zeer beknopte en vlotte dialogen blijft hij heel dichtbij de realiteit. Hij is niet scheutig met beeldspraak, maar als hij het als stijlmiddel inzet, dan getuigt het van inzicht en humor. Het lijkt of hij zijn woorden van veraf op het papier smijt, bijna als het schieten met scherp. Het doet nog het meest denken aan een Angry Bird die halverwege z’n baan versnelt en zich ineens vermenigvuldigt voordat hij verwoestend landt.

Kortom, Boogers heeft een sobere en trefzekere schrijfstijl die zich in het hart nestelt. De lezer die alleen het verhaal wil volgen komt goed aan z’n trekken, en degene die graag literair filosofische verbanden legt, kan hier eveneens zijn genoegen halen. Boogers beschrijft een werkelijkheid zonder er veel superlatieven bij te gebruiken waardoor er een wereld wordt geschapen waar je als lezer deel van uitmaakt. Alex Boogers bevestigt met dit coming of age-epos de kwaliteit van zijn schrijverschap alweer. Lees dit boek. En als je dan toch bezig bent: lees al het andere werk van hem ook meteen.