La pell freda (Nachtlicht), het ijzersterke debuut van Albert Sánchez Piñol

In 2006 las ik dit boek, het debuut van de Catalaanse schrijver Albert Sánchez Piñol. Wat een geweldig debuut! Gisteren (5 november) pakte ik het boek weer uit de kast en herlas het en nog steeds vind ik dit een fantastisch boek.

Dit boek maakte destijds indruk op mij, voor mijn gevoel toverde de schrijver met woorden en reeg hij ze tot zinnen en de zinnen reeg hij aaneen en vormden uiteindelijk een boek.

Nachtlicht vertelt het verhaal van een jongeman (rond 1910/1915), bijna een soort verschoppeling die ten einde raad een baan aanneemt op een verlaten eiland nabij Antarctica. Hij wordt daar naar toe verscheept en achtergelaten met meetapparatuur om allerlei weer metingen te doen. Bij aankomst lijkt er een man in de vuurtoren te wonen die niet geheel normaal genoemd kan worden, het lijkt een wilde woeste man met bossen haar op de verkeerde plekken. De jongeman zoekt toenadering maar de wilde man negeert hem

Inleiding: de eerste avond van de jonge Ierse man valt in, hij probeert het zichzelf makkelijk te maken in de kleine woning, totdat.......
"Aan de onderkant van de deur zat een soort kattenluik. Een rond gat waarvoor een luikje hing. Daardoor stak de arm naar binnen. Een hele arm, bloot en heel lang. Met verkrampte bewegingen zocht hij binnen naar iets. Naar de grendel misschien? Het was geen menselijke arm."

De vuurtoren waar beide al snel in gaan wonen wordt bijna elke nacht bestormd door de reuzekikkers, creaties met zwemvliezen tussen de vingers en tenen. De seksuele spanning tussen de tweede bewoner (hoofdpersonage) op het eiland en een vrouwelijke "reuzekikker" is bizar te noemen en de uiteindelijke reactie van de eerste bewoner hierop, die de vrouwelijke reuzekikker eerst tot in den treuren had bezeten, laat weinig te raden over.

Enige kanttekening, ook al spreek ik geen Spaans (op wat vakantie Spaans na), voor mijn gevoel zijn bepaalde worden niet helemaal juist vertaalt, het stukje over het schaakspel en de vertaling van de titel La pell freda naar Nachtlicht vind ik jammer omdat het de lading van het boek niet geheel dekt. La pell freda betekent De koude huid en wat dat betreft is de titel in het Engels (Cold skin) beter gekozen omdat dit slaat op de reuzekikkers die een eeuwige koude huid hebben.

Afijn, bij tijd en wijle gruwelde ik van dit boek en zelfs nu ik het boek 8 jaar later herlees gruwel ik nog steeds bij sommige stukken. Ik merk wel dat ik nu 8 jaar later sommige gebeurtenissen anders beleef, ruimer, minder bekrompen, wellicht is dat ook omdat ik de eerste keer alleen maar gruwelde en nu meer kon genieten van het geschreven woord.

Ik lees momenteel Victus, de val van Barcelona, een compleet ander boek, maar toch zie ik overeenkomsten (die ik in mijn uiteindelijke recensie zal benoemen).

Aanrader voor literatuurliefhebbers.