Lobsters: niet alleen maar ‘awkward’

Na hun relatie tijdens hun schooljaren, die tot het einde van het eerste jaar aan de universiteit duurde, besloten de twee dat het beter was om vrienden te blijven. Tom is inmiddels werkzaam als journalist en Lucy als bibliotheekmedewerker op een middelbare school. Uiteindelijk baseerden ze hun eerste roman losjes op die awkward eerste periode van hun relatie.

Het idee kwam van Lucy, die dagelijks te maken heeft met de dramatische high school-perikelen van tieners, en Tom vroeg om het mannelijke perspectief voor zijn rekening te nemen. Hoewel de personages op zoek gaan naar hun Lobster (oftewel hun soulmate, zielsverwant, media naranja), moest het geen verhaal vol rozengeur, maneschijn en regenbogen worden. Dat is gelukt! 

Lobsters is, naast awkward, voor veel tieners vooral een heel realistisch en herkenbaar. Het is heel eerlijk, vooral als het gaat over het verliezen van je maagdelijkheid. Vinden jullie dat tieners een realistischer beeld van dit onderwerp zouden moeten hebben en is dit dan ook een van de redenen dat jullie het verhaal schreven?

“Ja, absoluut. We wilden de realiteit laten zien zoals die is, en onze versie op geen enkele manier geïdealiseerd of door een roze bril weergeven. Want de waarheid is dat voor veel tieners het verliezen van hun maagdelijkheid helemaal niet die perfecte, glossy, filmische ervaring is - het is eigenlijk een beetje gênant en ongemakkelijk.”



Het idee om je leven lang maagd te blijven of een oude vrijster te worden is een nachtmerrie voor bijna alle personages in Lobsters. Is dit een gedachte waar jullie zelf als tieners mee worstelden?

Tom: “Nee, helemaal niet! Ik herinner me wel dat ik me een beetje buitengesloten voelde toen twee van mijn beste vrienden op hetzelfde moment vriendinnen kregen, toen we ongeveer vijftien waren. Dit viel samen met de drie weken waarin ik de ziekte van Pfeiffer had, wat betekende dat ik niet eens iemand mocht kussen, dus dat was wel een dieptepunt in mijn leven, romantisch gesproken.” 

Lucy: “Ik denk dat mensen over het algemeen altijd bang zijn dat hun vrienden op hen voorlopen of al toe zijn aan de volgende stap in hun leven - wat die stap ook mag zijn. Zoenen, het verliezen van je maagdelijkheid, een huis kopen, een huwelijk, wat dan ook!"

Hoewel Lobsters heel grappig is, heeft het ook een serieuze kant. Uiteindelijk gaat dit boek meer over opgroeien en openstaan voor de toekomst, dan over het verliezen van je maagdelijkheid. Het gaat over het loslaten van het verleden en leren hoe je kunt openstaan voor nieuwe, opwindende en onbekende ervaringen, of het leven in het algemeen. Kunnen jullie je vinden in deze gedachte en is het iets wat je zelf in het achterhoofd hield tijdens het schrijven van dit verhaal?

Tom: “Ja, zeker weten. Het gaat over die vreemde zomer tussen school en de universiteit, waarin je het gevoel hebt je kindertijd echt achter je te laten en volwassen te worden. Je hebt het gevoel dat je jezelf opnieuw wilt uitvinden - je kunt je verleden op de een of andere manier achter je laten.”


Lucy: “Het is zo’n intense periode in je leven. Zoveel veranderingen, van binnen en van buiten. Zo veel verschillende versies van jezelf en zoveel verwarring. Nogmaals, ik denk dat er gedurende je hele leven een voortdurend gevecht plaatsvindt tussen wat bekend en comfortabel is, en wat nieuw en opwindend, maar eng is. Dat komt alleen nog duidelijker naar voren als je achttien bent.”
 

Welk advies zou je jezelf als tiener willen geven, nu je helemaal volwassen, oud en wijs bent?


Tom: “Ik denk dat ik mezelf zou vertellen dat ik me niet zo’n zorgen hoef te maken, en mezelf geruststellen dat echt iédereen dezelfde twijfels, angsten en bezorgdheden heeft die ik als tiener had.”

Lucy: “Dat ik niet dik ben. Dat ik geen slecht persoon ben. Dat ik goed ben zoals ik ben. En dat ik niet zoveel druk op mezelf hoef te leggen. Probeer jezelf niet constant met anderen te vergelijken en give yourself a break!”


Jullie hebben veel verwijzingen naar klassiekers zoals Pride & Prejudice in het boek verstopt. Hebben jullie een zwak voor klassieke Engelse literatuur? Wat is jullie favoriete klassieker en waarom?

Tom: “Lucy houdt van Engelse klassiekers, en ik geef Franse en Ierse schrijvers over het algemeen de voorkeur, dus we hebben ook wat vage verwijzingen naar Samuel Beckett in Lobsters verwerkt. Er was ook een grappige scène die helaas uit de laatste versie is geschrapt, waarin Sam en Robin over Het barre land van T.S. Eliot praten en waarin Robin claimt dat het niet erg goed is en dat hij het ook makkelijk had kunnen schrijven.”

Lucy: “Ik houd van Shakespeare. Dus ik zeg Romeo & Julia. Ik huil nog steeds iedere keer dat ik het bespreek in mijn lessen. Maar Mr. Darcy is nog steeds mijn ultieme, hete held!”

In Lobsters verwijzen jullie ook naar moderne YA-boeken, zoals Twilight en Harry Potter. Wat is jullie mening over de ontwikkeling van het genre in de laatste jaren?


Tom: “Ik heb het idee dat het beter en beter wordt. Fenomenen als Twilight en Harry Potter hebben deuren geopend voor vele andere YA-/jeugdschrijvers, wat ervoor gezorgd heeft dat het niveau van de boeken die verschijnen veel, veel hoger wordt. Het is ook fantastisch dat steeds meer volwassenen YA-boeken omarmen.”

Lucy: “Er is zoveel fantastische YA. Het kan alleen maar prachtig zijn dat jonge mensen blootgesteld worden aan zo’n wijds aanbod van boeken en ervaringen.”


Als je één boek zou moeten noemen dat alle jonge lezers zouden moeten lezen, wat zou het dan zijn?

Tom: “Ik zou zeggen Het geheime dagboek van Adriaan Mole, 13 3/4 jaar van Sue Townsend. Het biedt zo’n prachtig, realistisch en hilarisch inkijkje in het hoofd van een tienerjongen.”

Lucy: “Ik houd van De dagboeken van Cassandra Mortmain van Dodie Smith. Het is tijdloos en vol van verlangens en dromen.” 


Jullie kennen elkaar nu al heel lang. Op welke manier hielp dat jullie om het boek te schrijven en wisten jullie elkaar tijdens het schrijfproces nog te verrassen?


Tom: “Het fijnste aan het feit dat je elkaar zo goed kent, is dat je goudeerlijk tegen elkaar kunt zijn. Want er waren tijden, toen we met de eerste versie van Lobsters bezig waren, waarin de een soms tegen de ander moest zeggen: ‘Dit hoofdstuk is niet goed genoeg’ of ‘Deze grap zou leuker moeten zijn’ - en je moet iemand heel goed kennen om zo eerlijk tegen diegene te kunnen zijn. Als je je co-auteur niet goed genoeg kent, zou je je te beschaamd kunnen voelen om te zeggen ‘Kijk, we moeten dit stuk verbeteren.’”

Lucy: “Tom was veel meer vent dan ik dacht. Soms zei hij hele jongensachtige dingen die me verrasten. Zoals toen we de sexscène aan het eind van Lobsters schreven en hij zei: ‘We zijn klaar.’ En ik zo van: ‘Nee, dat zijn we niet, ze kunnen niet gewoon seks hebben en het eindigt.’ Maar hij was van ‘Waarom niet, wat is er nog meer?’”

Kun je een eigenschap noemen van de ander die heel belangrijk was om deze samenwerking te laten slagen?

Tom: “Lucy is heel goed met deadlines, en zorgt ervoor dat we dingen op tijd af hebben. Over het geheel genomen denk ik dat we een gelijke bijdrage leveren aan het samenwerkingsproces, maar ik denk dat zij beter is in de emotionele scenes en diepgevoelde dialogen, en dat ik beter ben in het schrijven van harde grappen… Dus soms herleest ze mijn hoofdstukken om ervoor te zorgen dat ze emotioneel aansprekend genoeg zijn, en ik ga door die van haar om er vloekwoorden en kinderachtige humor in te verwerken.”

Lucy: “Ik wilde net zeggen dat Tom zo goed was met deadlines. ;-) Maar hij is absoluut veel, veel beter met redigeren. Als ik een scene heb geschreven, wil ik er niet nog eens naar kijken, ik ben onmiddellijk verveeld. Hij heeft de kwaliteit te kunnen blijven herlezen.”

Jullie schreven de eerste paar honderd woorden voor onze Zomerliefde-wedstrijd, die we samen met jullie Nederlandse uitgever Blossom Books organiseren. Hoe kwamen jullie op het idee voor dit fragment?


Tom: “Toen ik ongeveer 19 was, had ik een zomerbaantje waarbij ik folders uitdeelde voor een kunstgalerie, vlak naast de rivier de Theems. Gelukkig mocht ik mijn eigen kleding dragen voor dit baantje, maar er waren vele andere mensen die folders uitdeelden voor aquariums en musea of kiprestaurants, die zich moest verkleden als gigantische vissen of Vikings of kippen. Ik vond het er altijd heel ongemakkelijk en gênant uitzien en ik dacht altijd: ‘Wat als je nu iemand tegenkwam die je erg leuk vond en je was verkleed als een gigantische kip??’ Dus we dachten dat het grappig zou zijn om het begin van een (mogelijk) liefdesverhaal te schrijven waarin beide personages zich ongelooflijk generen voor hun belachelijke baantje.”

Hebben jullie nog tips voor de deelnemers?


Tom: “Maak het zo gek als je wilt! Ook al hebben wij de voorzet gegeven en de personages bedacht, zou je ze precies zo moeten inbeelden zoals jíj dat wilt - en probeer ervoor te zorgen dat de plot altijd dwingend en grappig is, dan zal de lezer altijd denken ‘Ik kan niet wachten om te zien wat er nu gebeurt…’”

Lucy: “Ik hou van kletserige dialogen. Schrijf zoals je het verhaal tegen je vriend in de bus zou vertellen.” 


Wat kunnen we van jullie als schrijfduo verwachten in de toekomst?


“Ons volgende boek, Never Evers, verschijnt in januari 2016, waar we heel erg naar uitkijken. Het is gericht op iets jongere tieners dan Lobsters, - de personages zijn 14 in plaats van 17 - maar het heeft nog steeds (hopelijk) dezelfde mix van awkwardness, humor en romantiek! Het gaat over een skitrip met school die uit de hand loopt en er komen hamsters, hekserij, sneeuwstormen en een Franse tienerpopster genaamd ‘Roland’ in voor…” 


 

Meer weten over Lobsters of Lucy en Tom? Lees de preview of bekijk onderstaand filmpje.

Meedoen aan de Zomerliefde-schrijfwedstrijd? Inzenden kan tot 1 september! Zie de Hebban Page voor meer informatie en het exclusieve fragment dat Lucy en Tom voor Hebban schreven.