Marjan van den Berg: Lief

Er was ineens een idee. Een moordzuchtig idee. Want er was iets gebeurd. Lang geleden. Alles schreeuwde om wraak en ik begon te schrijven.

Ik ben eigenlijk hartstikke lief. Niet echt een thrillertype. Beetje cynisch soms, ik maak wel eens een harde grap. Maar verder? Nee. Ik schrijf elke week een column voor Margriet. Daarin wil ik wel eens dingen aan de kaak stellen, maar altijd zo dat je er na lezing niet helemaal ondersteboven van bent. Dat past niet bij Margriet. En ik schrijf elke week een aflevering van Sanne, het feuilleton. Dat doe ik inmiddels al bijna 22 jaar en natuurlijk gebeurt er van alles in Sanne, maar dat is dan zo verknipt in wekelijkse stukjes, dat je daar ook niet helemaal van slag van raakt. Je wordt juist weer gelukkig van de gedachte dat jij al die ellende niet aan je hoofd hebt, want sjongejonge, wat maakt Sanne een hoop mee. Maar het loopt meestal goed af. En Sanne is natuurlijk onverwoestbaar. Die komt overal weer bovenop.

En toch was ik ineens een thriller aan het schrijven. Toen ik dat besefte, schrok ik er zo van, dat ik er een tijdje mee stopte. Maar Joy liet me niet los. Ze klopte 's nachts op het raam, net als ik dacht te gaan slapen. Overdag keek ze naar me vanuit een hoek van de werkkamer. En als ik met de hond langs de dijk liep, fluisterde ze in mijn oren. Haar verhaal moest verteld worden. En Joy was ervan overtuigd dat ik de enige was die het op kon schrijven. Dus ik werkte verder. Af en toe een pagina, soms een paar tegelijk.

Mijn Jan leest alles wat ik schrijf. Hij begon gele post-itpapiertjes op het stapeltje A4-tjes te plakken met: 'Meer!' en 'Schrijf door!' en 'Spannend!' Toen hij de laatste bladzijden las, schoot hij vol. En toen dacht ik: ik geef het lekker niet uit. Ik hou haar zelf. Het is mijn Joy.

Maar uiteindelijk wil je toch weten hoe anderen jouw verhaal lezen. En Jan bleef roepen dat het zo'n goed verhaal was. Dus ik stuurde het manuscript naar twee uitgevers. Ze wilden het allebei hebben.

"Zei ik je toch?" zei Jan.

Ik heb mijn eerste thriller geschreven.

Over wraak. Over sterke vrouwen die op de puinhopen van het verleden kunstwerken bouwen en alles overwinnen. Ik heb verhaallijnen verweven, herinneringen toegelaten en met tranen in mijn ogen het verhaal van Joy afgerond.

Ik ben er trots op en blij mee.

En nu?

Nu werk ik aan Eva.

Mijn tweede thriller.

Misschien ben ik dus toch niet zo lief.