Pim Faber: 'Ik houd van feiten'

Winnetou in de wijngaard

Vlak voor het verschijnen van mijn eerste thriller, jaren geleden, vroeg een journaliste mij welk boek in mijn leven het meeste indruk op mij had gemaakt. Het floepte er zomaar uit, ik zei: “De dood van Winnetou ”.
Hoewel de titel achteraf gezien al een kleine indicatie was, schrok ik me namelijk helemaal kapot toen het opperhoofd der Apachen plotseling het loodje legde.
Winnetou! Een nobel mens, hij rookte het liefst de vredespijp met wrede broeders als Comanchen of Irokezen. En intelligent dat hij was! Hij filosofeerde zelfs en was grammaticaal veel beter onderlegd dan soortgenoten als Witte Veder en Klukkluk.
Het ergst van alles vond ik dat er een mens was heengegaan. Geen romanfiguur, maar een echt mens. Voor mij leefde Winnetou. Dat was de verdienste van auteur Karl May. Een Amerikaanse cowboy, die onder het pseudoniem Old Shatterhand jarenlang over prairies had gezworven, en daar veel had meegemaakt. Die kennis van zaken verwerkte hij in zijn romans, dacht ik.
Woedend was ik dan ook toen ik, de dood van mijn vriend nog niet eens verwerkt hebbend, op het schoolplein te horen kreeg dat Karl May een Duitse bajesklant was! Die nog nooit een stap buiten Europa gezet had! En al zijn kennis over het Wilde Westen had opgedaan uit een paar reisgidsjes in de gevangenisbibliotheek. Het leidde ertoe dat ik met een tand door mijn lip (het vriendje dat de nare boodschap bracht had een bloedneus) een middagje moest nablijven.
Twee jaar geleden werd ik op een hotelkamer in Marseille voor het eerst sinds jaren opnieuw met Karl May, die ik hardnekkig op z’n Amerikaans Karl Mee blijf noemen, geconfronteerd. Ik had de dag doorgebracht in Joucques, bij de wijngaarden van Maison de Aix. Ik mocht er rondkijken, omdat ik bezig ben met een nieuw boek, waarin wijn een grote rol speelt. Ik houd van feiten. Ik wil graag alles over mijn onderwerp weten.
Feitenkennis geeft me tijdens het schrijven een veilig gevoel. Ik ben de baas over het onderwerp en kan me daardoor beter concentreren op de verhaallijn.
Daarom had ik alles wat wijnboer Victor me vertelde, opgenomen met de voicerecorder van mijn iPhone. En ik had veel foto’s gemaakt. ’s Avonds schreef ik op mijn hotelkamer de gesprekken uit op mijn tablet en zette mijn documenten en kiekjes op een server, zodat ik er thuis, op de laptop mee aan de slag kon.
Dat gedaan hebbend, besloot ik nog wat te zappen en ik viel midden in een film. Der Schatz im Silbersee. Echt waar! Met een Winnetou die vloeiend Duits sprak, Jawohl ! Nadat ik was uitgelachen om dat idiote nasynchroniseren, realiseerde ik me dat Karl May zich vermoedelijk rot zou hebben gelachen om mij met mijn locatiebezoekjes en mijn technische hulpmiddelen.
Voor hem zou de informatie “wijn wordt gemaakt van druiven” al volstaan hebben om een trilogie te beginnen over een wijnboerendynastie. Bij mij werkt dat niet zo. Ik hoop alleen wel dat de lezers straks door mijn boek net zo meegesleept worden als ik destijds door de verhalen van Karl.