10 dingen die je wel wilt maar niet moet weten over Karin Slaughter

1. Bloedbad

Ja, Slaughter is een prachtige naam voor een auteur van bloederige thrillers. En nee, het is geen pseudoniem. Karin Slaughter werd op 6 januari 1971 geboren in Atlanta, Georgia, als… Karin Slaughter. Ze werd als kind vaak met haar achternaam gepest. In een interview met De Spanningsblog zegt ze: ‘Ik heb ooit voorgesteld om de S in mijn naam weg te halen. Maar mijn vader voorspelde dat ik dan alleen maar zou worden uitgelachen.’

2. Dertig miljoen

Karin schreef tot dusver vijftien thrillers waarvan er wereldwijd meer dan dertig miljoen exemplaren over de toonbank gingen. Uitgeverij Cargo verkocht tot dusver zo’n drie miljoen boeken van de Amerikaanse auteur. Ze is de enige die met acht boeken op het zelfde moment in de Bestseller 60 stond. Dat was in 2008.

3. Series

Wie op Wikipedia kijkt, ziet dat Karins boeken worden onderverdeeld in drie series: de Grant County-, de Atlanta- en de Georgia-reeks. Dat was nooit de bedoeling. Voor Karin staan vooral de personages centraal. Sterke personages keren terug. In een interview met Ezzulia legt ze uit dat de keuze om Sara Linton (Grant County) en Will Trent (Atlanta) elkaar te laten ontmoeten (Georgia) tweeledig was: ‘Allereerst kwam ik mensen te kort om te laten vermoorden. Waarom zou iemand in Grant County willen wonen na bijna een decennium van verkrachtingen, brutale moorden en rondlopende pedofielen? De tweede reden is dat ik het als schrijver belangrijk vind dat mijn verhalen nieuw en interessant blijven. Sara werd een beetje saai. Ik moest iets veranderen en zij is daar een veel interessanter personage door geworden.’ Dat ze in haar opzet geslaagd is, blijkt wel uit het Crimezone lezersonderzoek dat vaststelt dat Linton, na Henning Mankels Wallander, het populairste seriepersonage van dit moment is.

Naast de drie incestueuze reeksen,  komt er in 2014 een vierde reeks bij, zonder de bekende hoofdrolspelers, maar wel een die zich ook afspeelt in Atlanta. ‘Coptown’, zoals de serie gaat heten, speelt zich af eind jaren jaren zeventig en gaat uit drie of vier delen bestaan waarin het draait om de waargebeurde reeks van moorden op 26 kinderen eind jaren zeventig in Atlanta. De nieuwe reeks krijgt ook een Nederlands tintje. Een van de vrouwelijke hoofdpersonen heeft een Nederlandse moeder en grootmoeder.

4. Gewapend

Karin schrijft haar boeken in een huisje ver weg van de bewoonde wereld in de bergen van North Georgia. In the middle of nowhere, maar bang is ze allerminst. ‘Ik ben er ook niet niet helemaal alleen, ik heb een wapen,’ zo zegt ze in een interview. ‘Ik slaap goed en veel. Angst komt van het onbekende en ik weet precies wat er gaat gebeuren in mijn boeken.’

5. Record

Vier Crimezone Awards heeft ze op haar naam staan en dat is een record. Ze won de publieksprijs voor de beste buitenlandse thriller met Onaantastbaar (2007),  Versplinterd (2009), Gevallen (2011) en Stille zonde (2013). Daarnaast won ze als eerste auteur de Crimezone Award of Honor, als bekroning voor haar enorme populariteit onder bezoekers van de site. Gek genoeg won ze, behalve voor haar korte verhalen, nooit een Amerikaanse of Britse thrillerprijs.

6. Wat als...

Voordat Karin debuteerde met haar eerste thriller, Nachtschade, had ze een eigen bedrijf in gevelreclames. Ze verkocht het aan een vriend om meer tijd te krijgen voor het schrijven. Maar als ze geen schrijfster was geworden, zou ze iets heel anders doen, lezen we in een interview op het web. ‘Ik zou horlogemaker zijn. Ik houd enorm van puzzelen en dingen repareren. Vooral als het veel gepriegel is.’

7. Humor

Karin schrijft ook heel graag korte verhalen. Hoewel ze er weleens mee in de prijzen valt, zijn niet al haar fans er even blij mee. ‘Ik krijg weleens de vraag of ik daar niet gewoon mee wil stoppen,’ vertelt ze lachend. ‘Ik snap het ook wel. Mijn korte verhalen zijn heel anders dan de boeken die ik schrijf. Er zit veel meer humor in. Dat vind ik leuk, maar veel lezers schijnen dat niet te snappen.’ Wat Karin ook grappig vindt, zijn de commercials voor het tv-programma Wipe Out. ‘Ik heb nog nooit een aflevering gezien. Maar ik lach me rot om die filmpjes. Ik weet niet precies waarom, maar het heeft een hilarische uitwerking op me, als ik een persoon door een gigantische rubberen bal in een meer van scheerschuim zie stuiteren.’

8. Gewelddadig

De boeken van Karin Slaughter worden vaak als ‘zeer gewelddadig’ bestempeld, maar Karin zelf is het daar allerminst mee eens. Zij noemt ze ‘realistisch’ want, zo vertelt ze in een interview met Crimezone in 2007: ‘Geweld en bloed kun je nu eenmaal niet realistisch beschrijven als je allerlei verzachtende woorden gebruikt of scènes weglaat. Ik gebruik echt veel minder geweld in mijn boeken dan mensen denken. In mijn tweede boek vielen er maar twee doden. Mensen schreeuwden moord en brand over het gewelddadige karakter van mijn boeken. In het boek daarna vielen er zeven slachtoffers en toen zeiden recensenten dat het geweld dit keer wel meeviel!’ De focus in haar boeken ligt ook niet op het geweld zelf, legt ze uit. ‘Ik schrijf vooral over personages en wat de misdaad met hen doet en hoe het de gemeenschap beïnvloedt.

9. Pyjama

Karin draagt het liefst haar pyjamabroek. Ze zegt: ‘Het is een herenmodel, want ik heb broekzakken nodig. Het ziet eruit alsof ik een papieren zak draag. Het staat me echt heel erg sexy. Ik zeg altijd: als je een pyjama buiten draagt, dan is het geen pyjama meer. Ik denk dat mijn buren steeds weer teleurgesteld zijn als ze me naar de brievenbus zien lopen. Ze denken waarschijnlijk: “Kathryn Stockett ziet er altijd zo verzorgd uit, waarom konden we haar niet als buurvrouw krijgen?”’

10. Dyslexie

Karins zus is dyslectisch, maar dat is niet de enige reden waarom ze haar hoofdpersonage ook dyslectisch heeft gemaakt. ‘Als je naar Amerikaanse crime series op tv kijkt, dan lijkt het alsof rechercheurs tegenwoordig misdrijven vooral achter hun computers of door middel van DNA-onderzoek oplossen. Niets is minder waar. Zaken worden nog steeds opgelost door met mensen te praten, door “ouderwets” onderzoek. Ik wilde Will weghouden van computers en smartphones. Hij moet de boer op om zaken op te lossen.’