10 vragen aan Sofie Delporte

Sofie Delporte

Sofie Delporte studeerde geschiedenis en werkt als bibliothecaris, zo ongeveer de leukste job ter wereld, vindt ze zelf. Ze schreef eerst kortverhalen bij het Gentse Schrijverscollectief. Na een lezing door Alain Remue, hoofd van de Cel Vermiste Personen, besloot ze zich aan een misdaadroman te wagen. Vijf jaar werkte ze aan haar thrillerdebuut Ik kan je redden.

1.

Vertel in je eigen woorden waar je debuutthriller Ik kan je redden over gaat.

Het verhaal begint wanneer in de Polders het lichaam van een onbekende vrouw wordt opgegraven. Inspecteur Olivia Leroy is recent overgestapt naar de Afdeling Vermiste Personen en krijgt de opdracht het slachtoffer te identificeren. Dat blijkt moeilijker dan gedacht. Niemand lijkt de vrouw te missen. De zaak neemt een onverwachte wending wanneer in de buurt nog een lijk wordt gevonden.

Ik kan je redden is eerder een whydunnit dan een whodunnit. Geen spektakel met bloederige lijken en wilde achtervolgingen, maar een geloofwaardig plot met veel onderhuidse spanning. Centraal staat de vraag hoe het misdrijf heeft kunnen gebeuren. Het antwoord zit verweven in de tweede verhaallijn, waarin een jonge lerares een nieuw leven probeert op te bouwen in een stad aan zee. Ze leidt een grijs bestaan tot ze op een dag een charismatische muzikant ontmoet. Halsoverkop stort ze zich in een liefdesavontuur. Met desastreuze gevolgen.

Voor mij is Ik kan je redden in essentie een verhaal over het diepmenselijke verlangen om gezien te worden, en de prijs die we daarvoor willen betalen. Olivia en de lerares voelen zich allebei alleen op de wereld en zijn elk op hun manier op zoek naar erkenning en begrip. De lerares denkt dat een besluitvaardige man haar kan redden. Olivia wil zich per se bewijzen op het werk.

2.

Waar en hoe is het idee tot stand gekomen voor je boek?

Als auteur creëer je niet uit het niets. Schrijven is voor mij observeren en vervolgens transformeren, het heeft weinig te maken met een grootse verbeeldingskracht. Inspiratie haal ik uit het leven zelf en uit boeken, films, muziek, kunst. Ik kan je redden is schatplichtig aan alle misdaadromans die ik heb gelezen, de detectiveseries die ik heb gezien, maar evengoed aan het werk van Raymond Carver, Alice Munro en ontelbare andere auteurs, kunstenaars en muzikanten.

Aanvankelijk schreef ik kortverhalen. Het was een ontmoeting met Alain Remue, hoofd van de Afdeling Vermiste Personen in België, die me deed besluiten om me aan een misdaadroman te wagen. Zijn bevlogen relaas over zijn politiewerk en hoe belangrijk het voor families is om te weten wat hun geliefde is overkomen, liet een diepe indruk na. Het was de kiem van wat vijf jaar later is uitgewaaierd tot een roman. Dat muziek daarin een belangrijke rol speelt, is geen toeval, met een gitaarbouwer/muzikant als man. Het motto van het boek komt uit een song van Bruce Springsteen: Everybody’s Got a Hungry Heart vertolkt voor mij perfect de drijfveren van de personages. Overigens vond Springsteen op zijn beurt inspiratie in een gedicht van Tennyson: 'For always roaming with a hungry heart'.

3.

Ik kan je redden is het eerste deel in de 'Olivia Leroy'-reeks. Hoe hoop je dat je hoofdpersonage inspecteur Olivia Leroy ontvangen zal worden door de lezers?

Een misdaadroman is meer dan een spannend plot, het is ook een reflectie op onze wereld. Poirot, Morse, Wallander, Van In ... het zijn allemaal buitenbeentjes die zich niet schikken naar de heersende sociale verwachtingen. Maar de wereld verandert en de speurder evolueert mee. Ik wou een eigentijdse detective creëren. Inspecteur Olivia Leroy is een jonge vrouw die zich staande houdt in een mannenwereld. Ze worstelt met de nasleep van een burn-out, verkiest vluchtige contacten boven de beslommeringen van een vaste relatie, probeert tevergeefs een goede dochter te zijn en wil zich bovenal bewijzen bij haar minzame chef. Olivia is geen gemakkelijk personage. Ze is gesloten en kan bot uit de hoek komen. Ze is een eenzaat die koppig haar eigen weg gaat en trots is op haar onafhankelijkheid. Daardoor komt ze aanvankelijk nogal onsympathiek over. Doorheen het verhaal leert de lezer haar hopelijk beter begrijpen. Het plotse vertrek van haar vader toen ze twaalf was, de emotionele verwaarlozing door haar moeder en de zorgen voor haar broer die in een rolstoel zit, hebben ervoor gezorgd dat Olivia zich afsluit van anderen. Ze heeft zich de rol toegeëigend van een onafhankelijke en doelgerichte rechercheur die niemand nodig heeft. Het is een masker waarachter ze zich verbergt. Ze wil zich constant bewijzen, omdat ze diep vanbinnen vreest dat ze niet goed genoeg is. Tegelijk wordt ze gedreven door medeleven met de slachtoffers en haar wens om hen een naam te geven, zodat families niet langer in onzekerheid moeten leven.

4.

Wat is het moeilijkste element geweest aan Ik kan je redden? Een onderdeel waar je echt mee moest strijden?

Ik heb erg geworsteld om de beide verhaallijnen met elkaar te vervlechten. Ontelbare versies zijn in de digitale vuilbak beland. Toch wilde ik dat concept aanhouden. De structuur met twee verhaallijnen bood me de mogelijkheid om de vraag te exploreren hoe het misdrijf had kunnen gebeuren. De lezer wordt via het verhaal van de lerares een blik gegund op de voorgeschiedenis en motieven voor de moord en net dat vind ik als schrijver zo interessant. Het kluwen aan verlangens, emoties en toevalligheden die aan een misdrijf ten grondslag ligt, is voor mij het boeiendste aspect van een misdaadroman.

5.

Hoe ziet jouw dagelijkse schrijfproces eruit? Waar werk je en hoe plan je je dagen in?

Het is soms lastig om tijd vrij te maken voor zoiets onzichtbaars en onvoorspelbaars als schrijven. De combinatie met job en gezin is een pittige evenwichtsoefening. Het beeld van de schrijver die ’s nachts eenzaam over zijn bureau gebogen zit, is een heel mannelijk beeld. Hij zal waarschijnlijk ‘s ochtends niet moeten opstaan om boterhammen te smeren voor dochterlief, zich naar het werk te haasten om dan ’s avonds opnieuw op tijd aan de schoolpoort te staan. Veel vaders doen hun deel natuurlijk, maar de eindverantwoordelijkheid voor het gezinsleven ligt toch nog vaak bij de moeders. Mijn schrijftijd wordt maar al te gemakkelijk ingepalmd door duizend-en-één klussen en verplichtingen. Vroeg opstaan is de enige oplossing die ik kan bedenken, schrijven als de wereld en mijn huisgenoten nog slapen. Ik werk op zolder, tussen mijn boeken. Mijn bureau ligt vol papieren, krantenknipsels en romans. Een rommeltje, maar zo werk ik het liefst. Die chaos geeft me het gevoel dat ik iets aan het creëren ben. Iets nieuw, iets unieks, voortbouwend op het werk van anderen.

6.

Je bent (debuterend) thrillerauteur én bibliothecaris. Hoe ziet dat eruit in je dagelijkse job? Word je herkend op je werkplek, wordt jouw boek extra veel gelezen?

Ik word heel vaak aangesproken door leners die me feliciteren en me vertellen hoe goed ze het boek vonden. Ongelooflijk fijn is dat. Ik kan je redden is in onze bibliotheek zelfs vaker gereserveerd dan het laatste deel van 'De zeven zussen' (Atlas van Lucinda Riley, red.).

7.

Je bent net zelf gedebuteerd. Welke gouden tip heb jij voor een aankomende of ambiërende thrillerschrijver?

Zoek mensen die je onderbouwde feedback kunnen geven, een docent, een redacteur, medeschrijvers. Schrijven is een eenzame bezigheid. Vijf jaar lang gingen al mijn snippers vrije tijd naar het boek, zonder dat ik wist of het ooit gepubliceerd zou worden. Als er dan mensen zijn die in jouw roman geloven, is dat een grote steun. Maar mijn belangrijkste advies is: blijf schrijven omdat jij dat wil. Uit noodzaak, omdat het een manier is om de wereld beter te begrijpen, om ideeën te exploreren, om de wegglippende tijd te vangen. Blijf schrijven, los van alle maatschappelijke verwachtingen over efficiëntie, productiviteit en waarde. Creëer, schrap, begin opnieuw. Vind jouw unieke stem en vertel het verhaal dat jij wil vertellen.

8.

Wat kunnen we verwachten in de toekomst van jouw hand? Ben je momenteel aan de slag met het tweede 'Olivia Leroy'-boek of vechten de ideeën om voorrang momenteel?

Het tweede boek over Olivia Leroy begint op een mistige winterochtend. Een man en zijn stiefzoontje gaan in het bos op zoek naar een ontsnapt geitje en komen niet terug. Net als in Ik kan je redden worden twee verhaallijnen met elkaar vervlochten en zijn er parallellen met het privéleven van Olivia. Het wordt een verhaal over de lange schaduw van de kindertijd en het vastzitten in patronen. Meer kan ik nog niet verklappen.

9.

Wat is de kreet die jij hoopt te horen als lezers je boek dichtslaan?

Benieuwd naar het vervolg!

Ik kan je redden

Sofie Delporte

Een jonge lerares op de vlucht voor haar verleden probeert een nieuw bestaan op te bouwen in een stad aan zee. Wanneer ze een charismatische muzikant ontmoet, denkt ze haar kans op geluk gevonden te hebben. Ze heeft het mis.

Inspecteur Olivia Leroy is recent overgestapt naar het Bureau Vermiste Personen. Ze worstelt met zichzelf, haar liefdesleven en de rest van de wereld. Als in de Polders het lichaam van een onbekende vrouw wordt opgegraven, krijgt ze de opdracht het slachtoffer te identificeren. Ze bijt zich vast in de zaak, erop gebrand zich te bewijzen, maar er zijn amper aanknopingspunten en elk spoor loopt dood. Dan wordt in de buurt een tweede lijk gevonden. Terwijl de moordsectie focust op het vinden van de dader, blijft Olivia koppig haar eigen onderzoek voeren. Dat wordt haar niet door iedereen in dank afgenomen. Om de slachtoffers hun namen terug te geven en ervoor te zorgen dat de moordenaar niet vrijuit gaat, zal Olivia haar eigen blinde vlekken onder ogen moeten zien.

Winactie

Ben jij door dit interview nieuwsgierig geworden naar het thrillerdebuut van Sofie Delporte, het eerste deel in de 'Olivia Leroy'-reeks? Hebban mag in samenwerking met uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts vijf exemplaren van Ik kan je redden weggeven. Kijk snel hoe je mee kunt doen:

Naar de winactie