13 schrijvers die de oversteek naar een ander genre maakten

#5 Judith Visser

Judith Visser verkaste makkelijker van de ene naar de andere uitgever, maar besloot na tien thrillers ook eens de oversteek te maken naar een andere categorie, de literaire roman. Ze was klaar met spannende genre, verklaarde ze. Begin dit jaar kwam de roman In seizoenen uit.  Visser spreekt overigens liever van 'novel' in plaats van 'roman'. ‘Bij roman schijnen mensen te denken dat het een romantisch boek wordt’, stelde ze in een tweet. Maar volgens haar is het niet allemaal romantiek wat de klok slaat.

In seizoenen is een roman over het gevecht tussen loslaten en vasthouden. Annabel Wismar (59) is ernstig ziek en kan door nalatigheid van het ziekenhuis niet meer geholpen worden. Ze moet 'in seizoenen' gaan denken. Maar ze laat het er niet bij zitten en zoekt haar heil bij Belgische artsen. Die willen haar nog wel behandelen. Haar zoon David twijfelt geen moment en trekt bij zijn moeder in om haar te verzorgen. In de periode die volgt leren zij niet alleen elkaar maar ook zichzelf op een andere manier kennen. Het boek is voor een groot gedeelte gebaseerd op Vissers ervaringen met haar ernstig zieke moeder. ‘Ik ben nu in een fase beland waarin ik dingen wil delen. Iets wil overbrengen, in plaats van zomaar een spannend verhaal verzinnen.’

In april maakte ze bekend te werken aan een roman over autisme. Bij de schrijfster zelf werd twee jaar geleden de diagnose Asperger gesteld. 'Het verklaarde ontzettend veel. Ineens vielen dingen op hun plek. Waarom ik het liefst alleen ben, bijvoorbeeld. Waarom ik niet tegen groepen mensen kan. Waarom een winkelcentrum de hel is en ik niet naar verjaardagen ga. Waarom ik een goed gesprek maar een paar uur kan volhouden en ik daarna ‘leeg’ ben.’

#6 Hilde Vandermeeren

Hilde Vandermeeren (1970) studeerde psychologie in Leuven en gaf tien jaar les, voordat ze in 2001 haar eerste boek, een jeugdboek, publiceerde. 'Ik blijk goed de leefwereld aan te voelen van kinderen in de leeftijd van zes tot twaalf jaar’, zei ze ooit. ‘Ik vind die leeftijd zo rijk, zo onschuldig. Doordat die jonge kinderen niet alles begrijpen, kan je daar als schrijver humoristische situaties mee creëren. Toen mijn eigen kinderen opgroeiden ben ik bij deze leeftijdscategorie gebleven. Ik probeerde wel door te schuiven naar tienerboeken, maar eerlijk: het was mijn ding niet.’ 

Toch vond ze het na meer dan veertig kinder- en jeugdboeken vond ze hoog tijd voor een verandering van genre. Haar focus kwam, niet vreemd gezien haar studie, te liggen op psychologische thrillers. ‘Ik ben altijd geboeid geweest door de drijfveren die mensen hebben’, zei ze in een interview. ‘Dat is ook erg belangrijk in de boeken die ik schrijf. Iedereen weet aan het eind van een thriller graag wie de dader is. Maar wat iemand ertoe drijft om een misdaad te plegen, dát is pas interessant!’ Lezers, maar ook jury’s van thrillerprijzen weten haar boeken te waarderen. Zo won haar debuut Als alles duister wordt (2013) meteen de Hercule Poirot Publieksprijs. En dit jaar haalde ze – als enige Vlaamse auteur - met Stille grond de finale van de Gouden Strop.

#7 Jef Geeraerts

Jef  Geeraerts is vooral bekend als auteur van de thrillers rond het duo Vincke en Verstuyft, waarin hij heel secuur en gedetailleerd te werk ging. Dat verschilde nogal met zijn eerste romans, die de Vlaming de naam van schandaalschrijver, racist en pornograaf opleverde. Zijn Congo-boeken als Gangreen 1 (Black Venus) waren bekend om zijn snelle schrijfstijl, zonder punten en komma’s. Andere genres schuwde de vorig jaar overleden auteur ook niet. Hij schreef reisverhalen, journalistieke artikelen, toneelstukken en hoorspelen. Het laatste boek van Geeraerts, Muziek en emotie, verscheen in 2009. Het is een verzameling columns over klassieke muziek, één van de grote passies van Geeraerts. ‘Ik was als kleine jongen al zeer gevoelig voor muziek, dat was zeer vreemd’, aldus Geeraerts in de Gazet van Antwerpen. ‘Mijn omgeving begreep dat niet, het was voor de oorlog. Ik stond zo'n beetje alleen.’

#8 John Grisham

John Grisham is het voorbeeld van een schoenmaker die beter bij zijn leest had kunnen blijven. Meer dan verdienstelijk gepokt en gemazeld in het legal thrillergenre probeert de oud-advocaat het af en toe ook eens met een gewone roman. En daar gaat het af en toe wel eens mis. Zoals bij De erfpachters, een breed uitgesponnen portret van de boerenfamilie Chandler die in het begin van de jaren 50 het hoofd boven water probeert te houden in het gehucht in Arkansas. De katoenteelt is waar ze het van moeten hebben en dat zal de lezer weten ook. Het is katoen voor en katoen na, de spanning is ver te zoeken. Van hetzelfde laken een pak is De verbanning, dat zich afspeelt rond een American footballcompetitie in Italië. Het is een verhaaltje dat weinig om het lijf heeft en gaat over een in zijn eigen land uitgespuugde Amerikaanse quarterback die zijn Italiaanse club naar de overwinning moet zien te helpen en daarbij allerlei obstakels van niet onoverkomelijke aard moet nemen. En passant komt hij ook nog met zichzelf in het reine. Nee, Grisham opereert het best in zijn eigen comfortzone, die van de legal thriller.

Lees verder op de volgende pagina.