A match made in heaven

“O mijn god, dit boek moet je dus absoluut niet lezen voordat je gaat slapen!," de status was verrijkt met een foto van een prachtig uitziend young adult boek. Ik drukte vliegensvlug op de post en scrolde verder naar de reacties. Een boek dat je niet moest lezen voordat je naar bed ging? Daar wilde ik veel en veel meer over weten! Al snel begreep ik dat het verhaal écht angstaanjagend moest zijn. Reacties als “Wow ja, ik kan hem alleen overdag lezen” en “Ik heb het boek weg moeten leggen omdat ik het te eng vond” passeerden de revue. Geen enkele persoon waagde in de reactie te zeggen: “Angstaanjagend? Wel nee, stelletje watjes.”

Verschrikkelijk eng dus, die ‘Lockwood & Co’. Ik vond het vreemd. Vanaf mijn zestiende komt ieder boek dat ook maar in de categorie young adult valt op mijn leeslijst, en geloof me, dat zijn behoorlijk veel exemplaren. Sommige daarvan waren mysterieus, anderen vooral spannend of zenuwslopend. Maar geen enkel exemplaar heeft mij ooit de stuipen op het lijf gejaagd. Er was geen enkel boek dat ik dichtklapte zodra de avond viel en er is nog nooit een verhaal geweest dat ik met mijn nachtlamp aan moest lezen. Young adult en pure doodsangst, pasten die twee wel bij elkaar? Nah, ik vond van niet.

Ik nam de proef op de som, en haalde het veelbesproken boek in huis. De achterkant beloofde veel goeds. Een mix van mysterie en geesten, met als kers op de taart een schreeuwende wenteltrap. Say what?! Ik begon te lezen, en ha, het was zoals ik verwacht had. Die angstaanjagende hoofdstukken vielen reuze mee. Ik was gewoon niet bang te krijgen! Stelletje watjes, die meiden in mijn Facebookgroep.

Ik had te vroeg gejuicht. Op het moment dat de eerste geesten weggejaagd werden door het drietal jagers, kreeg ik kippenvel op mijn armen. Dit gingen ik en mijn nachtmerries totaal niet leuk vinden, dat was een ding wat zeker was. Toen ik eenmaal aankwam bij de alinea waarin de geest onthuld werd – en vooral het rottende lijk daarvan – had ik het niet meer.

Ik gooide het boek – heel voorzichtig, natuurlijk – naar de andere kant van de kamer en keek er de volgende ochtend pas in. En mag ik bekennen dat ik als 21-jarige in slaap moest vallen met het nachtlampje aan? Je weet wel, gewoon voor de zekerheid. Ik bedoel, voor hetzelfde geld werd ik aangevallen door zo’n walgelijk eng ding en kon ik het niet meer navertellen.

De rest van het boek las ik behoorlijk langzaam uit. En dat had natuurlijk niets te maken met een zekere angst voor de avond die viel (pfff, dus wel). Maar jezus, wat was dit spannend en vooral enorm verfrissend! Een keer geen zoetsappige liefde of hopeloze romance, maar gewoon doodenge scènes waar je haren recht van overeind gingen staan! Young adult en horror? A match made in heaven, als je het mij vraagt.