Amanda Prowse: "Nederland heeft een speciaal plekje in mijn hart"

Hoe voelt het dat je boeken ‘Een beetje liefde’ en ‘Wat heb ik gedaan?’ zijn vertaald naar het Nederlands?
Het voelt FANTASTISCH! Nederland heeft een speciaal plekje in mijn hart. Mijn beste vriendin is Nederlands en mijn man en ik zijn er tijdens onze huwelijksreis geweest voordat hij naar Irak ging. Ik heb ontzettend vaak op Schiphol gestaan om afscheid van hem te nemen. We zijn dol op de warmte van de Nederlanders, de architectuur en de ruimte. Dat mijn boeken nu in het Nederlands verkrijgbaar zijn, is een droom die uitkomt. Ik vind het een fijn idee dat vrouwen van alle nationaliteiten, geloofsovertuigingen en cultuur samen kunnen komen met het lezen van een goed liefdesverhaal.

Kun je ons iets vertellen over ‘Een beetje liefde’?
Pru Plum is zesenzestig en de eigenaresse van een succesvolle patisserie in het midden van de Londense wijk Mayfair. Van buitenaf lijkt ze een zelfbewuste, zelfverzekerde en aantrekkelijke vrouw die alles heeft. Ze woont samen met haar nicht Milly. Milly is een jaar jonger en alles behalve traditioneel. Hun prachtige nichtje woont in het appartement boven hen en is haar bruiloft voor de zomer aan het voorbereiden. Er is echter één ding dat Pru’s mooie leven in de weg staat: LIEFDE.

Zoals Pru zegt: “Het is net alsof er een hele andere wereld is waar ik niets van wist, een wereld verborgen achter een gesloten deur, waar ik opeens naar binnen stap, en dat op mijn leeftijd!’ Tijdens haar turbulente avontuur leren we Pru kennen, die zich opwerkt van een arm meisje in East End tot succesvolle bakker. Helaas wordt duidelijk dat rijkdom en status geen wondermiddel zijn tegen de nodige ellende. Ook kan ze niet voorkomen dat haar verleden de kans op geluk dreigt te verpesten, ondanks dat ze het graag anders zou willen zien.
‘Een beetje liefde’ wordt vaak omschreven als een sprookje voor volwassenen. Het is een heerlijk meeslepend en diepgaand liefdesverhaal, dat je het gevoel geeft alsof je bij een vriendin op bezoek bent voor thee met taart en luistert naar haar liefdesleven.

Het boek is soms grappig en ook vaak hartverscheurend. Ik wil dat deze roman je meeneemt in de weelderige wereld van bakken, patisserie en zelfontdekking, waarin we verliefd worden op een vrouw die dacht dat haar avontuurlijke tijd in het verleden lag.

Pru Plum is ouder dan jijzelf. Was het moeilijk om vanuit haar oogpunt te schrijven?
Helemaal niet! Ik wilde een boek schrijven voor vrouwen die - wanneer ze in de spiegel kijken - nog niet geleidelijk aan ouder worden, voor vrouwen die moeders, grootmoeders, zussen, vriendinnen en buren zijn en voor vrouwen die om hun gemeenschap geven en die meer jaren gehad hebben dan die ze nog te gaan hebben, maar nog steeds de vreugde van het leven hebben, waardoor ze met plezier vooruit kijken. Ik wilde schrijven voor vrouwen die weten dat de zonsopkomst het beste medicijn is. Ik wilde schrijven over iemand die lang op de liefde van haar leven heeft gewacht. Ik wilde een personage creëren dat met het motto ‘Het leven begint wanneer je het toelaat’ leeft. Pru staat voor alle vrouwen die in de spiegel kijken en aan hun verleden denken, in plaats van aan de toekomst. Ze is verbonden met het feit dat het leven inderdaad pas begint wanneer je het toelaat, het is een vreugde om te zien dat Pru – net als iedereen – een beetje liefde verdient.

Kun je ons iets vertellen over ‘Een beetje liefde’?
Iedereen die Katherine Brooker voor het eerst ontmoet, benijdt haar. Ze is een rustige vrouw van middelbare leeftijd en ze woont in een leuk huis, in een gezellig stadje. Ze is getrouwd met de knappe en charmante Mark, die het schoolhoofd van een prestigieuze school in Engeland is. Haar kinderen zijn al echte tieners geworden en ze kan het amper geloven. Overdag bakt ze cakes voor de cricketwedstrijden van haar zoon, houdt ze het huis opgeruimd en heeft ze een lach op haar gezicht wanneer ze met een mand vol bloemen aan haar arm loopt. Maar achter Katherine’s lach schuilt een duister geheim. Ze wordt geforceerd om geïsoleerd te leven en in de avonden wijst haar man haar punten toe aan haar gedrag en straft haar daarvoor. De buitenwereld ziet niet dat ze in een gecontroleerde omgeving met een gewelddadige man woont. Het is zijn doel haar te breken. Uit bescherming voor haar kinderen houdt ze zich stil.

Op een nacht bereikt Katherine haar limiet en ze besluit haar leven terug te nemen. Ze vermoordt haar man, stil en kalm. Ze zit haar tijd uit in de gevangenis, een plek waar ze vrij is om zich te kleden, te eten en lezen in rust en stilte. Ze ervaart daardoor meer vrijheid dan ze ooit heeft gekend. Wanneer ze wordt vrijgelaten, bouwt Katherine haar leven opnieuw op. Ze probeert de persoon te worden die ze hoort te zijn en nog belangrijker: ze wil opnieuw een band krijgen met haar kinderen.

‘Wat heb ik gedaan?’ was boek van het jaar 2013 en werd meteen een groot succes. Had je dit verwacht?
Het succes van ‘Wat heb ik gedaan’ was een geweldige verrassing. Je weet nooit hoe een boek ontvangen wordt, tot je het daadwerkelijk naar buiten brengt, dat is een eng moment. Ik wist vrij snel dat het speciaal zou worden, niet alleen dankzij de verkoopaantallen, maar vooral ook dankzij de vele reacties die ik kreeg van vrouwen die zich herkenden in het boek. Ik heb honderden brieven van vrouwen overal ter wereld ontvangen waarin ze schreven over hun ervaring met mannen die de controle wilden houden. Veel van die vrouwen hadden er lange tijd voor nodig om te begrijpen dat je niet geslagen hoeft te worden om met mishandeling te maken te hebben.

‘Wat heb ik gedaan’ gaat over een familie met duistere geheimen. Hoe kwam je op dit idee?
Ik ben erg nieuwsgierig en het heeft me altijd gefascineerd dat je niet weet wat er achter gesloten deuren plaatsvindt. Ik kijk vaak naar vrouwen op straat en dan vraag ik me af wat er verscholen zit achter die lach en of ze wel echt gelukkig zijn. Ik wilde een verhaal schrijven waarin duidelijk blijkt dat de dingen niet altijd zijn zoals ze eruit zien. Ik koos voor Katherine, omdat ze door iedereen benijdt wordt, of, zoals ze het zelf zegt: ‘Als een willekeurige vrouw een dag en nacht in mijn gevoelige schoenen moest staan, dan zou ze schreeuwen om te ontsnappen. Ze zou krabben over vuurstenen tot haar nagels kapot gingen, kruipen over de vloer tot haar knieën pijn doen en graven met blote, bloedende handen om een tunnel te graven. Ze zou alles proberen om te kunnen ontsnappen van het leven dat ik had.’

Wat denk je dat belangrijk is in een romantisch boek?
Voor mij is het belangrijk dat de lezers even kunnen ontsnappen aan de realiteit en iedere stap meemaken van de hoofdpersoon. Ik probeer romantiek op een andere manier te bekijken. Voor mij zijn dingen als je partner die een kopje thee zet aan het einde van een lange dag of een partner die vroeg opstaat voor de kinderen, zodat jij langer op bed kan blijven liggen veel romantischer dan chocolade en bloemen. Mijn liefdesverhalen zijn realistisch en ik denk dat ze hoop geven, ook wanneer het zwaar is. Met liefde als lijm, is alles mogelijk.

Wat kunnen we in de toekomst van je verwachten?
Ik ben een menselijke boekenmachine! Ik zal het type boeken dat ik zelf wil lezen blijven schrijven. Ik ben nu bezig met een nieuw boek over een vrouw die voor haar demente moeder zorgt, terwijl ze worstelt met haar kinderen en een moeizaam huwelijk. Ik zal blijven schrijven over vrouwen met realistische problemen waar iedereen zichzelf in kan herkennen, zoals leven met kanker of omgaan met het ouder worden. Ik hoop dat mijn lezers mijn boeken willen blijven lezen.

Foto: Thys Dullaart