Annemarie Bon: Snoep verstandig, lees een boek

Meestal zijn de leukste dingen in het leven niet zo goed voor ons. Ik ga ervan uit dat voorbeelden noemen overbodig is. Toch is er één uitzondering en dat is voorlezen.

Iedereen houdt van voorgelezen worden. En ik kan het weten, omdat ik stapels boeken heb voorgelezen aan mijn eigen kinderen en vrienden, om nog niet te spreken over alle sessies op scholen. Een van mijn ontroerendste ervaringen was tijdens een bezoek aan stoere tweedeklassers op een vmbo-school met een 100% zwarte populatie. Ik las daar een stukje voor uit een jeugdroman in wording. De les was voorbij, maar de leerlingen wilden meer. Ik heb vervolgens nog een uur voorgelezen aan een muisstille klas.

Natuurlijk vond ik het fijn dat ik die jongeren pakte met mijn verhaal, maar nog fijner vond ik het dat ze genoten van simpelweg luisteren naar woorden. Zonder flitsende filmpjes, foto’s, muziek of andere prikkels.

Het is een wonder dat iets wat zo goed en gezond is, ook nog eens niet te evenaren leuk is.

Ik zal al het goede van voorlezen nog even in je herinnering brengen. Voorlezen is heel ontspannend en bevordert de band tussen jou en je kind. Het is een intiem rustmoment op de dag, waarvan je beiden kunt genieten. Voorlezen leert je kind van verhalen te houden en vergroot daardoor de kans dat het zelf een goede lezer wordt, dé basis voor goede schoolprestaties en zelfvertrouwen in de klas. Voorlezen geeft je kind een voorsprong in de taalontwikkeling. De woordenschat van je kind maakt er enorme sprongen door. Verhalen helpen je kind eigen emoties te verwerken en emoties van anderen te duiden. Ze laten kinderen nadenken over ethische kwesties. Wat zou jij doen? Verhalen stimuleren de creativiteit en de verbeeldingskracht, heel belangrijk om flexibel oplossingen voor problemen te kunnen vinden.

Een tip van mij als moeder: stop niet met voorlezen als je kind zelf kan lezen. Mijn jongste zoon heb ik tot zijn vijftiende voorgelezen. In de ban van de ring was de laatste pil. Ik ben pas gestopt toen hij wilde dat ik in het Engels ging voorlezen. Dat ging mij helaas niet vloeiend genoeg af.

Mijn zoon bleek overigens dyslectisch te zijn. Dat werd pas op het gymnasium ontdekt. Had het vele voorlezen ertoe bijgedragen dat dat eerder niet onderkend was? ‘Hij is zo slordig met spelling, terwijl hij voor de rest zo goed scoort,’ meldde de leerkracht telkens weer op verwijtende toon.

Nog een persoonlijke tip: bezuinig als het even kan niet op boeken. Natuurlijk ben je lid van de bibliotheek, maar af en toe een eigen boek is zeker voor een jong kind een echte schat. Meer en meer nemen e-books en geanimeerde, interactieve prentenboeken het over van de papieren uitgave. Een papieren boek lees je geconcentreerder en rustiger in jouw eigen tempo. Je wordt niet van het verhaal afgeleid door alle klikmogelijkheden. Je kunt makkelijker terugbladeren en bepaalde passages nog eens opnieuw lezen of bekijken. En dat is wat jonge kinderen graag willen: herhaling!

Als ik dan een allerlaatste tip mag geven? Over een paar weken ligt mijn nieuwe boek Haas in de stad in de winkel. Ja, het verschijnt ná de Kinderboekenweek. Want al die aandacht voor kinderboeken is goed, maar één keer per jaar is niet genoeg. Koop het boek, leen het over een tijdje bij de bibliotheek of win een exemplaar door mee te doen aan de prijsvraag van Hebban. Doe het voor jezelf, je kind of voor Gertie Jaquet en mij. Wij zijn trots op onze jongste telg en beloven je gegarandeerd voorleesplezier.

In een zesdelige columnserie schreef Annemarie Bon over de totstandkoming van haar boek Haas in de stad. De voorgaande vijf columns kun je hier lezen:

1. Worteltjestaart is niet per se gezond
2. 'Kan dat wel?' 
3. Eenzaam op een zolderkamertje?
4. Een droomberoep
5. Raar, maar waar!

Win: op Hebban maak je kans op een exemplaar van het onlangs verschenen sprookjesboek Er was eens... Daarvoor bewerkte Annemarie Bon zeven prachtige sprookjes speciaal voor kinderen die net leren lezen. Sandra Klaassen zorgde voor de schitterende tekeningen. Klik hier voor de winactie.

Auteursfoto: (c) Marijn Olislagers