Belinda Bauer: ‘Ik zie nu crimineel potentieel in elke situatie!’

Opgesloten begint met de moord op een oude, bedlegerige vrouw. Niet bepaald een openingsscène als in een smakelijke Dexter-aflevering, maar de meest klassieke variant. Met een kussen op het hoofd.
‘Toch is die moord op zijn eigen manier heel huiveringwekkend, in de zin dat er geen bloederigheden of special effects voor nodig zijn om de spanning te voelen. Wie is er niet een keer midden in de nacht wakker geworden met de gedachte dat er iemand rondloopt in zijn huis of slaapkamer? Beeld je die angst in en tel erbij op dat je niet kunt schreeuwen of bewegen om jezelf te beschermen. Daar kan ik nou kippenvel van krijgen!’

Een goede thriller heeft geen grof geweld en bloedspetters nodig?
‘Klopt. Als tiener smulde ik van dat soort gruwel in boeken. Inmiddels denk ik dat je spanning veel beter kunt verpakken op een manier waarop je persoonlijk kunt meevoelen met de pijn of angst van het personage, simpelweg omdat het jou ook zou kunnen overkomen. In Rusteloos land was ik me ervan bewust dat het onderwerp nogal gevoelig lag (een seriemoordenaar die het gemunt had op een jong kind, red.), dus heb ik de spanning expres niet te beeldend gemaakt. Toch zie je de moordenaar als het monster dat hij is. In Opgesloten zocht ik opnieuw naar die onderhuidse spanning, zonder dat deze keihard op de lezer inhakt.’

Hoofdpersoon en politieagent Jonas krijgt veel voor zijn kiezen. Zijn vrouw Lucy heeft MS en op zijn werk lukt het niet om een toenemend aantal moorden op te lossen. Echt veel zelfvertrouwen heeft hij niet. Wat maakt hem tot een held met wie we graag meevoelen?
‘Jonas heeft het al niet makkelijk met de zorg voor zijn vrouw en daar komt ook nog de druk van zijn werk bij. Vreselijk om te zien. Toch blijft hij van die kleine, alledaagse dingen doen die laten zien hoeveel hij van Lucy houdt. Dit soort verzorgende types verdienen veel meer waardering dan ze krijgen. Mijn moeder heeft jarenlang voor mijn oma gezorgd en ik heb gezien hoezeer dat zijn tol eiste. Het leven gaat om kleine gebaren, ongeacht de grote dingen die ons soms overkomen. Ik wilde graag een tikje-ouderwetse held in mijn boek, die goed is op een niet-spectaculaire manier. Jonas is niet bijzonder slim, sterk of knap, maar in mijn ogen is hij toch een held.’

Alles voor de liefde...
‘Daar gaat dit boek over. Het is vooral een verhaal over de liefde tussen Jonas en Lucy. Liefde, wanhoop en machteloosheid zijn stuk voor stuk krachtige emoties die terugkomen in mijn schrijfwerk. Ze leiden tot sterke motieven waarop je een thriller kunt laten drijven. Wanhoop is, geloof ik, mijn favoriet. Het drijft mensen tot uitersten, iets wat altijd interessant is.’

Jonas’ baas Marvel is een pain in the ass die zijn collega’s vaak tot wanhoop drijft. Krijg je veel reacties op dit interessante personage?
‘Al mijn lezers gaan van hem houden, ook al haten ze hem tegelijkertijd. Dat vind ik geweldig. Iedereen kent wel iemand als Marvel, die zijn machtspositie misbruikt. Pestkoppen stoppen niet bij het schoolplein. Ik heb een hekel aan misdaadverhalen waarbij agenten als heilige genieën worden neergezet, dus schreef ik er eentje in mijn verhaal met idiote trekjes. Voormalig politieagenten hebben me zelfs gevraagd of ik hem heb gespiegeld aan een specifiek persoon. Ze vonden hem zo overtuigend!’

Je vorige boek is geïnspireerd op een nieuwsbericht. Waar is Opgesloten op gebaseerd?
‘Ik was geïnteresseerd in het thema afbrokkelend vertrouwen. Vertrouwen is zo ingebouwd in ons dagelijks leven. We vertrouwen erop dat andere chauffeurs aan hun kant van de weg blijven rijden, dat onze buren niet bij ons inbreken en dat het licht aan blijft zolang we onze elektriciteitsrekening maar betalen. Elke dag vertrouwen we erop dat mensen doen wat ze behoren te doen. In Opgesloten realiseert Jonas zich dat hij helemaal niemand kan vertrouwen. Een verontrustend gegeven.’

De personages in je boeken en de dingen die ze overkomt, het voelt allemaal zo levensecht. Wat is meer inspirerend voor jou, de realiteit of je fantasie?
‘Dat is zo’n beetje fifty-fifty. Mijn ideeën worden vaak aangezwengeld door echte misdaad, maar daarna neemt mijn eigen fantasie het vrijwel meteen over en verbeeld ik me hoe de betrokkenen zich zouden voelen en hoe ik zou reageren in zo’n zelfde situatie. Al snel bedenk ik hoeveel spannender het zou aflopen als ik het zelf zou mogen schrijven.’

Welk boek vind je zo spannend dat het de realiteit overstijgt?
‘Als kind was ik gek op Stephen King. The Shining is zijn beste, en ik krijg nog steeds koude rillingen als ik denk aan de scène waarin dat jongetje in de tuin van een hotel speelt, waar van die heggedieren hem beginnen te achtervolgen. In daglicht lijkt zoiets belachelijk. Maar King is zo’n geweldige schrijver dat het misschien wel een van de angstaanjagendste dingen is die ik heb gelezen.’

Je boeken spelen in Exmoor, een heuvelachtig landschap in het zuidwesten van Engeland. Waarom daar?
‘Wat zo mooi is aan Exmoor, is dat het helemaal niet gevaarlijk aandoet. Het is er prachtig en voelt vreselijk gemoedelijk en veilig aan. Totdat er een mist optrekt en het voelt alsof je op Mars bent. Die discrepantie tussen veiligheid en angst maakt het voor mij zo’n perfecte setting.’

Opgesloten is geen vervolg op Rusteloos land, toch komt ‘oude bekende’ Steven weer om de hoek kijken. Een blijvertje?
‘Met Steven voel ik me erg verbonden. Hij herinnert me aan hoe ik was in mijn eigen jeugd. Snel volwassen en vrij serieus. Ik vind het interessant om te kijken hoe hij opgroeit na alles wat hem in Rusteloos land is overkomen. Ik kan me voorstellen dat ik hem nog eens een bezoek breng als hij volwassen is, om te zien wat er van hem is geworden.’