Bescheiden voldoende voor ‘Galveston’

“Aantrekkelijk, dreigend, zoals het een thriller betaamt.” Met deze goedkeurende woorden doelt Janneke Bouwman op de cover van Galveston. Maar ze is minstens zo te spreken over het aangename formaat, dat lekker in de hand ligt. Opvallend is wel dat Janneke nog nooit van de tv-serie True Detectives heeft gehoord, net als Lia van den Broek en Sophia Amesz, twee andere thrillerminnende deelnemers aan deze leesclub. Galveston heeft nochtans de nodige True Detective-trekjes, dus was een vergelijk tussen beide een mooie aanvulling geweest. Maar de meest prangende vraag is en blijft of we scenarioschrijver Pizzolatto voortaan ook tot de betere romanschrijvers mogen rekenen. Galveston  is immers zijn romandebuut. Met een protagonist als Roy Cady zou dit overigens helemaal goed moeten komen. Hij is waar veel thrillerlezers van watertanden: iemand die in opdracht van een crimineel schulden incasseert en daarbij geweld en moord niet schuwt. Zijn leven staat op een dag op zijn kop als bij hem de diagnose longkanker wordt gesteld en ook nog eens blijkt dat zijn baas hem op slinkse wijze uit de weg wil ruimen. Cady vlucht met de prostituee Rocky en het jonge meisje Tiffany naar Galveston. Weten ze uit handen te blijven van de nietsontziende vijand?

Elly van der Meer is in meerdere opzichten gecharmeerd van Roy Cady en geeft nog tijdens het lezen aan dat ze hem een stoere man vindt die voor een moord niet terugdeinst en toch sympathiek blijft. Hij voelt zich verantwoordelijk voor Rocky en Tiffany. Dat siert hem. Frans Pennings laat zich in tegenstelling tot Elly niet uit over Cady. Hij geeft aan Galveston  een opmerkelijk boek te vinden, zeker geen standaard thriller: “Af en toe worden bepaalde dingen heel apart beschreven, die om de nodige fantasie vragen. Het is een boek met veel indrukken, verhalen en psychische overpeinzingen. Niet zo veel actie. Het leest erg vlot weg en is zeker wel boeiend. Ben benieuwd hoe het gaat eindigen.” Frans enige punt van kritiek is de sprong in de tijd die het verhaal maakt. Iets waar ook Agnes te Molder op wijst: “Het boek leest gemakkelijk, maar ik was wel even de draad kwijt toen het verhaal ineens 20 jaar verder was, daarna was het wel duidelijk.”

Als het boek eenmaal door iedereen is gelezen, blijkt dat de schrijfstijl het hoogst gemiddelde cijfer heeft gekregen, een 7,4. Psychologie (7,2) en originaliteit (7,1) volgen op de voet. Maria prijst de auteur om zijn poëtische zinnen en levendige proza, wietske boonstra is het meest te spreken over het ontroerende einde, en Josje vindt het aantal personages dat de auteur heeft opgevoerd precies goed (“Meer had het verhaal alleen maar onnodig ingewikkeld gemaakt.”). Galveston  is ook bij Marianne Schön goed gevallen, ware het niet dat ze Pizzolatto nog kort vermanend toespreekt: “Probeer wat meer diepgang en wat meer actie in het middenstuk van het boek te stoppen!”

De kans dat Anita de Groot nog eens een boek van hem leest, zal niet bijster groot zijn. Haar 4,3 beargumenteert ze als volgt: “Ik vind de verhaallijn de grootste domper, die heeft het boek vergald. De verwikkelingen zijn ook niet geloofwaardig. Ik had meer spanning en spektakel verwacht.” Ook de 5,5 van Ine van Erp voorspelt weinig goeds, al is ze in haar commentaar niet alleen negatief: “Ik verwachtte een beeldend, filmisch verhaal omdat de schrijver ook scriptschrijver is. Dit is wel uitgekomen. Het is een mooi boek, maar geen thriller. Er is veel te weinig spanning. Het is wel een uniek boek; een maffioso die zijn zachte en gevoelige kant toont, maar ook zijn harde kant niet kan verloochenen als het gaat om de bescherming van de meisjes.”

Wat vindt tot slot de junior van deze leesclubeditie, de 14-jarige x Rosalyn, van het boek?
“Sommige personages zijn niet helemaal goed uitgewerkt. Dit stoorde mij nogal, want terwijl ik bezig was de ene te begrijpen kwam er weer een nieuw personage. Voor mij dus te veel personages. Ik had verwacht dat het boek me helemaal mee zou trekken en dat het amper weg te leggen zou zijn, maar helaas... De sprong in de tijd ervoer ik als een afknapper, waardoor ik bijna besloot te stoppen met lezen. Te vroeg, te veel bekendgemaakt... Ik had iets heel anders verwacht en ben eigenlijk best teleurgesteld.”

Deze kritiek dient Pizzolatto zeker ter harte te nemen. Vooral als hij ook de jongere generatie voor zich wil winnen. Galveston  zal het moeten doen met een gemiddeld eindcijfer van 6,7. Geen monsterscore, wel goed genoeg voor een plaatsje in de middenmoot van de Hebban Thriller Hall of Fame.

Het volledige verslag en alle beoordelingen van deze 148e Hebban Thriller Leesclub vind je hier.