Erwin Claes

Mijn eerste blog en ik moet al meteen iets bekennen. Ik heb een bloedhekel aan wiskunde en met bloedhekel bedoel ik echt haten. Ik heb er nooit iets van begrepen en dat was al zo van toen ik nog op de schoolbanken zat. Een plus een is twee, zeggen ze. En waarom niet drie? Gek werden mijn wiskundeleerkrachten van mij. Net als mijn ouders overigens die echt lyrisch kunnen worden van cijfertjes, grafiekjes en staartdelingen. Onbegrijpelijk vind ik dat. Ik krijg er net niet braakneigingen van.

Of ik op school misschien eerder een talen-man was? Saai! Wetenschappen misschien? Ben je gek! Dat is wiskunde in het kwadraat. Sport dan? Ik slaagde er niet eens in om de bal in een volkomen vrij doel te trappen, dus wat ging ik mij moe maken op het sportveld. Was er dan wel iets wat mij wist te boeien? Toch wel, geschiedenis! Dan was ik echt één en al oor. Het kostte mij ook geen moeite. Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat geschiedenis in essentie ook een soort verhalen zijn. Het stimuleerde mijn fantasie en zette mij aan om een heel eigen geschiedenis te bedenken.

Het verbaasde dus niemand dat ik besloot om archeologie te gaan studeren. Ik wilde Indiana Jones achterna gaan om uiteindelijk te ontdekken dat je aan de universiteit dus niet leert om van rijdende treinen te springen of verloren gewaande schatten te ontdekken. Van tegenslag gesproken! Gelukkig waren de lessen waanzinnig boeiend en opnieuw prikkelden ze mijn fantasie. Ik besloot deze keer mijn verhalen op te schrijven en werkte langzaam maar zeker een vierdelige thrillerreeks uit rond de veertienjarige Vigo Morris en zijn vrienden Karen en Linus die op zoek gaan naar een eeuwenoud en mysterieus voorwerp, de Zwarte Adem. Het is een archeologische thriller geworden met moord en intriges  en met verschillende verhaallijnen die elkaar versterken, want zelfs nu ben ik er nog steeds van overtuigd dat een plus een echt wel drie kan zijn! Die stomme wiskunderegeltjes ook …