Column /
Blog Sandra Berg: Wereldnieuws
Ik heb de onhebbelijke gewoonte kranten te ontwijken.
Zodra ik een krant zie, duik ik weg, stort mij op ander leesmateriaal of probeer ik ongezien te ontkomen.
Wereldrampen gebeuren terwijl ik in zalige onwetendheid verkeer.
Maar uiteindelijk ontkom ik er niet aan. Zelfs niet met mijn kop diep in het zand.
Nieuws is inventief.
Ik trouwens ook.
Ik kijk vanuit mijn comfortabele ergonomische stoel door het gigantische raam uit over de de cirkelvorminge stad met zijn monorails en ovale liften die de bewoners in stilte naar iedere gewenste verdieping brengen, zowel recht omhoog en omlaag, als van links naar rechts en diagonaal.
Ik zie de koepel die het centrum van mijn stad vormt en waar het dagelijkse leven en vermaak plaats vindt. Onschuldig vermaak, want alcohol en drugs zijn allang verdwenen, net als werkstress, drugs, honger en andere ellende.
Ontspannen leun ik achterover en geniet van de zon op mijn gezicht. Waarom ook niet? Werkplicht is allang afgeschaft en deadlines bestaan niet meer.
Ik rek mij uit en loop naar de keuken, waar ik een heerlijke vruchtensalade uit de koelkast pak.
De soyayogurt en de ananas zijn bijna op, zie ik. Dat levert een dilemma op.
Bestel ik het via het scherm naast de koelkast, of doe ik vandaag zelf boodschappen?
Ik besluit tot het laatste: Even naar buiten, genieten van het prachtige weer en een praatje maken met de andere mensen die stuk voor stuk alle tijd van de wereld hebben.
Misschien neem ik vandaag wel de monorail naar het buitenstation en maak ik vandaar uit een wandeling door de glazen tunnels die door de ongeschonden en ongemoeide natuur lopen en waar je zo her en der nog de overwoekerde resten van de oude huizen kunt aanschouwen uit de tijd dat geld voor zoveel geweld en hebberigheid zorgde. Heel erg lang geleden.
Misschien bezoek ik ook een van de landbouwbedrijven om naar de ijverige robots te kijken, die ons werk allang hebben overgenomen.
En als ik nu eens naar Zeestad ging? Een verre reis, maar de moeite waard. Gigantische reinigingswerken van de oceaan bewonderen wiens werk er bijna op zit, lange tunnelwandelingen maken over de bodem van de oceaan of uitvluchtjes genieten met de moderne onderzeeërs, gemaakt van glas.
Misschien onderneem ik binnenkort zelfs een wereldreis van stad naar stad. Landsteden, watersteden, woestijnsteden … de wereld staat immers voor mij open. Oorlog bestaat allang niet meer. We hebben geen nationaliteit; zijn geen kleur of ras meer. We zijn allemaal mensen.
Ik open mijn ogen, ga recht zitten en kijk naar de weerspiegeling van mijn gezicht in het donkere computerscherm, dat automatisch in de bespaarstand is gesprongen.
Op mijn voorhoofd prijken de afdrukken van de toetsen van mijn toetsenbord.
Het was slechts een droom.
Buiten schijnt de zon. Dat wel.
De buitenwereld lokt.
Zal ik …?
Ik werp een stiekeme blik op de stapel rekeningen en ga toch maar weer aan het werk
Het zal nog wel even duren voordat het venusproject met zijn geldloos bestaan een feit is.
