Boeken in het nieuws: de ontmaskering van Elena en de verbijstering van James

#1: James Dashner in Nederland  

James Dashner was deze week in Nederland en vooral Den Haag heeft het geweten. Het was de eerste keer dat James Dashner voet aan het continent Europa zette. Eerder was hij wel in het Verenigd Koninkrijk voor de première van een van zijn films.  

De auteur bezocht verschillende evenementen, waar zijn fans hem konden ontmoeten. Zo stond hij op het podium in het Paard van Troje tijden Boekids University. Daar geven bekende wetenschappers en auteurs regelmatig colleges over populairwetenschappelijke onderwerpen. Dashner werd geïnterviewd door Filemon Wesselink. Het publiek, leerlingen uit het voortgezet onderwijs, kon daarna ook meedoen met een spannende quiz over de boeken en films van Dashner.  

Ook in Boekhandel Paagman was daarna het een drukte van jewelste; daar wachtte woensdag een enorme rij fans geduldig op het moment dat zij hun boeken door deze succesauteur konden laten signeren. Via Twitter liet de schrijver later weten verbijsterd te zijn door de grote opkomst in de boekhandel en bedankte iedereen die gekomen was.  

Een dag later ontmoette Hebban-redacteur Martijn Lindeboom de schrijver voor een interview. Hij vertelt: 'Zijn tour voert hem van Den Haag en Amsterdam naar Parijs en Bordeaux (waarvan hij dacht dat het een dorpje was, omdat het als 'quaint' werd omschreven door zijn Franse uitgever). Hij vertelde enthousiast over zijn signeersessie bij Paagman, diep onder de indruk van de toewijding van zijn fans. Het was een goed interview, met onder andere interessante onthullingen over nieuwe plannen voor boeken en films.'

Al benieuwd? Het volledige interview lees je aankomende dinsdag op Hebban!  

#2 De ontmaskering van de bejaarde en de Italiaanse

Wie is toch die Hendrik Groen? Na het succes van het eerste én tweede dagboek van deze bejaarde, blijven Nederland en (vooral) de inwoners van verschillende verzorgingshuizen in Amsterdam in de ban van deze vraag. Wie is de schrijver en bedenker van de fictieve Groen, die samen met enkele van zijn medebewoners de Oud-maar-niet-dood-club oprichtte? EenVandaag bezocht afgelopen week het Jordanese zorgtehuis De Rietvinck, waar door drie bewoners soortgelijk clubje begonnen: het Drinken-maar-niet-dronken clubje. Ze vertelden over het leven in een tehuis en gingen samen met de reporter op zoek naar de identiteit van de mysterieuze bestsellerschrijver. Kluun, Paulien Cornelisse, Sylvia Witteman en Peter Buwalda ontkenden echter ook nu in alle toonaarden. Het mysterie is nog steeds springlevend.

Bekijk hier het fragment van Een Vandaag terug. 
Lees hier het Hebban-artikel over het succes van de bejaarde-bestseller

Elena Ferrante lijkt echter wel ontmaskerd te zijn en wel door een van haar collega’s, liet de Groene Amsterdammer deze week weten. Vorige week werd de schrijfster nog genomineerd voor de Man Booker Prize. Achter haar pseudoniem zou de 70-jarige Marcella Marmo schuilgaan. Zij is docente Moderne Geschiedenis aan de Universiteit van Napels. Volgens Marco Santagata (68), zelf oud-student en nu docent Italiaanse literatuur in Pisa, zijn er verschillende aanwijzingen in De nieuwe achternaam die samen het bewijs vormen voor zijn gedurfde uitspraak. Zo beschrijft hoofdpersonage Elena Greco haar tijd als studente aan de Universiteit van Pisa en de manier waarop zij als dochter van een arme familie toch in aanmerking kwam voor een studiebeurs. Hetzelfde overkwam Marmo zelf. Ook de beschrijvingen van het tijdsbeeld kunnen alleen van iemand komen die daadwerkelijk die periode in Pisa beleefd zou hebben. Bovendien is Marmo gespecialiseerd in de geschiedenis van de camorra, de Napolitaanse tak van de maffia die in de Geniale vriendin-cyclus een hoofdrol vervult. Natuurlijk ontkent ook Marmo stellig.  

Het gehele artikel uit de Groene Amsterdammer lees je hier.  

#3 Twee gouden boekjes

In 40 jaar tijd meer dan 100 boeken schrijven en daar ruim 4 miljoen exemplaren van verkopen. Dat is een hele prestatie! Jacques Vriens viert dit jaar zijn schrijversjubileum en daarom verscheen deze week zijn debuut in een wel heel bijzondere uitgave: met een gouden omslag! Die rotschool met die fijne klas is tot op de dag van vandaag nog een populair boek onder jonge lezers.  

Aan de redactie van Hebban bekende de auteur: “Bijzonder om na veertig jaar nog steeds kinderboekenschrijver te mogen zijn. Ik kom regelmatig kinderen tegen die zeggen: ‘Mijn vader en moeder waren ook al fan van jou!’ Dan voel ik me best (een beetje) oud, maar ik ben er ook hartstikke trots op!”    

Op Hebban maak je nog t/m maandag kans op een exemplaar van deze bijzondere editie.  

Ook Freek de Jonge presenteerde deze week een Gouden Boekje. Bij De Wereld Draait Door las de cabaretier voor uit Met Annie en Joop naar de bioscoop, het 136ste verhaal in de Gouden Boekjes-reeks. Het is zijn eerste kinderboek. ‘Ik wilde graag laten zien hoe het in een bioscoop toeging, van kassa tot popcorn, wat voor taken iedereen had’, vertelt De Jonge aan NRC Handelsblad. Hij schreef het op verzoek van het Eye Filmmuseum in Amsterdam. Aanleiding is het feit dat het Nederlands Filmarchief, waaruit Eye is voortgekomen, 70 jaar geleden werd opgericht. Volgens NRC is het ‘een vrolijk educatief prentenboekje geworden’. De tekeningen werden verzorgd door Erik Kriek.  

Bekijk hier de voorlees-skills van Freek de Jonge in De Wereld Draait Door      

#4 De moed van Griet Op de Beeck  

Hebban Award-winnaar Griet Op de Beeck schoof donderdagavond aan bij Jeroen Pauw. In de volzinnen waarin ze ook schrijft, vertelde de schrijfster over de moed die zij moest verzamelen om haar eerste boek uit te brengen. In minder dan vijf jaar tijd heeft ze nu drie romans geschreven. ‘Het blijft onwerkelijk. Ik kan me daar niks bij voorstellen, 450.000 zijn er in totaal van alles weg. Als ge 38 zijn moet worden om eindelijk diegene te worden die je altijd al was, maar nooit durfde te zijn… En dan zijn er zoveel mensen die je daar de toestemming voor geven, dat is ongelooflijk om mee te maken.’  

Kleine Griet begon al vroeg met schrijven, hoewel zij geen dagboeken bijhield. In Pauw vertelde zij op jonge leeftijd wekelijks meerdere brieven te schrijven aan haar tien jaar oudere zus die al studeerde en op kamers zat. ‘Die brieven bestaan nog en dat zijn geen brieven van We hebben spaghetti gegeten en het was niet lekker. Dat waren ook echt al wel verhalen, deels fictief – het leven dat ik graag wou leiden.’ Gelukkig kunnen we nog veel van de schrijfster verwachten, want ze wil ermee doorgaan tot ze dood gaat. ‘Ik mik op een meter in de boekenkast.’  

Het hele fragment bekijk je hier.  
Of lees meer over Griet in het artikel Griet Op de Beeck in quotes.  

#5 De strijd om de boekenlijst  

Weg met die verplichte boekenlijst, vindt Kluun. Die breekt bij scholieren eerder de liefde voor de literatuur in de knop dan die aan te wakkeren. Dat zegt hij in een interview met het AD afgelopen maandag. Kennis van de klassiekers hoort bij de algemene ontwikkeling, erkent de auteur, maar die volledig lezen zou geen verplichting moeten zijn.  

Leerlingen zouden zelfs 50 Shades of Grey moeten kunnen kiezen. ‘Ja, dat moet absoluut kunnen. Hartstikke leuk. Juist dat leent zich uitstekend voor een aansprekend afstudeerproject. Waarom is zo'n kutboek wereldwijd zo populair? En hoe komt het dat massa's recensenten het verhaal met de grond gelijk maakten? Hebben ze gelijk? En illustreer dat met passages en met de gebruikte stijl. Dan ontketen je leuke, interessante en open discussies die tot nadenken stemmen en dat is volgens mij het doel van onderwijs.’  

Columnist Theodor Holman reageerde meteen in een column in het Parool. Er moeten juist méér boeken op de lijst. 'Literatuur hoeft helemaal niet leuk te zijn', is zijn antwoord. 'Je moet het zien als wis- of natuurkunde. Ikzelf zou ook voor een vak zijn als 'film' of 'filmgeschiedenis', maar ook dat vak hoeft niet 'leuk' te zijn. Onderwijs is 'leuk' voor wie leuk onderwijs krijgt. Wat dat ook is.' Honderd boeken moeten Atheneum- en gymnasiumleerlingen aan het einde van hun middelbare schooltijd in ieder geval gelezen hebben, vindt Holman. Of eigenlijk 250 (maar liefst 500).  

Op Hebban wordt al druk gediscussieerd over de stellingen van Kluun en Holman.
Laat ook jouw mening en reactie achter.      

Kluun: weg met die verplichte boekenlijst
Columnist pleit voor verplichte boekenlijst van 100 titels