Boekenkrant interviewt Danielle Bakhuis
Door Adinda Graafland
Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie december 2022
De bloedzomer van 1997
Danielle Bakhuis, geïllustreerd door Sophie Pluim
Vijfentwintig jaar geleden werd Westerdam geteisterd door een reeks bloederige moorden. Er wordt gefluisterd dat Dirtbag het op tieners heeft voorzien. Er wordt ook gefluisterd dat niemand veilig is… Jason, Laura, Alice, Denise, Monica, Edward en Joyce: allemaal zijn ze bang dat zij de volgende zullen zijn.
De bloedzomer van 1997 is een ijzingwekkende slasher zonder smartphones, Netflix en internet, maar mét creepy urban legends als Elisa Day en de moordenaar op de achterbank.
Hoe kwam je op het idee van dit boek?
Dit is mijn derde horrorboek. Nadat ik mijn twee andere horrorboeken had geschreven, Clownsnacht en Het huis zonder einde, had ik nog wat ideeën voor een derde boek. Ik wilde het verhaal heel graag een keer laten afspelen in de jaren negentig, omdat ik toen zelf tiener was. Het bleek een heel fijn tijdperk om horror in te schrijven, omdat je veel dingen meteen elimineert. Wanneer hoofdpersonages in gevaar zijn, zouden zij nu bijvoorbeeld als eerste iemand bellen. Maar in 1997 hadden mensen nog geen smartphone, dus het was heel lekker om op die manier te schrijven. Ik heb ook al kleine lijntjes uitgezet voor een volgend boek waarin je antwoorden zult krijgen op de vragen uit dit boek.
De legende van Dirtbag zegt dat de eerste die tijdens het spel zijn ogen opent, doodgaat. Hoe heb je dit kinderspelletje bedacht?
Ik wist al vrij snel dat ik een slasher-verhaal wilde schrijven, omdat dat ook heel erg jaren negentig is. Met een seriemoordenaar die een masker is of heeft. Of iets heeft waardoor hij onzichtbaar is. Ik wilde er ook graag een rijmpje bij bedenken, omdat het dan extra spannend is: dan is het echt een kinderspelletje. Dan kleeft er wat onschuldigs aan.
Het boek opent met de moord op Alice. Je laat het redelijk open wie de dader was. Heeft in jouw ogen Jason Alice vermoord?
In mijn ogen dus wel. Die Jason heb ik nooit helemaal vertrouwd. Op het moment dat ik het schreef dacht ik al: hij heeft een motief om haar te vermoorden en hij heeft het Dirtbag-verhaal de wereld in gebracht. Het leuke is dat Jason nog in leven is, dus mocht ik hier ooit een volgend boek over gaan schrijven, kan ik Jason ooit nog een keer ergens naar voren laten komen.
'Ik had van tevoren, voor ik dit boek schreef, al vaak uit de middelbareschoolklassen die ik bezocht gehoord dat leerlingen het jammer vonden dat er geen tekeningen in mijn boeken stonden.'
Heb je expres personages uit jouw eerdere verhalen, zoals Edward en het jongetje dat als clown verkleed is, laten langskomen in het boek, of gebeurde het in eerste instantie per ongeluk?
Dat heb ik echt expres gedaan. Ik vind het zelf ontzettend leuk dat je sommige personages terug kan laten komen. Ik vind het zonde om daar niet verder mee te gaan na één boek, maar een heel verhaal eromheen verzinnen kan ik niet. Dan vind ik het leuk om ze een heel klein rolletje te geven in het volgende boek, als een soort grapje of easter egg. Dat heb ik niet van mezelf. Dat doet bijvoorbeeld Stephen King ook heel veel.
Zou jij als tiener in de legende van Dirtbag hebben geloofd?
Ja, want ik ben een ontzettende angsthaas en ik geloof alles. Ik was er ook zeker heel erg bang voor geweest. Soms heb ik een vlaag van overmoed en zou ik het spel wel durven te spelen. Dat ligt aan de bui waarin ik ben, maar het zou best kunnen dat ik het spel een keer gespeeld zou hebben.
Welk personage vond je het leukst om te schrijven?
Ik vond Joyce heel erg leuk, ook omdat je een langere tijd met haar meegaat. Ik heb altijd wel met haar te doen gehad. Dat je denkt: 'Ja meid, jij hebt het ook niet makkelijk. Jij probeert je ook maar staande te houden in het leven dat je toebedeeld hebt gekregen.' En ik vind Monica leuk, omdat ze twee gezichten heeft. Aan de ene kant is ze heel aardig, aan de andere kant kan ze heel hard zijn.
Het boek heeft veel prachtige illustraties. Wat vind je van de illustraties als toevoeging op het verhaal?
Ik had van tevoren, voor ik dit boek schreef, al vaak uit de middelbareschoolklassen die ik bezocht gehoord dat leerlingen het jammer vonden dat er geen tekeningen in mijn boeken stonden. Dat vinden ze sowieso al heel fijn en dat vond ik zelf eigenlijk ook. Toen heb ik mijn uitgever gebeld of we Sophie Pluim konden vragen, want ik vind Sophie geweldig. En ik dacht: 'Nee heb je, ja kun je krijgen.' Sophie had gelukkig nog tijd in haar agenda. Daar ben ik echt heel blij mee. Ik heb haar de vrije hand gegeven.
Boekenkrant op Hebban
Iedere eerste maandag van de maand verschijnt een nieuwe editie van de Boekenkrant. De Boekenkrant wordt verspreid via boekhandels, bibliotheken en scholen in Nederland en Vlaanderen. Interviews van de Boekenkrant zijn met enige regelmaat ook op Hebban te vinden.
Auteursafbeelding: © Barbara Trienen via Boekenkrant
