Boekenkrant interviewt Ruth Ware
Door Istvan Kops
Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2022
De moord in Oxford
Ruth Ware
Toen Hannah Jones naar Oxford kwam, was April de eerste die ze ontmoette. April was de ultieme it-girl en samen met Will, Hugh, Ryan en Emily vormden ze een groepje onafscheidelijke vrienden. Tegen het einde van het tweede semester was April dood.
Nu, tien jaar later, verwachten Hannah en Will hun eerste kind, en John Neville, veroordeeld voor de moord op April, is in de gevangenis overleden. Maar dan komt een journalist met nieuw bewijs dat Neville mogelijk onschuldig was. Terwijl Hannah weer contact opneemt met oude vrienden en dieper in het mysterie van Aprils dood duikt, realiseert ze zich dat de vrienden die ze dacht te kennen allemaal iets te verbergen hebben – waaronder een moord…
Hoe ben je erin geslaagd om zo’n levendig en gedetailleerd beeld van Oxford te schetsen?
Ik heb zelf nooit gestudeerd aan de Universiteit van Oxford. De research die ik heb moeten doen om Oxford als een goede en geloofwaardige setting te gebruiken, was daarom een van de grootste uitdagingen bij het schrijven van dit boek. Hoewel het verhaal zich ook in een andere universiteitsstad had kunnen afspelen, vond ik Oxford, vanwege de intense academische druk die de studenten daar ervaren, een mooie insteek voor een moordmysterie.
De moord in Oxford is in de kern een klassieke whodunnit-thriller, maar voelt toch heel fris en origineel aan. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Ik lees zelf erg graag whodunnits. Een goede whodunnit stelt de lezer voor de intellectuele uitdaging om een complexe puzzel op te lossen, en daarin zit een groot deel van de pret. Verder houd ik ervan om de lezer mee te nemen op een emotionele reis. Er moet écht iets op het spel staan, waardoor de lezer niet alleen aan het denken wordt gezet, maar ook meeleeft met de personages.
Wat is de grootste uitdaging van het schrijven van een goede whodunnit? Heb je zelf favoriete schrijvers in dat genre?
Het lastigste deel is om een eerlijk spel te spelen met de lezer. Je moet af en toe aanwijzingen geven zonder dat je de identiteit van de moordenaar te snel weggeeft. Aan de andere kant mag de identiteit van de moordenaar ook niet helemaal uit de lucht vallen. Mensen die regelmatig thrillers lezen, zijn kritische lezers die vrij snel doorhebben hoe een en ander in elkaar zit. Het is dus een opgave om de oplossing van de puzzel voor hen zo lang mogelijk uit te stellen. De schrijvers door wie ik mij laat inspireren zijn onder andere Arthur Conan Doyle, Agatha Christie en Dorothy L. Sayers.
'Ik probeer mijn lezers altijd een reden te geven om telkens weer de volgende bladzijde om te slaan.'
De hoofdpersoon van De moord in Oxford is een zwangere vrouw, getraumatiseerd door een tragisch incident in haar verleden. Waarom deze keuze?
Ik wilde dat het verhaal zich zou afspelen rondom twee momenten in Hannahs leven. Het eerste moment is wanneer ze gaat studeren en haar ouderlijk huis verlaat, het tweede moment is wanneer ze zelf op het punt staat om moeder te worden. De dood van April heeft een ingrijpend effect op haar en drukt een zware stempel op haar verdere leven. Het maakt haar aanvankelijk erg bang voor de toekomst, maar later komt ze erachter dat ze sterker is dan ze had verwacht. Dat sprak me erg aan in Hannah. Toen ik zelf zwanger was van mijn eerste kind, was ik aan de ene kant ontzettend opgetogen, maar ik was ook bezorgd dat ik mijn identiteit als onafhankelijke vrouw zou verliezen. Hannah worstelt met datzelfde dilemma. Ze voelt de plicht om haar ongeboren kind zoveel mogelijk te beschermen, maar ze wil er tegelijkertijd achter komen wat er is gebeurd met April – en daardoor brengt ze zichzelf en haar kind mogelijk in gevaar.
Je hebt sinds 2015 maar liefst zeven psychologische thrillers geschreven, die alle de bestsellerlijst hebben gehaald. Hoe verklaar je dat succes en hoe lukt het je zo productief te zijn?
Ik heb werkelijk waar geen idee hoe mijn succes te verklaren. Als ik het geheim zou kennen, dan zou ik het in een potje stoppen en het heel erg goed afsluiten. Ik probeer mijn lezers altijd een reden te geven om telkens weer de volgende bladzijde om te slaan, waardoor ze mijn boeken niet weg kunnen leggen. Ik ben in staat om elk jaar een boek te schrijven, aangezien dat kennelijk de snelheid is waarmee mijn fantasie werkt. Desalniettemin heb ik een sabbatical van het schrijven genomen in 2020. In dat jaar heb ik vanwege de coronalockdown mijn kinderen thuisonderwijs gegeven. Ik bleek helaas geen geweldige leraar te zijn.
Je begon je schrijverscarrière met het schrijven van Young Adult-boeken. Hoe kijk je nu op die boeken terug?
Het is ongelooflijk fijn om voor tieners te schrijven. Je moet ontzettend je best doen om hun aandacht te trekken, omdat ze over het algemeen veel interessantere levens leiden dan de meeste volwassenen. Het heeft me geleerd om veel vaart in mijn boeken te houden, waardoor je als lezer constant bij de les moet blijven.
Boekenkrant op Hebban
Iedere eerste maandag van de maand verschijnt een nieuwe editie van de Boekenkrant. De Boekenkrant wordt verspreid via boekhandels, bibliotheken en scholen in Nederland en Vlaanderen. Interviews van de Boekenkrant zijn met enige regelmaat ook op Hebban te vinden.
Auteursafbeelding: © Gemma Day via Boekenkrant
