Boekenpraat - Agathe

Agathe van Anne Cathrine Bomann

Een psychiater in Parijs staat op het punt om met pensioen te gaan. Hij telt de maanden af. Tot zijn grote ergernis heeft zijn secretaresse nog een nieuwe patiënte aangenomen. Een Duitse vrouw die Agathe heet.

Maar juist deze Agathe houdt hem een spiegel voor en hij raakt door haar gefascineerd. Dan neemt zijn secretaresse ook nog verlof op vanwege persoonlijke omstandigheden en wordt de psychiater geconfronteerd met zijn eigen zwakke plekken. Is het te laat voor deze 71-jarige om zijn bestaan in een nieuw licht te zien?

Soraya: 'De laatste tijd heb ik zoveel dikke boeken gelezen dat ik uitzag naar een verhaal dat klein van opzet was. Dat vind ik echt de kunst van een auteur; om een onvergetelijk verhaal te brengen dat zich niet 700 pagina's voortsleept maar behapbaar blijft. Deze debutant presteert dat om met krap 100 pagina's te doen. Met Agathe hebben we volgens mij een boek van deze categorie te pakken. Wat sprak jou aan in deze roman?'

Debbie: 'Ik heb recent een grote liefde voor novelles opgevat. De afgeronde miniromans halen je even voor een uurtje of wat uit je alledaagse sleur en ze houden je niet dagen of weken bezig. Ik ben er absoluut dol op. Maar dat is alleen omvang. De vormgeving is erg mooi, eenvoudig, mus op de cover, slechts een naam als titel. Dat intrigeert. En dan de flaptekst. Het belooft een inkijkje in menselijk gedrag en dat fascineert me zowel in real life als in fictie (is er een verschil?).'

Soraya: 'Ik ben dol op prachtige illustraties van vogels waardoor ik al op basis van de cover mijn oog liet vallen op dit boek. Mooi ook dat illustratie van de cover te herleiden is naar een eigenschap van het hoofdpersonage. In de eerste hoofdstukken maken we kennis met een 71-jarige psycholoog die letterlijk en figuurlijk aftelt tot hij met pensioen mag. Hij is het type '"grumpy old man" die zijn leven doorbrengt in een sleur. Ik kon mij in het begin maar moeilijk identificeren in zijn negatieve gedachtengang, hoewel het ook hilarisch was dat hij bepaalde patiënten niet kon luchten of zien. Vind je dat hij als "oudje" in de wereldliteratuur wat toe te voegen heeft?'

Debbie: 'Ik ben bang dat ik hem aardig kon aanvoelen. Ik herkende wat gedachtengangen die deze bejaarde man heeft en dat zou me in rechtstreekse galop naar mijn eigen psychiater moeten sturen, maar we zijn allemaal wel eens wat angstig en saai en moe. Hij is inderdaad in eerste instantie een chagrijnige, ouwe zeikerd, die zijn werk ontzettend slecht lijkt te doen. Maar waar normaal dit soort personages me ontzettend irriteren en frustreren, belandde deze pensioengerechtige psychiater al snel in mijn hart. Wederom: verontrustend.'

Soraya: 'Uitgever Juliette Wersch gaf in de najaarstips al aan waarom Agathe haar favoriet is; "Zeer elegant geschreven, laat dit boek je onthaasten, nadenken en glimlachen. Het beslaat grote thema’s als liefde, eenzaamheid, ouder worden, verbondenheid en voor jezelf en elkaar (willen) zorgen. Tegen de achtergrond van lichtjesstad Parijs is dit een authentiek en hartverwarmend boek dat laat zien wat een kleine moeite het is om een ander te steunen, en wat een openbaring een beetje openhartigheid kan zijn." Ik vond de ontwikkeling van de naamloze psycholoog zo mooi om mee te maken, hoe hij langzaam ontdooit. In zijn beroep verwacht je automatisch dat hij er voor een ander is, maar Bomann weet dit mooi te verpakken.'

Debbie: 'Het is heel licht geschreven, maar het zit boordevol registraties van menselijk gedrag en onderlinge omgang. Veel spiegelingen ook. Het is in feite een heel toegankelijk boekje, maar het is niet vanzelf ook een luchtig verhaal, vind ik. Zonder belerend en moraliserend te zijn, bevat dit kleinood een aantal waardevolle levenslessen. En heel herkenbare en kwetsbare eigenschappen. Het is toch ook prachtig wat die oude knar ontdekt over zichzelf en zijn medemens. Dat hij zelf het een en ander aangereikt krijgt, terwijl hij al die jaren als doel heeft andere mensen te helpen met hun zorgen en problemen. Ik vind het een juweeltje van een novelle, aandoenlijk. Ik vind eigenlijk wel dat de flaptekst te veel weggeeft of het verhaal te plat weergeeft. Zonde.'

Soraya: 'Aandoenlijk is inderdaad de juiste typering. Ik denk dat het verhaal zich lastig zou lenen voor een verfilming omdat je zo erg in het hoofd van de naamloze psycholoog duikt. Op een gegeven moment voel je gewoon aan dat hij het niet prettig vindt om bijvoorbeeld geconfronteerd te worden met de dood. Wil je hem bijna een duwtje in de juiste richting geven omdat je weet dat de ervaring hem goed zal doen. Ik vond het bijvoorbeeld heel ontroerend hoe hij zich over zijn eigen angst heen zet om een ander nog te plezieren. Wat was voor jou de meest waardevolle les uit dit verhaal?'

Debbie: 'Er zitten verscheidene mooie lessen in. Ik vond de tip die zijn zeurpatient krijgt wel mooi. Die dramt al drie jaar lang over alle kleine issues die ze heeft. Onze psychiater is het nu eens zat en zegt dat ze iets echt belangrijks moet gaan vinden om te doen en over te denken, want dan zullen de kleine dingen verbleken. Ook mooi was dat telkens als hij zelf een toereiking doet om een ander te helpen, hij zelf iets vindt, leert, ontdekt of ontvangt. Zijn hulp aan anderen, hoe klein en onbeholpen ook, maakt uiteindelijk ook hem rijker. Het verrijkt zijn leven. Daar heb je die spiegels weer. Prachtig.'

Debbie is communitymanager, leesclubchef, redacteur voor de geekgenres, scifi & fantasy, en boekendealer van de Readers. Daarnaast is ze veganist, hondenbaas, kattenassistent en tijdelijk verzorger van Roemeens pleeghondje Grumpy Boy, een 'work in progress'.

Soraya is redacteur voor de genres Thriller en Non-Fictie bij Hebban. Ze speurt naar vers thrillerbloed binnen de Hollandse polder en ver daarbuiten. Voor een intrigerend true crime verhaal of angstaanjagende thriller bewandelt ze de meest duistere wegen. Ze rust niet totdat de zaak is opgelost en de laatste bladzijde omgeslagen. In oktober 2018 verscheen haar debuutthriller Persona bij HarperCollins Holland.