Boekenpraat: de Vergeten Boeken van Anouk & Aimee (Laatste dag!)
Anouk heeft na lang twijfelen voor haar boekenkast gekozen om Peyton Place te lezen. Het boek ligt al sinds 2015 in de kast en ze heeft het zelfs al een keer weggegeven, aan haar moeder. Die was er echter zo enthousiast over dat ze het boek toch weer teruggevraagd heeft. Ze wist zich ook ineens weer te herinneren waarom ze het boek indertijd zo graag had willen lezen:
'Het boek over de smeuïge verhalen die zich onder de oppervlakte van het ogenschijnlijk nette, rustige dorpje afspelen heeft voor mij bovendien extra aantrekkingskracht. Als je zelf uit een klein dorp komt, weet je maar al te goed hoe de hypocrisie van het dunne laagje vernis eruit ziet.'
Aimee had last van dezelfde keuzestress. Er stonden nog veel meer 'vergeten' boeken op haar te wachten, waaronder de klassieker American Psycho van een van haar favoriete auteurs. Ze is echter voor een boek gegaan dat dubbel vergeten is; niet alleen door haar, maar ook door de rest van de wereld.
'Voor het eerst gepubliceerd in 1965, maar pas in 2012 in het Nederlands uitgegeven door Lebowski. Hij was dus al een beetje vergeten. De lovende woorden destijds intrigeerde mij, en sindsdien staat het op mijn wil-ik-lezenplank. Overtuigd door vriendin J., die hem onlangs heeft gelezen en nu alleen maar roept ‘DIT MOET JE LEZEN!’, kan ik deze niet laten gaan. Stoner gaat gelezen worden.'
Dag 1: Vandaag gaat het beginnen
Anouk
'Ik ben eigenlijk best jaloers dat jij Stoner mag gaan lezen voor je Vergeten Boek. Die heeft op mij zoveel indruk gemaakt. Fijn hè, nog iemand die tegen je zegt dat je dat boek Absoluut Niet Mag Missen. Ik heb voor een boek gekozen waarvan ik verwacht dat ik er zo doorheen vlieg, omdat ik de laatste tijd net als Lindy nogal in een leesdip zit. En hoewel ik verwacht dat Peyton Place een zeer vermakelijk boek zal zijn, ga ik er niet vanuit dat het me zoals Stoner nog jaren bijblijft.
De gelijknamige soap was in de jaren '60 op tv. Ik was er toen nog niet, dus ik heb er nooit een aflevering van gezien. Het boek sprak me vooral aan dankzij een van mijn favoriete nummers; 'Harper Valley P.T.A.' van Dolly Parton. Zij refereert daarin aan Peyton Place. Ik kom zelf uit een miniscuul dorp en vooral de laatste jaren, als ik terugga, valt het me op hoe vaak ze van kleine dingen grote drama's weten te maken. Ik ben wel in de stemming voor smeuïg, zoals de cover belooft. En ik heb dit weekend mijn huidige boek uitgelezen, dus ik ben er 100% klaar voor. Vanavond gaan de eerste hoofdstukken eraan.
Heb jij al zin om te beginnen?'
Aimee
'Ik ben zelfs al begonnen. Vanochtend, in de bus. Ik wilde eigenlijk stiekem dit weekend al beginnen, want ik moet er altijd even inkomen wanneer ik start met een boek en de bus is daar niet de meest geschikte plek voor. Maar er kwam zoals gewoonlijk weer iets tussen, dus het werd netjes de eerste dag van de Week van het Vergeten Boek, zoals het hoort. Iedereen die mijn blog heeft gelezen is héél enthousiast over Stoner (behalve m’n vader, ‘een saai boek’, thanks pap) en ik krijg het idee dat ik vrijwel de enige op de wereld ben die het nog niet heeft gelezen. Met de nadruk op 'nog'.
Tegelijkertijd ben ik ook wel jaloers op jouw boek. Lust, overspel en moord? Klinkt als heerlijk smeuïg drama. Volgens mij is het veel meer een weglezer dan die van mij, en dat is wel handig als je maar een week de tijd hebt. Ik ben heel erg benieuwd wat we ervan gaan maken deze week, maar volgens mij zijn we allebei erg gemotiveerd om deze challenge te volbrengen.
Anders kunnen we volgend jaar altijd nog elkaars vergeten boek lezen…'
Dag 2: Eerste indrukken
Anouk
'Ik ben gisteren echt opgeschoten. Ik heb nogal last van bewijsdrang, dus als ik mensen heb verteld dat ik iets ga doen, moet ik mezelf altijd overtreffen. Zo heb ik voorbij mijn beoogde 100 pagina's gelezen tot het punt waarop deel 2 begint. Ik moet bekennen dat ik er nog niet heel erg in zit. Dat wil zeggen, het leest wel lekker door, maar ik zit me niet af te vragen hoe het met al deze mensen moet gaan aflopen. Het is een boek dat je op een heel eigen manier moet lezen. Het zijn allemaal los door elkaar geweven draden, waarbij het verhaal steeds de neiging heeft over te pakken: als het ene personage op het eind van zijn of haar gedeelte naar een ander staat te staren, verschuift het perspectief naar de tweede persoon.
Ik herken wel veel; ik zweer je dat wij precies zo'n dokter hadden vroeger. Verder kabbelt het verhaal rustig voort op de roddels die besproken worden. De nadruk ligt daar ook op; het gaat de auteur totaal niet om de werkelijkheid achter die verhalen, maar om de manier waarop iedereen gezien wordt in de ogen van een ander en hoe ze zichzelf profileren. Dat smeuïge valt trouwens ernstig mee, voor een lezer in 2019. Een buitenechtelijk kind. Nou nou, wat een drama! Ik geniet er wel van, omdat het kleinzerige zo herkenbaar is.
Misschien had ik toch voor De boekendief moeten gaan... maar die valt in categorie 7 uit Zeven redenen om een boek vergeten te lezen: goede én slechte. Hoe bevalt Stoner?'
Aimee
'Oh, jij bent wel goed van start gegaan zeg. Hoeveel pagina’s heeft jouw boek eigenlijk? Heb je ‘m nu niet gelijk bijna uit? Dat zou leuk zijn, dat je nog voor we op de helft zijn je Vergeten Boek al uit hebt… Kan je De boekendief er nog achteraan doen!
Ik zit er ook nog niet helemaal in, maar goed, ik ben niet verder gekomen dan het eerste hoofdstuk. Dat is ongeveer twintig pagina’s. En dat heeft drie busreizen geduurd, normaal doe ik twintig pagina’s in één busreis. Maar in de bus lijkt iedereen elkaar ineens na jaren weer tegen te komen en even bij te moeten praten. Hard. Naast mij.
Verder was ik gisteren uit eten en ben ik eigenlijk niet echt thuis geweest, behalve dan om te slapen. Oh nee, ik heb ook een half uurtje afgewassen (met een nieuw luisterboek aan) en een half uurtje buienradar zitten refreshen in de hoop dat het daardoor droger zou worden. Ik begin gelijk met allemaal excuusjes, geloof ik. Zo krijg ik dat boek natuurlijk nooit gelezen.
Morgen kan ik ongetwijfeld wat meer over de inhoud vertellen. Ik hoop het echt, anders wordt dit een hele lange week.'
Dag 3: Liggen we nog op schema?
Anouk
'Het heeft 413 pagina's, maar ik heb gisteren maar weinig gelezen dus nu zit ik precies op de helft van mijn boek. Nou, met dat smeuïge is het goed gekomen hoor... Deze dame was er in de jaren '50 niet vies van flinke taal in de mond te nemen, en dat gecombineerd met de gebeurtenissen snap ik best waarom de hele wereld over dit boek viel. Ik heb me even verdiept in de achtergrond. Grace Metalious stierf aan drankmisbruik op haar 39ste, en een van de plots in het boek is gebaseerd op een waargebeurd verhaal uit het dorp waar ze woonde. Dat een groot gedeelte van het verhaal waar is, verbaast me niets. Je leest de afkeer voor haar onderwerp tussen alle regels door.
Uit het boek kreeg ik sterk de indruk dat ze Allison op zichzelf heeft gebaseerd, die ik persoonlijk weinig aan vind. Ik had wel meer karakterdiepgang willen zien in het verhaal, maar aan de andere kant past dit bij het thema. Je leert nooit iemand echt kennen, en alle geheimen worden pas onthuld als iemand anders erachter komt. Je ziet niets daadwerkelijk op de pagina gebeuren. Ik ben intussen toch wel blij dat ik dit boek heb gekozen. Ik lees graag iets van elke literatuurontwikkeling, en dat dit boek een fenomeen was kun je niet ontkennen.
Ik hoop dat jij intussen wat beter in het verhaal kunt komen en alle mensen in de bus hun mond zijn gaan houden?'
Aimee
'Ik lig officieel achter op schema. Ik lees eigenlijk vooral veel in het weekend (excuus nummer ….?) en ik voel nogal druk deze week. Ik heb drie hoofdstukken gelezen nu. Zit iets meer in het verhaal, maar nog steeds niet heel erg: dit boek kost me veel energie en heb er echt alle concentratie voor nodig. Eerlijk: als ik deze boekenpraat niet zou doen had ik hem waarschijnlijk alweer verruild voor een feelgood.
Wat ik tot nu toe over het boek kan zeggen is dat het niet echt gezellig is. Het gaat me in ieder geval niet uit m’n herfstdip halen… Het is wel een stijl waar ik heel erg van hou, heel rustig. Volgens mij was jij het ook die zei dat het een heel ‘kabbelend’ verhaal is, zo leest het inderdaad nu al. Vind Stoner wel een beetje een ei, hij heeft geloof ik niet echt een eigen mening.
Ik ga heel snel weer verder lezen, anders heb ik morgen niks te vertellen. Misschien moeten we de volgende keer een boekenpraat doen over hetzelfde boek. En dan als het al uit is? Dan heb ik wat minder slapeloze nachten denk ik…'
Dag 4: Uitgelezen?
Anouk
'Haha, dat is een goede beschrijving van Stoner, maarre... zoals we dat in mijn familie graag foutief vertalen; hij groeit op je. Ik moet bekennen dat als we onszelf deze challenge niet hadden opgelegd, ik Peyton Place waarschijnlijk halverwege op had gegeven. Het is een aardig boek en ik snap ook zeker de hype van vroeger, maar het laat je toch wat onbevredigd achter. Ik denk dat het komt omdat er geen modern verhaalverloop is, waarbij alle losse draden op het eind samenkomen. Het dorp blijft langs elkaar heen leven. Zeker uit het leven gegrepen, maar werkt het in een boek? Ik zou het 3 sterren geven. Het verhaal is niet voor iedereen, maar het slaagt in de intentie.
Ik ben wél blij dat we dit gedaan hebben! Anders was het er nooit van gekomen en had ik nu geen Vergeten Boek van de lijst af kunnen strepen om ruimte te maken voor een nieuwe. Volgend jaar ga ik voor De boekendief, ik heb er nu vertrouwen in. Maar een nieuwe Boekenpraat, dat zie ik ook zeker zitten. Dan kunnen we het laatste deel van de 'Caraval'-serie doen, Finale. Die willen we toch allebei lezen en bespreken we meteen de hele serie!
En dan kunnen we het net zoals normale mensen elke week schuldbewust een weekje vooruit schuiven in de Hebban redactieplanning omdat we er wéér niet aan toegekomen zijn.'
Aimee
'Ik ben eerlijk gezegd blij dat dit de laatste dag is dat we dit doen. Het voelt elke dag weer een beetje alsof ik een overhoring krijg terwijl ik niet geleerd heb. Terwijl ik dit schrijf krijg ik flashbacks naar mijn mondeling Nederlands, waar ik als enige zeven van de acht boeken had gelezen (de rest deed het op boekverfilmingen) en natuurlijk net werd overhoord over dat ene boek dat ik niet las. Maar dit terzijde, even een anekdote om dit artikel op te vullen.
Het goede nieuws is: ik ben een beetje in het verhaal gekomen. Dat maakt het lezen een stuk makkelijker. Het slechte nieuws: ik ben echt nog niet veel verder dan gisteren. Maar ik heb een heel weekend vrij en ga heerlijk in een nest van dekens lezen. Wel heel cool dat jij Peyton Place uit hebt gekregen. Ik hoop dat het mij deze week ook nog lukt. Zo ja, dan laat ik het nog wel even weten in de reacties. Als jullie niks meer van me horen weten jullie hoe laat het is…
Hopelijk zijn er in ieder geval lekker veel Vergeten Boeken gelezen deze week. En anders doen we volgend jaar gewoon weer een poging.'
