Boekenpraat: Een dagboek vol bijzondere tekeningen
Gallant
V.E. Schwab, vertaald door Maren Mostert
Er zijn een paar dingen die de veertienjarige Olivia zeker weet: ze heeft geen familie, geen stem en één groot geheim. Als ze kon praten, zou ze het vooral willen hebben over de ouders die ze nooit heeft gehad, en hoe ‘anders’ ze zich voelt dan de andere meisjes in het weeshuis. Maar zelfs mét een stem zou Olivia zwijgen over de schimmen en wezens die alleen zij kan zien. Het enige wat haar leven draaglijk maakt, is het dagboek van haar verdwenen moeder, Grace. Ze brengt haar dagen door met het ontcijferen van haar moeders laatste boodschap, maar het lijken wel de woorden van een vrouw die haar grip op de werkelijkheid aan het verliezen is. De laatste zin luidt: ‘Alles komt goed, Olivia, zolang je maar wegblijft van Gallant.’
Dan ontvangt het weeshuis een brief van Olivia’s oom, die haar uitnodigt om zich te herenigen met de rest van haar familie op zijn immense landgoed. Het enige probleem? Het is precies de plek waar haar moeder haar tegen wilde beschermen: Gallant. Maar wat kan er nou zo erg zijn aan een huis? Natuurlijk zal Olivia gaan, vastbesloten om meer over haar verloren familie en haar moeder te weten te komen. Maar elke familie heeft een duistere kant; zo ook de bewoners van Gallant.
Wat waren onze verwachtingen?
Ellen: 'Het boek ziet er prachtig uit! Ik ben nu al helemaal verliefd op de cover en het boekblok – prachtig, die rozen in de kleur petrol. En ook nog een hardcover. Ik heb er al even doorheen gebladerd en het boek nodigt absoluut uit om te gaan lezen. Nu kijken of het verhaal me ook zo enthousiast weet te maken als de cover.'
Anouk: 'Ik heb hetzelfde! Wat een gave editie is het inderdaad, prachtig voor in de boekenkast en nodigt echt uit om te gaan lezen. Wat zijn jouw verwachtingen van het boek? Ik vind de flaptekst veelbelovend klinken, hoewel ik met V.E. Schwab vaak het gevoel heb dat wat ze schrijft in potentie heel goed is, maar het er naar mijn smaak nét niet genoeg uit komt. Toch blijven haar boeken me heel erg trekken. Ik heb De kleuren van magie en Het onzichtbare leven van Addie LaRue van haar gelezen.'
Ellen: 'Die twee heb ik ook gelezen. Daarbij vond ik Het onzichtbare leven van Addie LaRue beter dan De kleuren van magie, die ik af en toe wat te langdradig vond.
De achterflap belooft veel. Ik zie Olivia voor me als een muurbloempje. Zij kan niet praten, voelt zich duidelijk anders dan de anderen en trekt zich helemaal terug uit het sociale leven. Zij begrijpt dondersgoed dat als anderen erachter zouden komen dat zij schimmen kan zien, zij belachelijk gemaakt zal worden en er helemaal niet meer bij zou horen. Anderzijds is zij wel nieuwsgierig naar haar roots. Ik verwacht dat zij op onderzoek uitgaat na het lezen van het dagboek en het ontvangen van de brief van haar oom, en dat zij zich door niets of niemand laat tegenhouden. De tocht wordt, hoop ik, magisch en spannend.
Naar mijn gevoel is er ook een zekere overlap met Addie LaRue; die was immers onzichtbaar en kon daardoor ook geen contact maken. Ik ben dan ook nieuwsgierig naar hoe Olivia zich zal redden in de wereld en hoe dit zich verhoudt tot hoe Addie dit deed.
Heb jij je al een beeld gevormd van Gallant? Ik wel. Ik zie het voor me als een duistere plek waar weinig vreugde heerst, met scherpe rotsen en donkere spelonken. Ik denk ook dat de oom een soort van heer en meester is daar.'
Anouk: 'Voor ik aan het boek begon, zag ik Gallant voor me als een plek waar een creepy familie zou wonen die slechte bedoelingen met Olivia zou hebben, maar toen Olivia daar arriveerde wachtte ons beiden de verrassing dat de plaats vrijwel volledig uitgestorven is. Dat gaf het een interessante draai. Natuurlijk moet je samen met Olivia achter het geheim van het landgoed komen en Schwab weet het goed te doseren. Je kunt bijna niet stoppen met lezen. De sfeer doet mij een beetje denken aan Hazelwoud van Melissa Albert, dat ik ook in één ruk heb uitgelezen.
We proberen niet te spoileren
Anouk: 'Wat vind jij van de schrijfstijl van de auteur? Schwab geeft altijd veel details en sfeerbeschrijvingen en wat mij betreft heeft ze dit keer de personages veel beter neergezet dan in haar eerdere boeken. Gallant ademt echt sfeer en ik zie Olivia helemaal voor me, net zoals Matthew. Het kan komen omdat ik dol ben op sprookjes en dit een heerlijk duistere variant is, maar ik heb nu écht een hele positieve leeservaring.'
Ellen: 'Gallant was totaal anders dan ik, jij en ook Olivia, hadden verwacht. Eerlijk gezegd, vond ik het beter dan dat wat mijn verbeelding ervan had gemaakt. Het is veel genuanceerder in elkaar gezet dan je in eerste instantie verwacht en daardoor ook veel interessanter.
Ik vind dit boek een stuk beter dan haar voorgaande boeken. Het is inderdaad beter gedoseerd. Had ik bij haar voorgaande boeken nog wel eens het gevoel dat ze te veel – en ook onnodige – informatie gaf, nu heb ik dat helemaal niet. Het boek leest vlot weg en ook de personages zijn goed neergezet. Ze komen werkelijk tot leven, krijgen een gezicht. Hierdoor ben je als lezer ook meer betrokken bij het verhaal. Ook de spanningsopbouw klopt van begin tot eind.
Is het einde van het boek zoals jij dit had verwacht?'
Anouk: 'Ik denk dat ik deze uitkomst wel had verwacht, maar tegelijkertijd ook weer niet. Wat moeilijk om erover te vertellen zonder te veel weg te geven! Uiteindelijk blijft de balans bewaard en dat vond ik wel verrassend. Als je er op die manier naar kijkt is de Prior-familie er niet veel mee opgeschoten. Maar het intrigeert me, net zoals de rest van het boek deed. Het zorgde ervoor dat ik er nog even over na bleef denken, het hele probleem van de poort. Het boek is een standalone, maar een vervolg dat zich bijvoorbeeld een eeuw later afspeelt, zou niet misstaan.
Welk personage vind jij het meest intrigerend? Ik denk dat ik hier Olivia’s vader wil noemen. Zijn bijdrage aan het dagboek was een mooie, kleine twist en hij is degene over wie we het minst te weten komen. Ook wat betreft de Meester had ik nog wel meer willen lezen. Weet je dat ik heel even dacht, op het eind, dat het een crossover zou blijken met Het onzichtbare leven van Addie LaRue? Maar toen besefte ik dat de tijdlijn totaal niet klopte.'
Ellen: 'Lastig hè, om niets weg te geven als je het over het eind wil hebben. Ik vind wel dat jij het heel mooi verwoord hebt, "blijft de balans bewaard", want zo is het precies. Het eind klopt met het verloop van het verhaal, maar is anderzijds deels open. Je begrijpt wel wat ik bedoel, maar er over uitweiden wordt spoileren, dus dat doen we maar niet. Een vervolg zou kunnen, maar ik denk wel Schwab ervoor moet waken dat het niet meer van hetzelfde wordt. Dat had ik namelijk een beetje bij De kleuren van magie.
Poeh, wie vond ik het meest intrigerend? Lastig, want ook ik kom op die twee uit. In eerste instantie vond ik de tekeningen in het boek wat vaag. Pas later begreep ik hier de betekenis van en ben ik deze nauwkeuriger gaan bekijken. Dan zit er meer in dan je in eerste instantie opvalt. Ik vind het mooi gevonden, die rol van de vader van Olivia. Ik houd wel van dit soort wendingen.
Na wat getwijfel en terugblikken ga ik toch voor de Meester; hij intrigeert me door zijn gedrag, maar ook doordat zijn "bestaan" zo'n enorme invloed heeft (gehad) op de familie Prior. Hij speelt in op angsten. Toch lijkt hij mij op een bepaalde manier ook eenzaam, al kun je dat ook anders zien: dat het niet uit eenzaamheid komt maar uit berekening… hij heeft de Priors immers nodig. Ach, misschien is het wel een beetje van allebei.
Grappig dat jij aan een crossover dacht. Dat heb ik helemaal niet gehad eigenlijk.'
Een bijzonder dagboek
Ellen: 'Hoe keek jij tegen de tekeningen aan voordat je in het boek begon en veranderde dit tijdens het lezen?'
Anouk: 'De tekeningen vielen me eerst niet zo op, afgezien van het feit dat het hele mooie illustraties zijn, natuurlijk. In eerste instantie lijken ze los te staan van het verhaal, dan denk je dat ze beschrijven wat er ook in de tekst gebeurt en dan ontdek je dat het tóch weer anders is. Zo voegen ze echt iets heel wezenlijks toe aan het boek en zijn het meer dan alleen illustraties.
Wat denk jij van de manier waarop het boek is vormgegeven, met het volledige dagboek in het midden? Ook al hadden we alles eruit al (in stukjes) gelezen, met alle nieuwe informatie die je krijgt bekijk je het dagboek toch met hele andere ogen. Ik vond dat heel indrukwekkend van Schwab. Ik denk dat ik dit boek om die reden ook meer gelaagd vindt dan haar eerdere boeken. Je blijft steeds rond hetzelfde punt draaien, maar elke keer kijk je anders tegen dezelfde info aan omdat je steeds meer ontdekt.'
Ellen: 'Dat het volledige dagboek in het midden van het boek is opgenomen, vind ik een goede vondst. Eerder lees je inderdaad steeds een stukje van het dagboek, vorm je daar een beeld bij en als je het dagboek dan als geheel leest, blijkt het toch weer anders te zijn. Knap bedacht.
Ik ben het met je eens dat dit boek meer gelaagd is dan haar vorige boeken. Het geheim van Gallant wordt stukje bij beetje ontrafeld, door er telkens op een andere manier naar te laten kijken. Schwab zorgt er hierdoor voor dat je als lezer telkens je ideeën over hoe het verhaal nu in elkaar steekt, moet bijstellen. Door de informatie in porties aan de lezer te voeren, houd je deze hongerig. Ik vind dit mooi gedaan.'
Voor jong en oud
Anouk: 'Aan welke leeftijd zou jij Gallant aanraden? Schwab laat weten dat als ze voor Young Adults of jeugdlezers schrijft, ze de naam "Victoria" gebruikt. Als ze voor volwassenen schrijft, is het "V.E.". Ik vind dit juist een typisch verhaal voor een jonger publiek – of volwassenen die graag kinder- en jeugdboeken lezen. Ik zou dit op basis van de inhoud niet ingeschat hebben als een boek gericht op volwassenen, al kan dat komen omdat Olivia vrij jong is. Ik hield als kind ook zeker van de duistere kant van sprookjes, dus wellicht schat ik de griezeligheidsfactor voor die leeftijd wat te laag in. Wat denk jij?'
Ellen: 'Ik vind Gallant geen boek specifiek voor volwassenen. Ik had het zelf ingeschat als een Young Adult en natuurlijk kunnen volwassenen daar ook volop van genieten. Het kan inderdaad komen door de jonge leeftijd van Olivia, maar zelf denk ik ook door het verhaal an sich. Het is nergens doodeng; de spanning blijft behapbaar. Het is eerder mysterieus dan bloedspannend. Ook de schrijfstijl is toegankelijk voor een jonger publiek.
Ik denk dat groep 7 en 8 van de basisschool dit verhaal ook prima aan zouden kunnen. Mijn kleindochter (7) wordt nu voorgelezen uit "Harry Potter" en dat kan zij prima aan. Mogelijk dat mijn mening hier iets door gekleurd is.'
Anouk: 'Je kunt dit boek breed lezen, hè? Dat idee had ik ook. Voor mij is het inderdaad ook lang niet griezelig genoeg om te zeggen dat dit een boek speciaal voor volwassenen is. Ook vind ik dat Schwab wel iets dieper had mogen duiken als dat haar bedoeling is geweest. Maar toch zou ik niet echt iets veranderen aan Gallant. Het boek is prachtig zoals het is, een echte aanrader wat mij betreft. Ik kan het dan ook in volle overtuiging vier sterren geven en op straat random mensen aanklampen om ze te vertellen dat ze het moeten lezen.'
Ellen: 'Ik ben het helemaal met je eens dat Gallant een absolute aanrader is, voor jong en oud dus. Sterker nog, ik heb het al bij diverse mensen binnen onze familie en vriendenkring aangeraden. Ook ik beoordeel het boek met vier sterren.
Ik heb met volle teugen genoten van dit boek. Gallant is geen boek specifiek voor volwassenen, maar voor een zeer breed publiek. Mysterieus en er is zoveel meer in het boek te ontdekken, dan je in eerste instantie opmerkt. Een verhaal ook, over liefde, die ook na de dood blijft voortbestaan. V.E. Schwab heeft een prachtig, gelaagd verhaal geschreven met personages die je zo in je hart sluit.'
Wil jij ook een keer meedoen met een Boekenpraat? Lees elke maandag de Hebban Weekopening.
