Boekentippertip | 'Romans die ook een groter verhaal vertellen'

Beste Lonneke,

Wat leuk dat je ons om een leestip vraagt terwijl je nog zoveel prachtige titels op je 'Wil ik lezen'-lijst hebt staan.

Met je commentaar in mijn achterhoofd heb ik twee romans uitgezocht waar ik zelf erg van heb genoten en die, denk ik, goed passen bij je wens. Als derde tip geef ik je nog een titel die geen roman is, maar wel een heel persoonlijke kijk op een groot verhaal geeft en waar je misschien in deze turbulente tijd wel behoefte aan hebt.

De belofte van Damon Galgut neemt je mee naar Zuid-Afrika. Het gaat over een witte familie uit de buurt van Pretoria. Als de moeder van het gezin terminaal ziek is, vraagt ze haar man te beloven dat de zwarte huishoudster het huisje, waar ze in woont, in bezit zal krijgen. Jongste dochter Amor heeft die belofte gehoord en zal eerst haar vader, dan haar zus en haar broer steeds aan die belofte blijven herinneren. Beurtelings leer je ieder familielid met zijn eigen tragische bijzonderheden kennen. Politieke ontwikkelingen op de achtergrond plaatsen die verhalen in de tijd. En steeds weer komt die nog niet ingeloste belofte bovendrijven. Het is een mooie, maar ook schrijnende roman waarin familieband tegen wil en dank een rol blijft spelen. Ik vond de schrijfstijl heel bijzonder. Het maakte het boek extra aantrekkelijk.

Wolgakinderen van Guzel Jachina. Al heel snel raakte ikzelf betoverd door dit poëtische verhaal. Het is een mengeling van een sprookje, een historische én een politieke roman. Het speelt zich af in een Duitse kolonie in Rusland in de eerste helft van de twintigste eeuw. Een eenzame man blijft achter in zijn afgelegen boerderij nadat zijn geliefde in het kraambed is gestorven. Door een dramatische gebeurtenis is hij niet meer in staat te spreken en zonder gesproken taal voedt hij zijn dochter liefdevol op. De komst van een zwervertje zet hun wereld op zijn kop. Ingrijpende politieke gebeurtenissen zetten ondertussen het afgelegen gebied aan de Wolga op de kaart. De magische manier waarop deze, voor mij onbekende, geschiedenis verteld wordt, maken het samen met de beeldende stijl tot een heerlijk boek om helemaal in op te gaan.

Ook wil ik je nog attent maken op de schrijfster Svetlana Alexijevitsj. Zij heeft een aantal zeer boeiende geschiedenisboeken geschreven. Voor De oorlog heeft geen vrouwengezicht interviewde ze grote aantallen gewone Russische mensen die tijdens de Tweede Wereldoorlog meisjes van 17 tot 20 jaar waren. Ze trokken uit liefde voor hun vaderland vrijwillig naar het front en vertellen hun persoonlijke belevenissen. Je leest wat oorlog teweeg brengt in gezinnen, dorpen en persoonlijke levens. Voordat dit boek uitkwam was in het westen niet bekend dat er zoveel vrouwen door de Russen werden ingezet. Het is erg boeiend en pakkend geschreven!

Uit de boeken die je al gelezen hebt, maakte ik op dat we een vergelijkbare smaak van boeken hebben. Daarom denk ik dat je deze boeken zult kunnen waarderen. Ik hoop dus dat ik in de roos heb geschoten. In ieder geval wens ik je heel veel leesplezier met alle boeken die je nog wilt lezen.

Hartelijke groet,
Henny