Book review: Ernest Cline - Armada

Net als in Ready Player One barst dit boek van het jaren '80-sentiment. Het staat bol van de verwijzingen naar arcadegames, muziek, en vooral sciencefictionfilms. Die laatste maken een belangrijk deel uit van het plot, dat lastig te beschrijven is zonder het te laten klinken als een paar bekende eerdere sciencefictionverhalen. Hier volgt een poging.

In de jaren '70 schoot NASA de ruimteschepen Voyager 1 en 2 de ruimte in om het universum te verkennen. (Wie de afgelopen jaren het intergalactische nieuws heeft gevolgd, kan zich misschien herinneren dat Voyager 1 in 2012 het zonnestelsel verliet.) In Armada blijkt dat de Voyagers op Europa, een maan van Jupiter, buitenaards leven hebben gevonden. NASA heeft dit al die tijd stilgehouden, ook toen de aliens de aarde de oorlog verklaarden. Een geheime organisatie, de Earth Defense Alliance, weet al decennialang de drone-invasies van de aliens tegen te houden. Ondertussen worden de aardbewoners via sciencefictionfilms en games langzaam klaargestoomd voor het idee dat ze in oorlog zijn met aliens. In 2018 is het zover: de aliens vallen aan met meer schietkracht dan ooit tevoren, en nu blijkt dat de combat flight simulator-game Armada in werkelijkheid mensen met échte aliens laat vechten in échte drone-oorlogen. De achttienjarige Zachary Lightman, één van ’s werelds beste Armada-spelers, wordt van de ene op de andere dag getransformeerd van game-nerd tot luitenant die de wereld moet redden.

Ja, het leest als een minder serieuze Enders game, een boek dat zelf ook uit de jaren '80 komt. En ja, het leest óók als een soort eenentwintigste-eeuwse The Last Starfighter met een vleugje Revenge of the Nerds (films die uit… juist.) Eindelijk zijn de gamers cool en krijgen de nerds de kans om in de schijnwerpers te staan. Het boek is dan ook geschreven voor degenen die zich hiermee identificeren: hoewel er nog redelijk veel verwijzingen worden uitgelegd, kan de getrainde geek er op elke pagina wel één vinden die tussen de regels is ingevoegd. Helaas hebben vooral de personages in Armada hier veel lol om: het boek staat er zó bol van dat het al snel niet meer leuk of interessant is om een verwijzing te herkennen. Wat het meest stoort, is het aantal keren dat één personage een obscure verwijzing maakt, een ander personage deze verwijzing herkent, en ze hier samen enorm blij mee zijn. Bij vlagen vraag je je af of dit een parodie is, maar Cline toont daarvoor te veel bewondering voor alle culturele fenomenen waarnaar hij verwijst.

Helaas heeft Cline hier simpelweg geen goed verhaal neergezet. Het boek heeft een te hoog tempo, en zou het veel beter doen als film dan als boek - als er niet al minstens één film was die dit verhaal veel beter neerzet. Het hele boek, van het moment dat Zack op school zit tot het moment dat hij superheldenkapitein is, speelt zich in één dag af, waardoor er nauwelijks tijd is voor karakterontwikkeling. Zacks liefde op het eerste gezicht is een vermoeiend voorbeeld hiervan.

Cline maakt duidelijk dat dit boek expres een herschrijving is van The Last Starfighter en Enders game, maar die twee verhalen zijn een stuk beter. Dit boek doet denken aan veel fanfiction: de auteur heeft enorm veel lol met het spelen met een wereld waar hij fan van is, maar het benadrukt alleen maar hoe goed het origineel was.

Ernest Cline - Armada ★★