Book review: Jacqueline Carey - Naamah's Curse

Na haar daden in het vorige deel is Moirin een van de favorieten aan het hof van de keizer van Ch’in. Rust is Naamah’s kampioen echter niet gegund. De liefde van haar leven, Bao, is vertrokken om de man te zoeken die zijn moeder heeft verkracht, een gebeurtenis die Bao als blijvende herinnering tot gevolg had. Zijn zoektocht leidt hem naar de steppen ten noorden van Ch’in waar de Tartar-nomaden heersen. Moirin aarzelt lang of ze hem moet volgen, Bao heeft zijn eigen lotsbestemming te volgen, maar als de winter nadert kan ze de keus niet langer uitstellen. Ze reist hem achterna maar zelfs met hulp van de keizerlijke familie blijkt dat geen eenvoudige opgave.

Moirin komt al snel vast te zitten in de eerste sneeuwstorm van het seizoen en is gedwongen om onderdak te zoeken bij een groep Tartar-nomaden. Als de lente eindelijk aanbreekt reist ze met hen mee naar de bijeenkomst van de Khan, waar Bao waarschijnlijk ook aanwezig is. Ze vindt hem daar inderdaad en hij heeft zelfs het nodige aanzien verworven bij de Khan. Zo veel zelfs dat hij Bao een van zijn dochters als bruid geschonken heeft. De Khan is dan ook niet dolenthousiast als Moirin verschijnt en al helemaal niet over Bao’s reactie op het weerzien met Moirin. De vernedering die zijn dochter moet ondergaan is onacceptabel. Moirin moet verdwijnen, hoe eerder hoe beter.

Moirin is behoorlijk opgegroeid in vergelijking met het eerste boek in de trilogie. De vergissingen uit haar jeugd hebben haar voorzichtiger gemaakt in haar contact met het bovennatuurlijke. Ze is zich veel meer bewust van Naamah en de Berengodin van de Maghuin Dhonn. Dit is voor haar zowel een zegen als een vervloeking. De twee godinnen voorzien Moirin van een onfeilbaar ethisch richtingsgevoel maar toch leveren de aanwijzingen haar op korte termijn vaak problemen op. Naamah’s leer in het bijzonder wordt niet door iedereen gewaardeerd. Toch voorzien haar goddelijke begeleiders haar altijd van de juiste aanwijzingen.

In Naamah’s Kiss negeert Moirin deze aanwijzingen nogal eens. Soms begrijpt ze de waarschuwing niet of denkt ze het beter te weten. Dit blijkt meer dan eens een pijnlijke vergissing te zijn maar toch heeft ze niet van al deze beslissingen spijt. In Naamah’s Curse weet ze inmiddels beter, de godinnen negeren is te kostbaar. Bij elke moeilijke beslissing die ze moet nemen consulteert zij de godinnen en kiest altijd de optie die op goedkeuring van haar begeleiders kan rekenen. Over het algemeen leidt dit ook tot een gunstige uitkomst (hoewel er een zekere prijs voor moet worden betaald). Deze benadering neemt een deel van de spanning uit het verhaal weg. Moirin vraagt zich niet af wat de godinnen voor haar in petto hebben en of hun keuze wel de juist is. In plaats daarvan richt ze zich meer op de religies en culturen die ze onderweg tegen komt. Iets meer introspectie had haar niet misstaan. De uitverkorene van een godin zijn, levert meestal geen stappenplan naar succes op. Ik miste de rebelse tiener Moirin toch wel een beetje in dit boek.

Net als in de vorige boeken wordt er behoorlijk wat afgereisd in Naamah’s Curse. De steppen van de Tartar zijn prominent aanwezig in het eerste deel van het boek maar we bezoeken later ook de streek die in onze wereld Tibet genoemd zou worden. Gezien de invloed van religie op het leven van Moirin is haar belangstelling voor locale religies niet onverwacht. Carey put onder andere uit Boeddhistische en Hindoeïstische bronnen voor dit deel van haar verhaal. Bhodistan (India) is al een aantal keren eerder ter sprake gekomen in de boeken maar het ziet er niet naar uit dat Moirin daar terecht zal komen. Carey hint op een bezoek aan de nieuwe wereld. Gedurende het verhaal ziet Moirin kans nog eens een paar talen bij te leren. Ze spreekt er inmiddels geloof ik een half dozijn, allemaal uit andere taalfamilies. Dit onwaarschijnlijke talent om talen te leren , dat Moirin overigens deelt met de Phèdre en Imriel, de hoofdpersonen uit de vorige twee trilogieën, blijft een doorlopende ergernis voor mij.

Seksualiteit is een thema in alle boeken in deze reeks maar in vergelijking met voorgaande delen valt het met de echte seksscènes wel mee. Moirin is veel onderweg en tijdens een groot deel van het verhaal gescheiden van haar minnaar Bao dus er doen zich niet zo veel mogelijkheden voor. Moirin gaat niet bepaald celibatair door het leven maar Carey heeft het duidelijk niet willen forceren. Als je Carey leest voor het hoge gehalte aan seks dan wordt dit waarschijnlijk niet je favoriete boek. Persoonlijk denk ik dat de schrijfster er verstandig aan heeft gedaan om het niet toch te willen toevoegen aan een verhaal dat zich er niet voor leent.

Naamah’s Kiss was een veelbelovend begin van een nieuwe trilogie. Naamah’s Curse kan die belofte helaas niet inlossen. De frisse, nieuwsgierige en eigenwijze Moirin in het eerste boek is volwassen geworden en heeft voor mij gaandeweg wat aan aantrekkingskracht verloren. Het verhaal is niet slecht maar iets minder leunen op het advies van de godinnen had dit verhaal een stuk interessanter kunnen maken. Moirin loopt het risico om een goed afgericht schoothondje van Naamah te worden door blind te doen wat haar opgedragen worden. Een beetje meer conflict zou geen kwaad kunnen. Hoe zou het met Moirin aflopen als de godinnen zich bij een moeilijke beslissing onthouden van advies? Of als de twee het niet met elkaar eens zijn? Hopelijk bevat het derde deel van de trilogie, Naamah’s Blessing, antwoord op deze vragen.