Book review: Jacqueline Carey - Naamah's Kiss

Carey maakt een flinke sprong voorwaarts in de tijd en introduceert Moirin, een nakomeling van Alais en dus verwant aan de Koninklijke huizen van zowel Terre D’Ange als Alba. Ze groeit echter niet op in paleizen tussen de adel van Alba, de nazaten van Alais hebben gekozen te leven op de manier van de oudste bewoners van het eiland, de Maguin Dhonn. Samen met haar moeder leeft ze in de wildernis in een grot. Mede door hun afgezonderde leven maakt Moirin pas op latere leeftijd kennis met haar familiegeschiedenis. Dan blijkt tevens dat zij de dochter is van een rondtrekkende priester van de orde van Naamah.

Moirin hoopt vurig op acceptatie door de Berengodin van de Maghuin Dhonn, ondanks haar gemengde bloed. Al snel wordt duidelijk dat ook de Goden van Terre D’Ange een rol in haar leven zullen spelen. Op haar zestiende onderwerpt Moirin zich aan het ritueel waarin zij acceptatie van de godin probeert af te smeken. Het resultaat is verwarrend. De godin accepteert haar maar het wordt ook duidelijk dat haar toekomst niet op Alba ligt. De zeer jonge, beschermd opgevoede en lichtelijk naïeve Moirin besluit naar Terre D’Ange te vertrekken om haar vader op te zoeken. Haar reis zal haar echter veel verder voeren dan Terre D’Ange. Helemaal naar het verre Ch’in.

Carey wijzigt de koers van de serie behoorlijk in dit boek. In de zes voorgaande delen is de belangrijkste religieuze figuur Kushiel, de gezel van Elua die kastijding als een teken van liefde ziet. In de Joods-Christelijke mythologie is hij een van de zeven engelen die in de hel straffen uitdeelt. Bepaald geen type waar je ruzie mee moet krijgen. In Naamah’s Kiss neemt Naamah de rol van Kushiel over. Zij is de gezel van Elua die met vreemdelingen sliep om hem van eten te voorzien. Haar priesters, Naamah’s dienaren, zien prostitutie als iets heiligs. In de Joodse mythologie is ze een demon die met prostitutie geassocieerd wordt. Een heel ander wezen dan Kushiel en deze verandering werkt door in het hele boek. Het is duidelijk een stuk minder donker dan de voorgaande delen. 

Door Naamah uit te kiezen als nieuw spiritueel middelpunt neemt Carey een zeker risico. Haar aanwezigheid in Moirin manifesteert zich meestal als een intens verlangen. Het is een uitdaging voor de schrijfster om Moirin niet neer te zetten als een meisje dat voortdurend hitsig en erg impulsief is (hoewel dit zeker niet de meest onwaarschijnlijke beschrijving van een tiener zou zijn die ik ben tegengekomen). In het verhaal neemt Moirin verschillende minnaars en minnaressen, Carey’s boeken zijn niet geschikt voor mensen met al te conservatieve seksuele opvattingen, maar over het geheel genomen slaagt Carey er in dit aspect van het boek niet te overdrijven. Haar seksuele ervaringen zijn onderdeel van haar ontwikkeling naar een meer volwassen personage en de zoektocht naar haar lotsbestemming. Net als in de vorige delen zijn ze sterk geromantiseerd. Of Carey er volledig in slaagt Moirins seksuele escapades te beperken tot wat het verhaal aan kan is een vraag die vatbaar is voor discussie. Zelf denk ik van wel.

De lotsbestemming die Moirin najaagt is een van de twee zwakke aspecten van dit boek. Het is voor de lezer absoluut onduidelijk wat Moirin zoekt. Blijkbaar zal ze het weten als ze het tegen komt maar dat is voor de lezer weinig bevredigend. Als gevolg van Moirins ongerichte zoektocht zit ze een groot deel van het verhaal te wachten op de volgende aanwijzing van de Berengodin. Uiteraard heeft Moirin wel wensen die ze najaagt maar deze zijn over het algemeen bescheiden, de richting van het verhaal wordt grotendeels bepaald door goddelijke interventie. Pas als we ruim over de helft van het boek zijn, wordt duidelijk wat de echte uitdaging is die Moirin in dit boek aan zal moeten gaan.

Daarmee belanden we meteen op het tweede zwakke punt van dit boek. De opbouw naar het moment waarop Moirin zich realiseert wat haar te doen staat duurt te lang. Als we daar uiteindelijk zijn aangekomen, versnelt het verhaal aanzienlijk en razen we in een beperkt aantal pagina’s af op de climax van het boek. Gevechtscènes zijn nooit Carey’s sterke punt geweest maar toch had ik graag gezien dat ze wat meer aandacht had besteed aan de dreigende burgeroorlog waarin Moirin terecht komt. Ook het verleden van Moirins leraar Lo Feng is wat onderbelicht. De cultuur van Ch’in in zijn geheel is een element dat Carey best wat beter uit had mogen werken. Misschien dat zij hier in de volgende twee delen nog aan toe komt.

Samengevat is Naamah’s Kiss toch een stuk beter dan de vorige trilogie die Carey afleverde. Waar ik Imriel niet bepaald sympathiek vond, is Moirin een karakter waar je wel van moet houden. Ze is speels, nieuwsgierig en slim. Ook is ze net als Phèdre en Imriel veel te getalenteerd als het op vreemde talen aan komt. Een heel levendig meisje. Voor degenen die de donkere sfeer en strenge aanwezigheid van Kushiel in de eerdere boeken wisten te waarderen is deze koerswijziging misschien iets waar men aan moet wennen. Ik denk dat deze verandering de serie goed gedaan heeft. Een nieuw begin met een nieuwe hoofdpersoon is wat deze reeks nodig had om niet nog verder weg te zinken. Carey heeft de weg naar boven gevonden. Laten we hopen dat zij deze ontwikkeling door kan zetten in het volgende deel: Naamah’s Curse.