Buiten je comfort zone | Jean-Paul las Feelgood: ‘Ik ook met jou’

Ik heb een bijzondere smaak, zo een die haaks staat op wat veel lezers ontzettend lusten. Wat wil je ook als je zoals ik verknocht bent aan historische thrillers met Sigmund Freud of Friedrich Nietzsche als protagonist en verhaallijnen die doorkruid zijn met de psychoanalyse en filosofische stellingnamen. Blijkbaar heb ik iets met auteurs die het zichzelf akelig lastig durven te maken.

Ik heb ook een allergie, zo een die wel meer mensen hebben – en vrouwen vrijwel nooit. Mijn kwelgeest luistert naar de naam ‘romance’. Je weet wel, het type boek ‘woest aantrekkelijke vrouw ontmoet woest aantrekkelijke man, ze pappen aan, hopen op meer, krijgen dit niet meteen, kunnen de vele vlinders in de buik niet langer aan, en zien hun droom in het afsluitende hoofdstuk alsnog vervuld tijdens een spetterend orgasme ’.  

Hoe meer clichés, hoe erger mijn allergie zich manifesteert. Vooral van boeken waarin elke zin op hetzelfde stramien is geborduurd ontstaan er op mijn gezicht moeilijk definieerbare vlekken, die na een pagina of tien zelfs voor mijn ogen opduiken. Hét moment waarop ik een boek dichtsla. Soms voorgoed. Om van mijn allergie verlost te raken nam ik mij voor eindelijk eens open te staan voor feelgood, het thuishonk van romance. Zodoende begon ik aan Ik ook met jou! van Conny Regard. Normaal gesproken gun ik een boek met een titel als deze geen blik waardig, maar hoe iets smaakt weet je pas als je het uitvoerig hebt geproefd. Dus schoof ik aan tafel en las. 

“Tjonge, het was een wonder dat ze nog steeds maagd was, zo los als zij was. Ze vroeg zich af of dat nog steeds geweest was als ze altijd zo slank als nu was geweest.”

Hoe goed ik ook in het begin voor alles had opengestaan, na het lezen van deze zin zag ik mijn weerzin voor het genre volledig verklaard. Een mooie, slanke meid van in de twintig die nog maagd blijkt te zijn en die – heel toevallig – Angel heet, vraagt zich af of ze in het verleden te veel pondjes met zich meedroeg… Adem in, adem uit!

Uiteraard blijkt er ook nog eens Italiaans bloed door haar aderen te stromen, net als bij Lucas, de man voor wie ze als een blok valt. Je kunt de schrijfster geen ongelijk geven: je zult maar een roodharige Ier opvoeren. Geloof me, dat verkoopt slecht, zo’n sproetenkop die je erotische fantasieën ongevraagd binnenwandelt. Regard weet tenminste hoe ze de meute tevreden moet stellen. Ze gunt ons onophoudelijk een blik op blote billen, stevige borsten, afgetrainde mannenlijven en ontblote lichamen met niet meer dan een handdoek voor de edele delen. Die handdoek zit er niet voor niets. Telkens als er wordt aangebeld komt Angel of Lucas net onder de douche vandaan, zodat we nog even kunnen nagenieten van parelende druppels op een babyzachte huid of stoere sixpack. En geheel in de traditie van romance belanden ze elke keer met elkaar in bed als Angel een slok te veel op heeft, zodat zij zich de volgende ochtend nauwelijks nog wat weet te herinneren. Het is net als met de Teletubbies: bepaalde beelden worden steeds herhaald zodat ze beter bijblijven.

Schaamteloos geef ik toe dat ik een vreugdesprong maakte toen ik het boek uit had. Regard reken ik het echter niet aan. Zij heeft gedaan wat ze moest doen: de doelgroep op haar wenken bedienen.

Enfin, ik heb dus mogen proeven van feelgood. De balans kan worden opgemaakt. Maar het spijt me zo vreselijk te moeten zeggen: I feel bad, awfully bad.


Lees hier de columns van alle Hebban-redacteuren die buiten hun comfort zone stapten.