Caroline Hulse: 'Als het aan mij ligt, stop ik in ieder boek een imaginair konijn'
Claire en Matt zijn niet meer bij elkaar, maar willen voor hun dochter Scarlett een ‘normale’ kerst. Ze weten niet meer wie het een goed idee vond om daarvoor naar het Happy Forest-vakantiepark te gaan en hun nieuwe partners mee te nemen, maar het is nu te laat om het nog af te blazen.
Claire komt met haar vriend Patrick. Matt brengt Alex mee, de nieuwe liefde van zijn leven. Scarlett heeft haar denkbeeldige vriend Posey. Een reuzenkonijn.
Met zijn vijven (of zessen?) knarsetanden ze zich door alle Verplicht Leuke Activiteiten heen, drinken ze te veel wijn als Scarlett op bed ligt, delen ze iets te intieme details over hun relatieverleden en voor ze het weten is hun vakantie veranderd in een tijdbom die eindigt waar het verhaal van deze roman begint: met een paniekerige oproep aan de politie.
Twee exen en hun nieuwe partners, samen op vakantie. Dat moet voor velen als hun ergste nachtmerrie klinken. Hoe kwam je op deze premisse?
Ik las een artikel over Demi Moore en Bruce Willis, die met hun kinderen en zijn nieuwe vrouw en hún kinderen samen op vakantie waren. Volgens het artikel ging het allemaal erg goed, maar ik kon me niet voorstellen dat ik me zo volwassen zou kunnen opstellen in een soortgelijke situatie. Hoe zou het zijn om op vakantie te gaan met iemand waar je lang achtergehouden wrok voor koestert? Het zal in veel gevallen best goed gaan, maar in mijn ogen moet dat wel een ramp worden.
Denk je niet dat mensen ook gewoon hierover liegen om de schone schijn op te houden?
Misschien wel, maar het werkt duidelijk voor sommige mensen goed. Ik oordeel daar niet over, maar zo’n vakantie zou ik zelf nooit van mijn leven doen. Voor mij is zo’n vakantie met exen en hun nieuwe partners de ideale situatie waarin van alles mis kan gaan. Daar ben ik naar op zoek voor een verhaal.
Ontstaan al je ideeën op basis van wat je tegenkomt?
Nee, ook met dit idee was het een van de vele ideeën die ik opschrijf. Ik pen allerlei ideetjes neer en ga later kijken welke werken. Wel ben ik altijd gefascineerd door sociaal ongemakkelijke situaties. Zolang ik er niet bij betrokken ben tenminste. In het echte leven houd ik helemaal niet van conflict. Ik ben heel meegaand, ik zorg ervoor dat ik overal tussen pas. Maar ik schrijf wel heel graag over conflicten en sociaal ongemak.
'Wel ben ik altijd gefascineerd door sociaal ongemakkelijke situaties. Zolang ik er niet bij betrokken ben tenminste.'
Hoe leef je je dan in, als je zelf conflicten vermijdt?
Ik hou ervan om te observeren. Voordat ik fulltime schreef heb ik twintig jaar in human resources gewerkt, waardoor ik aardig wat mensenkennis heb opgedaan. Als er conflicten op het werk ontstonden, vroeg ik me af wat iedere persoon in deze situatie zou kunnen denken. Mensen kunnen zich behoorlijk slecht gaan gedragen als ze onzeker zijn over hun positie. Door die jarenlange ervaring in het observeren van (ongelukkige) mensen, ben ik er best goed in geworden om me in te leven.
Dus je vrienden en familie worden continu nauwlettend in de gaten gehouden door jou?
Mijn familie maakt zich wel een beetje zorgen om mijn tweede roman, ze zijn bang dat mensen denken dat het over hen gaat. Maar zo werkt het niet, ik pak kleine dingen uit het leven. Ik begin vaak vanuit een emotie. Met De vakantie was het jaloezie en onzekerheid: een partner is jaloers, Alex in dit geval, maar ze weet niet zeker of het wel oké is om jaloers te zijn. Is het wel redelijk om jaloers te zijn op een relatie die al lang en breed over is? En als je dan heel hard probeert om iets niet te voelen, om níet jaloers te zijn…
Wat er dan gebeurt, moet je maar niet verklappen! De vakantie is je eerste roman. En tegelijkertijd een enorm succes. Wat betekent dat voor jou?
Het is mijn eerste roman die gepubliceerd is, maar niet de eerste roman die ik schreef. Hiervoor heb ik vijf boeken geschreven, dus het was überhaupt een verrassing dat iemand mijn boek wilde uitgeven. En dat dit boek nu zo’n groot succes is, overstijgt al mijn verwachtingen.
Je dacht altijd dat je crime schreef, maar het bleek komedie, zo las ik op je website. Hoe zit dat?
De eerdere boeken die ik schreef waren voor mijn gevoel misdaadromans. Dat was ook mijn intentie bij De vakantie. Maar toen mijn redacteur voor het eerst mijn boek las, noemde hij het komedie. Als je aan het schrijven bent, is het genre niet altijd even helder en kan het in de loop van het schrijven een andere kant op gaan. Er zat bijvoorbeeld veel minder humor in en het imaginaire konijn Posey had een veel kleinere rol. Mijn redacteur vond juist dat het sterkst, dus door zijn hulp is het steeds grappiger geworden. Ik ben heel blij met het resultaat en ik heb er erg veel plezier in om komedie te schrijven.
Zonder al te veel weg te geven, wat was de grappigste scène uit De vakantie om te schrijven?
Mijn favoriete scènes zijn die met Posey, het imaginaire vriendje van dochter Scarlett. Ik vond het vooral leuk omdat dit wezen allerlei problemen veroorzaakt die er eigenlijk helemaal niet zijn. Dat bereikt een climax in de dinerscène… Als het aan mij ligt zou ik in ieder boek een imaginair konijn stoppen!
Met wie zou je nooit in een vakantiehuisje op een bungalowpark willen zijn met kerst?
Oh, met zoveel mensen! Maar laat ik geen specifieke namen noemen. In het algemeen zou ik zeggen: iemand die zichzelf te serieus neemt, zoals het personage Patrick. Hij doet zo zijn best om zichzelf te bewijzen, hij is continu op zijn hoede: het lijkt me hard werken om met hem te zijn. Ik zou waarschijnlijk altijd vriendelijk glimlachen tegen iemand als Patrick en ervoor zorgen dat ik nooit of te nimmer met hem op vakantie hoef. Maar het grappige is, tijdens het schrijven kreeg ik wel meer sympathie voor hem. Toen ik eenmaal begreep waar zijn onzekerheid vandaan kwam, en begreep waarom hij is zoals hij is, begon ik hem aardiger te vinden.
'Mijn hondje! Oh nee, ik kan beter mijn man zeggen in plaats van mijn hond.'
En hoe zat dat met de andere personages? Het is nogal een bont gezelschap in dat huis…
De andere personages vond ik vanaf het begin al leuker. Natuurlijk, ze gedragen zich allemaal vreselijk op een gegeven moment. Matt maakt grote fouten, Alex ook als ze weer gaat drinken. Claire had wel wat sensitiever kunnen zijn. Arme Patrick, die vreselijk competitief is. En dan zitten ze ook nog in een situatie waar alles leuk en gezellig zou moeten zijn: de druk om het per se leuk te hebben met kerst kan hoog oplopen.
En met wie zou je juist wel in een vakantiehuisje willen zitten met kerst?
Mijn hondje! Oh nee, ik kan beter mijn man zeggen in plaats van mijn hond.
Te laat!
Eigenlijk zou ik liever in een huisje zitten met een draaideur, waar ieder half uur een nieuw persoon door naar binnenkomt. Ik ben graag onder de mensen. Daarom schrijf ik ook altijd maar in korte periodes, omdat ik op een gegeven moment weer behoefte heb aan contact.
Je tweede roman, die in Engeland al is verschenen, gaat ook over een gescheiden stel. Zou je ooit over een gelukkig getrouwd koppel kunnen schrijven?
Like a House on Fire is een heel ander boek dan De vakantie. Maar ik denk dat ik gefascineerd ben door alles wat iemand kwetsbaar maakt. Als er iemand is die je heel erg goed gekend heeft, maar daarna niet meer, dan zorgt dat voor een bepaalde kwetsbaarheid. In dit boek gaat het om een stel dat heel graag samen wil zijn, maar het lukt gewoon niet om het te laten werken. Ze blijven maar dezelfde soort ruzies hebben. Dat is heel verdrietig eigenlijk. De menselijke kant van relaties vind ik veel interessanter om over te schrijven, dan romantische komedies waarin het personage de liefde van haar leven vindt en nog lang en gelukkig leeft. Wat als je verliefd wordt, gelukkig bent, maar je bent tien jaar verder? Wat als je wel eens ruzie maakt, zoals in iedere relatie? Eigenlijk is dat veel romantischer: geliefden die worstelen met bepaalde issues, maar toch samen willen zijn.
Ben je al bezig met een volgend boek?
Mijn tweede boek is in Engeland al uit. Mijn derde boek is ook al af, ik heb net de laatste editronde gedaan en ik begin nu aan de eerste grote lijn van mijn vierde. Ik schrijf heel erg snel. Ik behandel mijn schrijfwerk net als een andere baan, omdat ik niet het gevoel wil hebben dat ik kansen verspil. Stel dat ik – om financiële of andere redenen – weer in de HR moet werken, dan heb ik in ieder geval zoveel geschreven als ik kon!
Auteursfoto via A.W. Bruna Uitgevers
Winactie
Een thriller die tijdens het schrijven een komedie werd, waarin twee exen en hun nieuwe partners het krampachtig leuk proberen te houden voor de kerst. En een imaginair vriendje in de vorm van een konijn. Klinkt dit alles jou fantastisch in de oren? Doe mee met de winactie!
