Caroline Ligthart is de angst voorbij
Niet alleen voor zieke kinderen
Het eerste exemplaar van het boek wordt dit weekend door presentatrice Irene Moors overhandigd aan de 13-jarige Jacintha. ‘Ik ben na mijn ziekte vrijwilliger geworden in VUmc. Daar schrijf ik een op een met kinderen. Jacintha had een hersentumor. Ik heb haar gevraagd of zij het wilde testen als het boek af was. Maar ik heb geen gesprekken met haar gevoerd over ziek zijn. Toen het boek af was heeft haar hele klas, groep 8, het getest. Ik was daar erg zenuwachtig voor. Volwassenen hadden het manuscript gelezen en vonden het erg goed en grappig, maar het is in eerste instantie voor kinderen. Wat als zij het niks zouden vinden? De juf vertelde dat ze muisstil waren en het geweldig vonden. Godzijdank!’
Honderd exemplaren van Waantje krijgt de knarser worden geschonken aan de Vereniging van Ouders, Kinderen en Kanker. Ook gaat van elk boek 1 euro naar KiKa. Daarnaast heeft Ligthart nog een doel dat ze met haar verhaal zou willen bereiken. ‘Voor zieke kinderen die het lezen hoop ik heel erg dat het troost, herkenning en afleiding biedt. En ook dat ze de trucjes die ik erin beschrijf om het allemaal minder erg te maken toepassen.’ Door het proeflezen in de klas van Jacintha is het Ligthart duidelijk geworden dat dit boek niet alleen voor zieke kinderen is. ‘Ook omdat er zoveel andere thema’s aan bod komen. Ik hoop dat dit een boek wordt dat ieder kind leest. Een soort standaard werk. Ambitieus hè? Maar het mooie is dat de Volkskrant in een recensie van Russisch water, mijn debuutroman voor volwassenen, schreef: “Ligthart heeft de pittigheid van A.M. Schmidt,” dus wie weet...’
De angst voorbij
De illustraties in Waantje krijgt de knarser zijn gemaakt door Ymke Hemminga. De karakteristieke tekeningen versterken de emoties in het verhaal, met wat visuele humor waar nodig. Sinds 2003 woont Hemminga in Zuid-Afrika. ‘Ik ken haar van ’t Colofon, nu de Schrijversvakschool,’ vertelt Ligthart. ‘Ik was fan van haar werk. Ze had twee illustraties gemaakt en toen wist ik dat wij dé match zouden zijn. Tenminste, dat voelde zo. Ik vind haar pentekeningen fenomenaal. En lang leve internet. Ik stuurde haar het boek op en via wetransfer kreeg ik de illustraties van haar. Af en toe skypeten we. Maar eigenlijk was het nauwelijks nodig omdat ze zo goed begreep wat voor sfeer het boek moest hebben. Haar tekeningen hebben humor, vind ik. Bijvoorbeeld Loetje die op haar kop aan de tak hangt omdat ze anders stottert. En dan alleen die gestrekte arm met theepot van Tamme uit het raam omdat hij zo verlegen is.’
Eerder werk van Ligthart verscheen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam en uitgeverij Ambo Anthos. Dit eerste kinderboek is in eigen beheer uitgegeven. ‘Toen ik na mijn tocht naar Santiago begon te schrijven had ik haast. Ik had zo gevonden wat ik moest doen dat ik bang was dat ik dood zou gaan voordat ik het boek af had. Toen kwam dus pas de angst. In die tijd zat ik net tussen twee uitgevers in. Er gaat veel tijd zitten in het vinden van een kinderboekenuitgever, en ik dacht dat ik die tijd niet had. Nu is die angst gelukkig voorbij.’
Een tweede kinderboek staat nog niet in de planning, maar Ligthart sluit een nieuw jeugdverhaal niet uit. ‘Ik heb nu mijn tweede werkbeurs van het Nederlands Letterenfonds gekregen om een roman te schrijven, dus dat wordt mijn volgende project. Daarna, misschien. Ik heb het in ieder geval met enorm veel plezier gedaan.’
Foto Caroline Ligthart © Yvonne Witte
Illustraties © Ymke Hemminga
