Christian White: ‘Mijn vrouw heeft de plottwist bedacht’

op 21 augustus 2020 door Victoria Farkas 9 reacties

Christian White is een Australische scenarioschrijver, die in zijn thuisland al een tijdje aan de thrillerweg timmert. In Australië debuteerde hij in 2018 met ‘The Nowhere Child’, waarmee hij een jaar eerder een manuscriptenwedstrijd won. Binnenkort verschijnt zijn tweede thriller ‘De vrouw en de weduwe’, vertaald door Fanneke Cnossen. Wie is deze auteur aan de andere kant van de wereld? Tijd voor een gesprek.

Het tijdverschil met Melbourne is acht uur en op het moment van het interview is het avond in de Australische stad. In beeld verschijnt White met op de achtergrond een hoopje op een kleed. Dat hoopje blijkt windhond Issy te zijn. ‘Zij is het beste in de wereld. Ze is negen jaar en dat is best oud voor een windhond, maar ik hoop dat zij zo’n hond is die de belachelijke leeftijd van twintig jaar of zo krijgt. Het maakt me verdrietig als ik nadenk over een toekomst zonder haar.’ De slapende windhond is niet alleen het beste in zijn wereld: ze blijkt ook een uitstekende schrijvershulphond te zijn. ‘Ze zorgt ervoor dat ik achter mijn bureau vandaan kom en een paar keer per dag een wandeling met haar maak. Een deel van het schrijfproces gebeurt niet achter je bureau, maar juist tijdens een wandeling, een boodschap doen of tijdens een fietstochtje. Op haar eigen egoïstische manier helpt ze me dus eigenlijk met schrijven.’

Het lot beslist anders

Schrijven is Whites passie en voordat hij zich fulltime schrijver kon noemen en ervan kon leven, verdiende hij zijn geld met vele uiteenlopende baantjes; van appels plukken tot telefonist in een call center tot food-cart chauffeur op een golfbaan en video-editor voor een volwassen filmmaatschappij. Het enige wat de baantjes met elkaar verbond was dat het de kans bood om tussendoor tijd te vinden om te schrijven. ‘In die jaren schreef ik vooral uit liefde voor het schrijven.’ Het inkomen van de vele baantjes had White hard nodig om te overleven en zijn droom waar te kunnen maken. ‘Ik wilde een serieuze carrière als schrijver. Op een gegeven moment had ik een beeld in mijn hoofd dat na mijn dood mijn bejaardenflatje zou worden opgeruimd en ze allerlei ongepubliceerde verhalen zouden vinden. Als dat mijn lot zou zijn geweest, was dat ook oké geweest.’

Maar het lot besliste anders en hoe… Met het manuscript voor zijn debuut In het niets won White de Victorian Premier’s Literary Award for an Unpublished Manuscript. Hij bevindt zich in goed gezelschap; Jane Harper (De droogte) en Graeme Simsion (Het Rosie Project) gingen hem daarin voor. ‘Na het winnen van deze prijs, sloeg mijn leven 180 graden om,’ vertelt White. ‘Ik kon mijn vrijblijvende speurtocht naar informatie voortaan onderzoek noemen.’

'Mijn vrouw heeft de plottwist bedacht. Ik kwam er zelf niet meer uit. Daar maak ik geen geheim van en ik zou willen dat meer schrijvers daar eerlijk over zouden zijn.'

En schreef White zijn eerste boek nog tussen de bedrijven door en stiekem tijdens zijn werk in een T-shirtwinkel – ‘Ik heb het mijn toenmalige baas later wel opgebiecht, maar ik geloof dat het mij niet kwalijk is genomen’ – zijn tweede boek, De vrouw en de weduwe, pakte hij methodischer aan. Hij start vroeg in de ochtend met het schrijven van een aanzienlijke hoeveelheid woorden (‘Ik tel woorden’), dan laat hij Issy uit, vervolgens gaat hij verder met schrijven, waarna hij gaat lunchen. ‘Ik werk het liefst in de ochtend. ’s Middags wil ik nog wel eens YouTube-filmpjes gaan kijken. YouTube kent me inmiddels zo goed dat er altijd een paar filmpjes voor me klaar staan.’

Het kostte White uiteindelijk in totaal zo’n tweeënhalf jaar om zijn debuut te voltooien. Het schrijven van De vrouw en de weduwe ging aanzienlijk sneller. ‘Maar dat was wel een stuk stressvoller. Ik had namelijk twee dilemma’s: een deadline en een leespubliek. Ik heb een aantal keer in paniek mijn uitgever gebeld dat ik het niet kon en de deadline niet ging halen en mijn vrouw werd af en toe behoorlijk gek van me. Het schrijven van een boek is moeilijk. Heel veel mensen denken dat een schrijver in een soort vacuüm zit als hij zijn boek schrijft, zonder enige hulp van buitenaf. Maar niets is minder waar. Ik vertrouw echt op mijn uitgever en andere mensen. Mijn vrouw heeft de plottwist bedacht. Ik kwam er zelf niet meer uit. Daar maak ik geen geheim van en ik zou willen dat meer schrijvers daar eerlijk over zouden zijn.’

Verstopt en geïsoleerd

Steeds meer Australische schrijvers breken internationaal door. De vraag is of het werelddeel, aan de andere kant van de wereld, zich kan meten met de Scandinavische thriller. ‘Dat denk ik wel,’ zegt White. ‘Het decor en de sfeer in Scandinavische thrillers zijn fantastisch en iets waar de boeken bekend om staan. Australië heeft dat ook, maar op zijn eigen unieke manier. Het is, denk ik, een combinatie van het hebben van een uniek landschap met bossen, kust, woestijnen en het feit dat we ver weg zijn van de bewoonde wereld, verstopt en geïsoleerd. Dat maakt het decor en de sfeer interessant en op een mooie manier griezelig.’ Whites nieuwste thriller is daar een prachtig voorbeeld van, want het verhaal speelt zich af op het kleine eiland Belport, voor de Australische kust. In de zomer wordt het eiland overspoeld door toeristen, terwijl het in de winter donker en verlaten is. ‘Ik ben opgegroeid op zo’n eiland, waar de meeste inwoners van het toerisme leefden. Ik heb het als decor gekozen, omdat ik graag wilde schrijven over iets dat ik kende.’

'Het decor en de sfeer in Scandinavische thrillers zijn fantastisch en iets waar de boeken bekend om staan. Australië heeft dat ook, maar op zijn eigen unieke manier.'

Of, zoals Fisher, de schoonvader van Kate het in het verhaal verwoordt: ‘We hebben allemaal wel iets waarvan we liever willen dat het begraven blijft, dingen die een mens onder de pet houdt. Dingen waardoor, als ze ooit aan het licht zouden komen, mensen met een andere blik naar ons kijken. Ik bedoel eigenlijk te zeggen: hoe goed kun je überhaupt iemand kennen?’ White geeft daar op ingenieuze en geraffineerde manier antwoord op in zijn thriller.

De vrouw en de weduwe

De titel De vrouw en de weduwe geeft precies weer wie de hoofdpersonen zijn in de thriller: vrouw Abby Gilpin en weduwe Kate Keddie, waarmee White een behoorlijk tipje van de sluier oplicht. ‘Ik ben verschrikkelijk in het bedenken van titels en ik gebruikte het vooral om het boven ieder hoofdstuk te zetten. Zo wist ik vanuit welk perspectief het betreffende hoofdstuk geschreven moest worden. Uiteindelijk werd mijn werktitel de titel van het boek. Het geeft natuurlijk wel al een en ander weg van het verhaal, maar het kan ook een truc zijn om de lezer te verwarren.’

Net als in In het niets start ook het verhaal in De vrouw en de weduwe kalm en kabbelt het een tijdje rustig voort. Net als je het niet meer verwacht, steekt White zijn lezer en is daar de giftige ommekeer in het boek. Zo één die je nooit had zien aankomen.

'Ik verras mijn lezers graag. De huidige lezers zijn slim en intelligent en weten waar ze op moeten letten in een verhaal. Daar speel ik graag mee.'

‘Ik verras mijn lezers graag. De huidige lezers zijn slim en intelligent en weten waar ze op moeten letten in een verhaal. Daar speel ik graag mee. Als ik vermoed dat de lezer denkt dat het verhaal een bepaalde kant op gaat, ga ik de andere kant op met mijn verhaal. Ik wil geen boeken volgens een bepaalde formule schrijven. Daarom daag ik mezelf flink uit. Ik bedenk problemen die ik op moet zien te lossen en sommige problemen zijn nu nog te groot voor mij om op te lossen. Ik hoop dat de toekomstige Christian daar wel toe in staat zal zijn.’

Satanische hysterie

Inmiddels is White met zijn derde thriller bezig en net zoals eerder schrijft hij alleen wat hij zelf zou willen lezen. En voor zijn derde boek heeft White zichzelf een moeilijke opdracht gegeven. ‘Mijn doel is om een misdaadroman te schrijven waarin er wel/geen misdaad plaatsvindt.’ Zijn gedachtegang komt voort uit zijn interesse naar de Satanische hysterie die in de jaren tachtig ontstond. Miljoenen Amerikanen waren ervan overtuigd dat hun land werd bedreigd door een organisatie van duivelsvereerders. ‘Maar daar is geen enkel bewijs voor en toch was er een massale paniek. Dat intrigeert mij en ik ben aan het bekijken hoe ik dat in mijn nieuwste thriller kan verweven.’

Als het interview een uur later is afgelopen, ligt windhond Issy nog altijd op het tapijt te slapen. Maar dat mag ook wel als je je baasje de hele dag ‘helpt’ met het schrijven van een nieuw boek.

Het is winter en griezelig stil op het vakantie-eiland Belport, voor de Australische kust. Slecht nieuws brengt Kate naar dit uitgestorven oord, en haar verdriet wordt met de dag groter als ze meer te weten komt over het geheime leven dat haar man bleek te leiden. Abby, als bewoner van het eiland, is gewend aan de stille winters, maar dit jaar wordt haar wereld op zijn kop gezet wanneer ze bewijzen vindt die haar man in een wel heel kwaad daglicht stellen. Niets op dit eiland is wat het lijkt, en pas als de twee vrouwen samenkomen kunnen ze de waarheid ontdekken over de mannen in hun levens…