Fikry El Azzouzi: een vonkje
Waarom ik het verhaal van Eva en Ayoub moest vertellen? En dan nog met een Europa dat helemaal de foute kant opgaat? Laat me even verduidelijken. Als schrijver moet je niets. Het verhaal komt altijd op de eerste plaats. Al de rest is bijzaak. Toch probeer ik in mijn teksten de tijdsgeest weer te geven en mijn vinger op de zere wonde te leggen. Niet dat ik daar bewust naar op zoek ben. Het verschijnt op natuurlijke wijze in mijn teksten. Misschien omdat ik het belangrijk vind, omdat ik het noodzakelijk vind, omdat ik iets wil aankaarten, omdat het sterker is dan mezelf.
Vaak vergeten wij dat onze levensomstandigheden veiliger en beter dan ooit zijn. We worden ouder, zijn gezonder en de kans dat we wreed aan ons einde komen is erg klein. Iets wat van onze voorouders niet kon gezegd worden.
Maar de angst is nog nooit zo groot geweest. Kijk naar het nieuws, luister naar de radio, sla de krant open en de moed zakt in je schoenen. IS, de Brexit, Turkije en een notoir racist, seksist en leugenaar is nu de president van het machtigste land geworden.
En wat te denken over Europa? Het oudste continent dat voorgoed is veranderd in een multiculturele, multireligieuze en multi-etnische samenleving. Daar kan je niets meer aan veranderen. Voor de nostalgici onder ons: Nee, het oude Europa komt nooit meer terug.
Het maakt het allemaal ook veel interessanter. In de grootsteden bestaat de witte meerderheid niet meer en is iedereen een minderheid geworden. Je merkt dat iedereen met elkaar probeert samen te leven en er het beste tracht van te maken. Maar met al die ingrediënten kan het ook gevaarlijk worden. Hoe moeten we met elkaar samenleven? Hoe moeten we elkaar aanvaarden en moeten we elkaars overtuigingen wel aanvaarden? Of wordt het uiteindelijk de wet van de sterkste die zijn normen en waarden opdringt?
Het blijft ook spannender worden. Miljoenen vluchtelingen die smeken om gered te worden. Politici die deze slachtoffers als een gevaar voor de samenleving beschouwen. Een Europa dat steeds harder onder druk staat en landen die hun grenzen sluiten om het grote gevaar, de vluchteling, weg te houden.
Voor we het nog vergeten. Niet iedereen heeft het goed voor met Europa. Er zijn ook terroristen die de maatschappij willen ondermijnen. Terroristen die hier geboren en getogen zijn en luisteren naar een zelfverklaarde kalief in het Midden-Oosten om hier aanslagen te plegen. Je zou voor minder wantrouwig worden. Populisten maken gretig gebruik van de angst en spelen daar handig op in. Terroristen en populisten zijn vaak elkaars bondgenoten, met vaak hetzelfde doel: de democratie destabiliseren.
Misschien denk je dat ik nu allemaal grote woorden vertel en dat uiteindelijk de soep niet zo heet wordt gegeten, als zij wordt opgediend. Ik hoop dat je gelijk hebt, maar soms heb je maar een vonkje nodig om de hele wereld in brand te zetten.
In Alleen Zij staat Europa in lichterlaaie en loopt het helemaal de foute kant op met Europa. Maar het kleine liefdesverhaal van Eva en Ayoub is de manier om het vuur te doven. De kleine verhalen van liefde en vriendschap, waar mensen naar elkaar toe groeien in plaats van dat ze steeds verder uit elkaar gaan. Het leven van Ayoub en Eva loopt niet van een leien dakje. Maar is dat niet zo bij elke relatie? Heeft niet elke relatie zijn ups en downs? Heeft Europa niet al eeuwenlang zijn ups en downs? En maakt dat een relatie juist niet sterker? Wederzijds begrip. Verbinding met elkaar. Naar elkaar toe groeien. Kleffe woorden, ik weet het. Toch geloof ik er in. Maar of dat Europa kan redden, dat weet ik zo niet.
Fikry El Azzouzi
Giveaway
Ben je door de column van Fikry El Azzouzi benieuwd naar zijn boek? We maken een aantal lezers blij met een gesigneerde exemplaar van Alleen zij. Doe mee met de giveaway om kans te maken op dit boek!
