Corine Hartman en Charles den Tex interviewen elkaar in de Thriller Weken
Corine Hartman
Corine Hartman (1964) is bestsellerauteur van onder meer de ' Jessica Haider'-serie en 'De IJsselmoorden'-trilogie. Haar boeken werden een zestal keren genomineerd voor De Gouden Strop en ze won tweemaal de Hebban Award. Ook won ze de Storytel Award voor Hij volgt je, als best beluisterde en gewaardeerde luisterboek van 2021. Begin dit jaar verscheen het derde moordmysterie in de reeks over Eva Romeijn, De vrouw die vergat te leven.
Charles den Tex
Charles den Tex (1952) is auteur van achttien thrillers, waaronder de prijswinnende boeken De macht van meneer Miller en Cel, die beide werden verfilmd door de VPRO. Hij won drie keer de Gouden Strop, een keer de Crimezone publieksprijs en de publieksprijs van de VN Detective & Thrillergids. En een keer de Gouden Vleermuis. Zijn nieuwste boek, Trauma, is zijn tweede spionageroman na De Repair Club.
Corine en Charles treffen elkaar op een zonnige middag eind april, op het terras van Hotel-Restaurant Bakker in Vorden. Twee glazen witte wijn op tafel om meteen maar even te proosten: zowel Charles' The Repair Club als Corines De dode die niet werd gemist, zijn genomineerd voor De Gouden Strop.
Om te beginnen, Charles, als jij de perfecte moord zou moeten plegen, hoe zou je dat doen?
Ik zou niet weten hoe ik een perfecte moord zou moeten plegen. In een verhaal is het niet zo moeilijk, je hoeft er alleen maar voor te zorgen dat de dader niet gepakt wordt, dan is het al perfect. In een verhaal is de perfecte moord niet zozeer afhankelijk van de techniek of het gif of het wapen, maar meer van de personages die je opvoert. Die techniek en zo is heel interessant en is ook leuk om over te schrijven, maar daar wordt een moord niet perfect van. Misschien is een perfecte moord wel de moord waarvan de lezer hoopt dat de dader niet gepakt zal worden. Als ik het zelf zou moeten doen, in het echt, zou ik er iemand voor inhuren, via-via-via-via, en dan het liefst iemand die geen Nederlands spreekt en die mij niet kent. En dan zou ik waarschijnlijk alsnog heel snel gepakt worden.
Corine, jij bent behoorlijk veelzijdig. Na 'Jessica Haider' en 'De IJsselmoorden' ben je weer een nieuwe weg ingeslagen: de cosy crime. En met succes. Zelf ben ik met mijn spionageboeken ook een nieuw pad op. Hoe bevalt de verandering? En is het belangrijk voor je om af en toe te veranderen?
De moordmysteries met kunstschilder Eva Romeijn zijn een feestje om te schrijven. Het puzzelen met de plot, opvoeren van verdachten en research doen in de Achterhoek … ik vermaak me er enorm mee. Natuurlijk moet het ook nog wel ergens over gaan en ik wil niet te veel personages/verdachten, want dan kan ik ze niet genoeg tot hun recht laten komen, maar juist die diepgang er toch in brengen, vind ik een uitdaging. En daar hou ik van. Het moet geen kunstje worden of een herhaling van zetten. Dus ja, ik vind het erg belangrijk, die verandering op z’n tijd. Dan blijft het schrijven voor mijzelf ook spannend. Eva is trouwens een personage dat dicht bij mij staat, en dat bevalt me eigenlijk best goed. Voorlopig wel, tenminste.
Hoe zit dat met De Repair Club-hoofdpersonage John Antink, oud-medewerker van de inlichtingendienst, die onder de radar zo zijn eigen 'klusjes' opknapt, Charles? Zit er iets van jou in hem? En hoe kwam je erop een spionagethriller te schrijven? Een geslaagde zet, gezien je VN Thrillergids-nominatie voor De Repair Club …
Als oud-James-Bond-fan wilde ik al heel lang een spionagethriller schrijven, maar dat soort boeken leek een beetje uit de gratie. Dat is nu opeens wel anders, met de oorlog in Oekraïne. De Russen zijn weer helemaal terug als vijand, ook al had ik dat niet voorzien. Met John Antink heb ik een personage te pakken waar ik lekker mee uit de voeten kan. Hij is van mijn eigen leeftijd dus ik hoef tijdens het schrijven niet meer te bedenken hoe het ook alweer is om veertig te zijn. En ik kan er andere dingen van mijzelf in stoppen, zoals zijn voorkeur voor lopen in plaats van allerlei vormen van vervoer. Dat gaat wel langzamer, maar dan kan hij beter nadenken en hij kan makkelijker verdwijnen als dat nodig is. En hij houdt er niet van te veel over zichzelf te vertellen. Hij heeft veel geheimen en die bewaakt hij. Hij koestert zijn geheimen en dat spreekt me aan. Het is heerlijk om te schrijven en ik kan er ook nog een flinke dosis actualiteit in kwijt. In het nieuwe boek, Trauma, spelen zijn ervaringen in Afghanistan op en moet hij fouten herstellen die daar gemaakt zijn.
'Geschreven of geschrapt, later op de avond is het sowieso tijd voor een heerlijk glas wijn met een kaasplankje.'
Corine, hoeveel research doe jij voor je boeken? De vrouw die vergat te leven speelt bijvoorbeeld in Vorden en daar heb ik zelf een paar jaar gewoond (in een huisje op landgoed De Wiersse). Veel van de locaties die je beschrijft ken ik en al lezend is het net alsof ik daar weer ben. Ben jij inderdaad daar naartoe gegaan en heb je de routes die je beschrijft ook allemaal gelopen of gereden? Hoe ver ga je met de research?
Kort geantwoord: zo veel en ver als nodig is en ik het leuk vind. En ik speel wel met de werkelijkheid, zo heb ik er Het Wiersse van gemaakt, en is het koetshuis een galerie geworden aan de rand van Vorden. Realiteit en fictie verweven, het is mooi dat alles kan in romans. Research kan trouwens erg leuk zijn, maar het moet de fantasie niet in de weg zitten, en te veel uitweiden over bijvoorbeeld een locatie kan ten koste gaan van de spanning. Alles draait om een goed verhaal.
Maar dat gezegd hebbende … ik heb met heel veel plezier research gedaan in onder andere Venetië, Edinburgh, Maastricht, maar ook onze eigen Achterhoek is prachtig! Het is heerlijk om er te wandelen, een kasteel of museum te bekijken, eettentjes te bezoeken, lokale producten als jam, honing en kaas te proeven en zo het nuttige met het aangename te verenigen. Veel van onze streek heb ik natuurlijk ook al wel gezien, ik woon er al bijna mijn hele leven. Met veel plezier en geluk. Binnen vijf minuten in het bos kunnen wandelen, de rust en de stilte, ik houd ervan.
Bevalt het wonen in de Achterhoek jou, Charles? Hoe en waarom ben je er beland? Mis je de hectiek, of misschien prettige drukte van de stad, van het westen? Geboren in Australië … heb je ooit heimwee gehad naar plekken waar je vroeger hebt gewoond?
Ik mis de Randstad helemaal niet. Wij wonen sinds begin 2017 hier in het buitengebied van Hengelo en als ik ’s ochtends met de hond de deur uitga, ben ik al waar ik wezen wil. De ruimte die je hier hebt is een weldaad en de mensen zijn aardig. Voor het schrijven is het ook geweldig. Als ik vanuit mijn werkkamer uit het raam kijk geniet ik van het uitzicht en de rust.
Van Australië weet ik niet veel meer. Ik ben er inderdaad geboren, maar ik was nog heel jong toen mijn ouders daar vertrokken om terug te gaan naar Nederland. Ik was zes jaar oud, zat net op de lagere school. Ik was meer bezig met vriendjes en zo. Bovendien had ik hier opeens een hele riedel neven en nichten, dus dat zat wel goed. Ik heb er ook geen heimwee naar gehad. Later, na de middelbare school heb ik nog een paar jaar in Londen gewoond en daarna een paar jaar in Parijs, en dat was geweldig, maar ook daar hoef ik niet meer te wonen. Ik vind het nog steeds leuk om er een weekendje heen te gaan, maar ik ben gewoon niet zo’n heimwee-type. Verder ben ik het met je eens, het is hier prachtig. Wij zijn hier terechtgekomen door de familie van Anneloes (mijn vrouw). Haar grootouders (van vaders kant) woonden in Lochem en Vorden. Zodoende kwamen wij hier wel en was het ons al snel duidelijk dat we deze kant op moesten komen toen we de Randstad uit wilden.
Deze streek heeft zich nog geen plek verworven in mijn verhalen, die spelen zich allemaal af in het westen en in het buitenland. Alleen de naam van de hoofdpersoon van De Repair Club en Trauma heeft iets met deze locatie te maken. De heer Antink is duidelijk van hier.
Hoe ziet jouw werkdag eruit, Corine? Vroeg op en dan meteen aan het werk? Of ben jij een nachtschrijver?
Geen van beide, zodat je je misschien afvraagt of er überhaupt wel wordt geschreven.
Ik ben een avondmens, dus de ochtend is aan mij niet zo besteed, behalve om erop uit te gaan met onze Tibetaanse terriër Shenna, heerlijk een uur, twee uur wandelen in het bos of in een natuurgebied dat aan ons dorp grenst. ’s Middags moet ik dan toch ook nog op gang komen, maar mijn beste schrijfuren liggen tussen pakweg drie en acht, met uitschieters naar laat op de avond naarmate het verhaal vordert. Zo’n vijf uur per dag achter de laptop is wel zo’n beetje de max. In het begin zit ik altijd vreselijk te stoeien en blijk ik aan het einde van de dag soms meer geschrapt te hebben dan geschreven. Veel tijd zit natuurlijk ook in het bedenken van plot, personages en verhaallijnen, en dat gaat dan wel weer heel goed tijdens die wandelingen. Die ik niet alleen ’s morgens maak maar de hele dag door, alleen dan minder lang. Het zijn pauzes waarin ik nadenk over wat ik heb geschreven en hoe ik verder moet. Het een kan niet zonder het ander, voor mijn gevoel. Eenmaal zo’n beetje halverwege het verhaal begint het te lopen, en dan schrijf ik ook het liefst elke dag. Geschreven of geschrapt, later op de avond is het sowieso tijd voor een heerlijk glas wijn met een kaasplankje.
'Soms trek ik me terug in een hotel, meestal ergens in Duitsland, om vier of vijf dagen lang helemaal niets anders te doen en dan kan ik opeens veel productiever zijn dan thuis.'
Hoe zit dat bij jou, welke uren zijn voor jou de beste om te schrijven? En waar ik ook wel benieuwd naar ben, Charles: Maak je eerst een hele eerste versie voor je aan herschrijven begint, of stuiter jij (wat ik zelf vooral in het begin doe) veel heen en weer in het verhaal om nieuwe ingevingen te verwerken?
Ik ben een ochtendschrijver. Daar liggen mijn beste uren. Liefst begin ik om een uur of zeven en dan werk ik tot twaalf uur. Na de lunch wordt het voor mij moeilijker en ‘s avonds schrijf ik bijna nooit. Tegenwoordig begin ik ‘s ochtends iets later, want ook ik ga eerst met de hond uit en dan ben ik meestal pas iets na achten weer binnen. Maar net als jij vind ik vijf uur op een dag meer dan genoeg.
Soms trek ik me terug in een hotel, meestal ergens in Duitsland, om vier of vijf dagen lang helemaal niets anders te doen en dan kan ik opeens veel productiever zijn dan thuis. Ideaal om een sprintje te trekken in het schrijven. Ik stop veel tijd in het plotten van het verhaal. In de eerste fase schrijf ik hot en her losse stukjes – altijd met de hand in een schrift. Die schrijf ik terwijl ik mijn onderzoek doe. Als ik dan voldoende materiaal heb begin ik op de laptop. Vaak ben ik dan wel een tijdje bezig met het begin, de eerste vijftig tot honderd bladzijden, om al die losse stukjes op de juiste plek te krijgen.
Nog een laatste vraag, Corine. We schrijven allebei een serie. Ik ben nog niet klaar met John Antink, de ex-chef van de inlichtingendienst. En jij? Komt Eva nog een keer terug?
Mooi dat Antink nog blijft, ik vind hem een boeiend personage! Eva bevalt me voorlopig ook nog goed, ik verheug me op een nieuw verhaal met haar. De plot heb ik in grote lijnen in mijn hoofd, maar ik schrijf op het moment een luisterverhaal voor Storytel. Hij of ik wordt de derde in een serie Storytel Originals, na Hij volgt je en Ze zei nee. Op waarheid gebaseerde verhalen over onder meer (smart) stalking, best heftig af en toe, dus op een heel andere manier ook weer een fijne uitdaging. Ze worden erg goed beluisterd en gewaardeerd in Nederland en weten hun weg inmiddels naar steeds meer andere landen te vinden, dat is een mooie ontwikkeling, natuurlijk. Eervol, ook.
Voor jou dan ook nog een laatste, Charles. Wat gaan we eten? Bakkers traditioneel gebraden kippetje?
Uiteraard.
In de schaduw
Eva Romeijn #3
Corine Hartman
Een inwoner van het pittoreske Vorden wordt dood gevonden in een afgelegen boerderij. Een natuurlijke dood, wordt gezegd. Als Eva een paar weken later tijdens een wandeling bij Wijngoed Kranenburg stuit op het lichaam van een andere dorpsbewoner, wordt ook deze dood niet onderzocht door de politie. Maar Eva denkt er het hare van en gaat op onderzoek uit. Waarover ging de ruzie eigenlijk die de twee mannen eerder hadden? En spelen de plannen voor een luxe golfresort een rol bij hun dood?
Eva kampt met haar onvermogen te schilderen, bovendien is haar beste vriendin ongeneeslijk ziek, en een nieuwe liefde blijkt allesbehalve zaligmakend. Het weerhoudt de eigenzinnige Eva er niet van om vastberaden op zoek te gaan naar de waarheid. Maar iemand lijkt dit koste wat kost te willen voorkomen.
Trauma
John Antink #2
Charles den Tex
John Antink, ex-chef van de geheime dienst, heeft twee weken om een moord op te lossen die bijna twintig jaar geleden plaatsvond, in Afghanistan. Diep in vijandig gebied, tijdens een special ops-missie waar niemand onder zijn eigen naam bekend was, ook John niet. De actie liep niet zoals gepland, want in Afghanistan liep niets zoals gepland.
Als John de Repair Club bij elkaar brengt om de zaak te onderzoeken, wordt al snel duidelijk dat het verleden zich niet zomaar laat oprakelen. Vergeten emoties komen naar boven en dreigen John mee te sleuren naar herinneringen die hij heel diep heeft weggestopt. Maar de timer tikt genadeloos door en voor hij op nul staat, moet de moordenaar bekend zijn. En dat kan alleen als John begrijpt wat er destijds is gebeurd.
De Thriller Weken
In aanloop naar de zomer staan tijdens de Thriller Weken spannende boeken centraal in de boekhandel en de bibliotheek, onder anderen met de Top 10 die speciaal door boekhandelaren is samengesteld. Bij lezerscommunity Hebban zijn extra interviews met thrillerauteurs te vinden, listmania’s en thrillerleesclubs. Ook biedt Hebban het gratis Thriller Weken e-book aan. De Thriller Weken is de opvolger van de Thriller Tiendaagse en vindt plaats van 26 mei tot en met 18 juni.
Auteursafbeelding Corine Hartman: © Stan Bouwman | Auteursafbeelding Charles den Tex: © Dies Goorman
