Crimezone recensie-overzicht: voorspelbaarheid, vrouwendingen, satire en Vlaamse kwaliteit

Verjaard van Renée Hulshof ★★★

Samantha Stroombergen: Verjaard is vrij voorspelbaar, maar gelukkig doet dit niets af aan de spanning. Je wilt weten wat er exact gebeurd is, hoewel je al weet wie het heeft gedaan. Het schrijversduo heeft potentieel. Na deze debuutthriller is het dan ook afwachten of het echtpaar de handen weer in elkaar slaat voor een tweede publicatie.

De vrouwen van Fred van Tineke Beishuizen ★★

Anna Bakker: Bridget Jones-achtige taferelen doen zich voor, hilarische momenten, komische situaties, geschreven in de daarbij passende stijl die je als lezer doet glimlachen. De serieuze passages in het verhaal worden hierdoor echter volledig ondergesneeuwd en haast gedegradeerd tot lachwekkend. Maar goed, wie het niet zo nauw neemt met dat soort zaken en gewoon een aardig boekje vol ‘vrouwendingen’ wil lezen kan haar – en misschien in een enkel geval zijn – hart ophalen.

Verdwijningen van Fred Vargas ★★★★

Gerd Boeren: De combinatie van een ogenschijnlijk onwaarschijnlijk en onoplosbaar verhaal – desondanks met vele raakpunten in de realiteit – met stuk voor stuk originele karakters, waarachtige sfeerbeschrijvingen en een puntgave pen, maakt elk boek van Fred Vargas tot eersteklas leesplezier. Het lijkt luchtig en vrijblijvend, maar daar verkijk je je beter niet op. Dit is amusement met meerwaarde.

De interne jury van Michael Connelly ★★★★★

Linda Jansma: Opnieuw bewijst Michael Connelly dat hij een getalenteerde schrijver is die de kunst verstaat zijn lezers vanaf de eerste bladzijde het verhaal in te trekken en er tot de laatste bladzijde deelgenoot van te maken. Zijn Lincoln Lawyer serie is daar het ultieme bewijs van. Wie de boeken over Mickey Haller nog niet gelezen heeft, wordt geadviseerd dit zo snel mogelijk te doen. Ze zullen beslist niet tegenvallen.

Het ware verhaal achter Pinokkio's neus van Leif G.W. Persson ★★

Joop Liefaard: De spanning, essentieel voor een goede thriller, ontbreekt in het hele verhaal, dat op onderdelen veel te lang uitgesponnen wordt. Er is geen goed opgebouwde spanningsboog, laat staan een enerverende ontknoping. En dat is voor een thriller dodelijk. Het ware verhaal achter Pinokkio's neus  zou je als satire geslaagd kunnen noemen, als thriller is het mislukt.

Bretonse verhoudingen van Jean-Luc Bannalec ★★★

Gerd Boeren: Deze eerste zaak voor commissaris Dupin ontvouwt zich Agatha-Christie-gewijs. De commissaris stelt vragen, krijgt antwoorden, ziet puzzelstukjes en plots vallen die in elkaar. Wat vooral blijft hangen is het beeld van Bretagne. En het besef: als er een tweede Bannalec vertaald wordt (er is al een tweede verschenen in Duitsland), dan wil je die eveneens graag lezen. Want om in kunsttermen te spreken: waarschijnlijk wordt de schets uitgewerkt tot schilderij, en de schets belooft alvast veel goeds.

De mythe van Methusalem van Jo Claes ★★★★★

Guy Doms: Zeven thrillers met hetzelfde hoofdkarakter, de vervlakking lonkt dus om de hoek maar delft het onderspit, want Thomas Berg blijft nog steeds een interessant en fris personage. Jo Claes verliest niets van zijn vertelkunst en roert als een ervaren topchef in zijn met een interessante tragedie gevulde kookpot. Het resulteert in een kwaliteitsthriller die je bij momenten beroert en ontroert. De mythe van Methusalem  is Vlaamse kwaliteit van de bovenste plank.

Wit vuur van Preston & Child ★★★★

Niels Nijborg: Wit vuur is een mix van actie, archeologie, literatuuronderzoek, spanning, een snufje humor, kortom een zeer afwisselende en spannende thriller. Net als de meeste andere Pendergastthrillers erg de moeite waard en wederom met een origineel extraatje. Geschreven door een stel oude rotten die hun stijlmiddelen prima beheersen.

De officier van Thomas Harris ★★★★★

Kees de Bree: De officier  is een onthullend verslag van een duister spionageverhaal. Het wijkt af van de vorige boeken van Harris omdat de schrijver extreem dicht bij de historische werkelijkheid blijft. Er is meer sprake van een gedramatiseerde reconstructie dan van een mengeling van feiten en fictie. Hoewel een dergelijk nauwgezet volgen van de feiten geen absolute noodzaak is in een roman, geeft het De officier  toch een ongekende authenticiteit. Geniaal van structuur. Briljant verteld. Puur meesterschap. Zonder enige twijfel de beste politieke thriller van het jaar

Extremist van Roger Pierce ★★★★

Anne Terwisscha: Extremist blinkt niet uit in originaliteit. Een eigenwijze hoofdpersoon die zich niet aan regels houdt en zelf besluit wat goed is voor de wereld is een cliché. Toch verdient Pearce credits door de invulling die hij aan zijn personages geeft. Bij hem is geen sprake van bordpapieren karakters door de twijfels en angsten die hij hun meegeeft. Combineer dat met een goed uitgewerkte plot en je hebt een spionageroman te pakken die boven de middenmoot uitsteekt.