Daan Fousert: 'Een nieuwe thriller ontstaat plotseling'

Op zoek naar de dader?

Als schrijver van thrillers bereikt mij regelmatig de vraag hoe ik aan mijn daders kom. Of ik daar een vast stramien voor heb? Het is een vaak gehoorde gedachte dat ons schrijvers wordt toebedacht dat, als we aan een thriller beginnen, alle personages al van tevoren zijn bedacht. Toch gaat dat niet zo, althans bij mij niet.

Een nieuwe thriller ontstaat plotseling. Vaak naar aanleiding van iets, van iemand of van een situatie die je dan onmiddellijk ‘projecteert’ in een spannend verhaal. Mijn eerste psychologische thriller Verdwenen  ontstond naar aanleiding van een artikel in het Brabants Nieuwsblad ergens in 2006. En het was niet de inhoud van het artikel, wel de foto van de vrouw waar het over ging. Het verhaal groeide ook ‘al schrijvend’. Je kunt een prachtig idee hebben en daar van alles omheen bedenken, dat neemt niet weg dat je wel moet gaan zitten en het waar moet maken. In het algemeen zet ik een verhaallijn op. Toch hou ik me er nooit aan. Schrijvend gaan mijn gedachten alle kanten op en leiden de personages in mijn verhaal mij naar een situatie of plek waar ik zelf nooit aan gedacht had. Sterker nog: regelmatig heb ik het gevoel dat mijn handen hun eigen weg over het toetsenbord gaan.
’s Avonds, als ik na en dag schrijven, teruglees wat ik geschreven heb, sta ik soms versteld van mijzelf. Heb ik dat geschreven? Mijn handen zijn met iets in mij verbonden en doen hun werk en verrassen me regelmatig. Het verhaal komt vanuit onderbewuste gedachtepatronen. We slaan als mens zoveel informatie onbewust op, dat we daar nooit op terugkomen, tenzij je schrijft. Want dan moet je diep duiken om personen, situaties en omstandigheden naar boven te halen.

Mijn tweede thriller Caitlin, verborgen verleden  was het automatische gevolg van Verdwenen. Daarin was nog geen recherchewerk gedaan en dat gebeurt in de creatie van een sterke vrouwelijke inspecteur, Caitlin Dern, geadopteerd kind, afkomstig uit Iran. Met haar schiep ik een sterk personage, die daarna centraal staat in al mijn thrillers. Het zijn allemaal Caitlin avonturen. Dat maakt het aantrekkelijk voor de lezer omdat die zich kan associëren met Caitlin en het maakt het makkelijk voor mij omdat er een centraal figuur is. Mijn tweede Caitlin Wapenfeit  schoot mij te binnen toen ik een oud familiewapen van een Engels geslacht onder ogen kreeg. Het slachtoffer in het verhaal was duidelijk en de dader ontstond schrijvend vanuit een totaal onverwachte invalshoek. Eind dit jaar komt mijn derde Caitlin en dus mijn vierde thriller en zevende boek uit, Jachtig. Het speelt zich af in Amsterdam en Brighton en heeft met IS te maken. Alhoewel ik van het begin wist wie de dader was, heb ik heel wat toeren moeten uithalen om daar ook uit te komen.

De kunst van het schrijven van een thriller is je lezer voortdurend op het verkeerde been te zetten en toch de spanning te behouden. De dader zoek ik niet maar die biedt zich vanzelf aan.

Deze columnreeks wordt gepubliceerd in samenwerking met het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM).