De 77 beste Nederlandstalige thrillers / 38. De geur van regen
Prompt na het winnen van de Gouden Strop 2009 gaf Marion Pauw in een interview een van de definities van de 'literaire thriller' prijs. Een trage opbouw is kenmerkend voor dit genre, was de overtuiging van de schrijfster. 'Wen er maar aan', voegde ze er aan toe.
Pauws collega-auteur Lieneke Dijkzeul verfoeit het predikaat literaire thriller waarmee ook haar boeken worden geoormerkt. En in haar derde thriller De geur van regen schopt ze rigoureus Pauws statement onderuit. Het boek begint direct met de aanval van een man die een roodharige vrouw in haar huis wil scalperen. De vrouw verzet zich uit alle macht en er volgt een adembenemende actiescène.
Alleen al in het beschrijven van die eerste scène betoont Dijkzeul zich overigens een meester. De vrouw vecht voor alles wat ze waard is en ziet een vaas die ze als wapen kan gebruiken. Een Italiaanse vaas, gekocht tijdens een vakantie, 'die genoeg had aan zijn eigen schoonheid'. Ooit had ze er een orchidee in gezet, maar zelfs die was al te veel. De vrouw had er destijds zo veel geld voor betaald dat ze haar vakantie met een week had moeten bekorten. Maar het objet d'art ging er hoe dan ook aan. Het zijn met name dit soort observaties die van De geur van regen een meer dan bevredigende leeservaring maken.
Serieus nemen
Dijkzeul is ervan overtuigd dat het met het thrillergenre goed komt wanneer de auteurs zichzelf serieus nemen. 'Als ze willen laten zien dat ze meer in hun mars hebben dan een spannend verhaaltje verzinnen', licht ze toe in een interview. 'Stijl, diepgang, psychologie, maatschappijbeeld, een thema dat het verhaal overstijgt, het zouden normale eisen moeten zijn. Hoe meer zelfkritiek, hoe beter.'
Volgens Dijkzeul is goed schrijven bijna belangrijker dan het vertellen van een goed verhaal. Zelfs in een thriller, dat het toch meer moet hebben van een goed doordachte plot. Maar met dat laatste zit het ook wel snor in dit boek. Tijdens een eindeloos durende zomer jaagt een man op roodharige vrouwen en probeert ze te scalperen. De eerste overleeft de aanslag ternauwernood, de tweede wordt vermoord en ontdaan van schedelhuid gevonden in een kelderbox. Aan inspecteur Paul Vegter, een politieman die houdt van literatuur en Haydns vroege strijkkwartetten, de taak om de moordenaar te stoppen. Dijkzeul geeft overigens al vroeg de identiteit van de dader prijs en maakt van De geur van regen een fraaie whydunnit.
Ronde karakters
Dijkzeuls thriller staat bol van de ronde karakters. Van Vegters collega's, de stugge Fries Talsma en de - roodharige - rechercheur Renée Pettersen tot de maniakale dader. Zelfs de bijrollen zijn fraai ingekleurd. Zoals de man van wie de zoon het dodelijke slachtoffer in de fietsenberging vond. Op zijn arm staan de namen van zijn kinderen getatoeëerd. Wendy en Mitchell.
De auteur eist van haar lezers de volle aandacht. Ze beeldhouwt zinnen die beklijven. Haar voorbeelden zijn Elsschot, Nescio en de late Carmiggelt en dat is te lezen.
