De 77 beste Nederlandstalige thrillers / 46. Rendez-vous
Een aantal jaren geleden logeerde de kersverse Gouden Strop-winnaar Esther Verhoef bij familie in het Brabantse. Behulpzaam als zij is, zette ze ’s ochtends de vuilcontainer buiten. ’s Middags had de gemeente een briefje op de nog steeds overvolle kliko geplakt. Het ding stond verkeerd om: de container had met het handvat naar de straat moeten staan.
Frankrijk
Zo maar een voorbeeld van de overregulering in Nederland waaraan Verhoef zich nog steeds enorm kan ergeren. De Nederlandse regelzucht beu verhuisde de schrijfster met man en kinderen naar een gehucht zo’n 150 kilometer ten noordwesten van Bordeaux. Daar waar de regels niet zo streng worden gehandhaafd. 'Waar wij wonen is het heel vrij en losjes', zei ze destijds in een interview. 'Als je vuil hebt, verbrand je dat in je tuin. Lekker makkelijk. Dat doet iedereen hier.'
Ontsnappen aan de overvloed aan bepalingen, regeltjes en voorschriften in Nederland was echter niet de belangrijkste reden naar Frankrijk te verhuizen. De aanzet en doorslag gaf echtgenoot Berry. 'Hij wilde weg en ik kon niet echt goede tegenargumenten verzinnen.'
'We zijn mensen die de ruimte nodig hebben, omdat we zo ongeregeld leven. Ik ben ook op mijn rust gesteld. We woonden in Brabant op een druk hofje. We hadden in Limburg bij de Duitse grens een betaalbare vrijstaande woning gevonden en ik wilde daar een bod op uitbrengen, maar Berry zei dat hij hoe dan ook naar Frankrijk wilde. Voor de zon, de heuvels en de ruimte. Dus ja.'
In juli 2004 werd de stap gezet. Het gezin Verhoef had een woning gevonden, die in een vorig leven als wijnboerderij fungeerde. Er zat een flinke lap grond bij van zesduizend vierkante meter.
Om te zeggen dat ze een kant-en-klaar huis aantroffen, is ver bezijden de waarheid. 'Het huis was een ruïne. Geen ramen, geen deuren, geen tussenvloeren, geen kamers. Het dak lekte. In het huis groeiden plantjes, mos, van alles en nog wat. We hadden een caravan meegenomen van vier meter lang en daar hebben we met z'n vijven tien maanden in gebivakkeerd.'
Verhoef beschreef bijna dagelijks in korte stukjes haar Spartaanse beginperiode onder de Franse zon. 'Over ontmoetingen met nieuwe mensen, de cultuurverschillen, boodschappen doen bij de hypermarché, de verbouwing. Ik wilde die ervaringen vastleggen. Want je vergeet zo gauw dingen. Overdag schreef ik mijn dierenboeken en 's nachts zat ik mijn belevenissen weg te schrijven.'
Rendez-vous
Die fragmenten mondden uiteindelijk uit in Rendez-vous, een literaire thriller over de 34-jarige Simone Jansen die met man en twee kinderen naar Frankrijk verhuist om daar van een bouwvallig landhuis een charmante chambres d'hôtes te maken. Ze leert er de geneugten van de Franse keuken kennen, maar ontspoort ernstig als ze door de knieën gaat voor de twintiger Michel, een gebeeldhouwde bouwvakker en ‘een uithangbord voor mannelijke seksualiteit’. Er valt een dode en Simone verandert van moeder en echtgenote ineens in een verdachte.
Verhoef heeft wel wat, maar niet alles gemeen met Simone. 'Het verhaal komt uit mijn hoofd, dus natuurlijk is er iets van mij in haar te herkennen. Zij heeft een drukke binnenwereld en die heb ik ook. Simone was voorafgaand aan de emigratie acht jaar fulltime moeder. Ik ben sinds jaar en dag fulltime schrijfster. Ondertussen zijn er drie kinderen geboren, die vooral door mijn man zijn verzorgd. In Frankrijk was Berry bezig met de verbouwing, samen met de ploeg, van 's ochtends acht tot 's avonds acht. Tussendoor moest hij allerlei bouwmarkten af om materiaal te kopen.'
'Ik was daar de enige verantwoordelijke volwassene die voor alles moest zorgen: de kinderen, het eten, de was. Dan weet je pas hoe het is om een huishouden te bestieren. Daar wilde ik in het boek ook iets mee doen.'
Verhoefs eerste literaire thriller werd een reusachtig succes. In 2006 werd 'Rendez-vous' genomineerd voor de NS Publieksprijs. Van het boek zijn ruim 325.000 exemplaren verkocht. De thriller, onder meer vertaald in het Engels, Duits en Russisch, werd in 2015 succesvol verfilmd door Antoinette Beumer.
