De Coolsingel bleef weer leeg

Ook aan het eind van het bijna afgelopen voetbalseizoen is de Coolsingel, sportief gezien, alleen vol geweest tijdens de marathon van Rotterdam. Opnieuw begonnen we vol goede moed aan het seizoen en opnieuw werden er punten verspeeld tegen ploegen waar normaal gesproken met de ogen dicht en één hand op de rug gebonden van gewonnen zou moeten worden. Het bleek al met al een echt Feyenoordfan-jaar te zijn. Zoals al ruim bij iedereen bekend, ben je geen Feyenoordfan voor de lol. Je bent dat omdat er een immer terugkerende hoeveelheid narigheid op je af kan komen en je tegen alle logica in toch blijft hopen en geloven op betere tijden. Feyenoorder zijn betekent gewoon afzien. Wanneer het objectief bekeken wordt zijn de fans misschien nog wel grotere sporters dan de spelers. Die spelers worden nog ruimschoots betaald voor hun inspanningen en zijn dan op verschillende momenten nog in staat teleur te stellen in prestatie. De fans zijn er altijd. Staan altijd achter de club en geven er in veel gevallen nog ondenkbare hoeveelheden geld aan ook.

Dit beeld is wat in het boek van Hugo Borst naar voren blijft komen. Ondanks de hoge verwachtingen bij het legioen, blijft het resultaat teleurstellend. Maar net zo ondanks alles geeft het legioen geen krimp. We blijven terug kijken naar de jaren '70 toen we met hard werken, een keeper die eerst voor die club uit de hoofdstad gespeeld had en een Zweedse spits, de beste van de wereld waren. Nu we het daar toch over hebben; we hebben een keeper die eerst voor die club uit de hoofdstad speelde, we hebben die harde werker terug, nu nog een Zweedse spits en volgend jaar staan we met oliebollen op de schaal op de Coolsingel. Eens moet het er weer van komen!