De drie minuten van Roslund en Hellström

Het is en blijft een bijzonder duo: Anders Roslund en Börge Hellström. Ze doen erg aan de haas en de schildpad in de gelijknamige fabel denken. De een, Roslund, is smal, snel, beweeglijk en heeft haar. De ander, Hellström, is groot, kalm, haast stoïcijns en is kaal. Maar daar blijven de bijzondere aspecten van het duo niet bij; ook hun verleden kent uiteenlopende richtingen. De één is een ex-crimineel en oprichter van een organisatie die ex-gevangenen helpt bij hun terugkeer in de samenleving, de ander is een oud-misdaadjournalist. Het thema misdaad is hetgeen wat ze aan elkaar verbonden heeft en onlosmakelijk blijkt. Gelukkig voor de lezers; thriller nummer zeven is verschenen. Drie minuten is het langverwachte vervolg op Drie seconden, met wederom ex-crimineel en infiltrant Piet Hoffmann en de dwarse politie-inspecteur Ewert Grens in de hoofdrol. ‘Piet is een makkelijk karakter om van te houden, zelfs als hij een misdaad pleegt. En geloof ons, we hebben herhaaldelijk geprobeerd van Piet af te komen, maar hij bleef maar terugkomen,’ legt Roslund de hernieuwde kennismaking met Piet Hoffman uit.

Colombia

De Zweedse ex-crimineel Piet Hoffmann begint een nieuw leven in Colombia. Ogenschijnlijk als persoonlijke beveiliger van een drugshandelaar – in werkelijkheid als infiltrant voor de Amerikanen. De beste die ze ooit hebben gehad: dankzij hem wordt het ene na het andere drugslab ontmanteld. Maar dan gaat het mis. Een Amerikaanse politicus wordt ontvoerd en de War on Drugs escaleert. De Amerikanen publiceren een dodenlijst. Een voor een zullen de mensen op deze lijst eraan gaan...

'Als je fictie schrijft zit je dichter op de huid van mensen.'

Ook met deze thriller schromen de schrijvers een maatschappelijke thema weer niet. Waren het eerder onderwerpen als vrouwenhandel, prostitutie, de doodstaf en drugssmokkel; met deze thriller gaan ze in op de vraag hoe ver een overheid mag gaan om criminaliteit te bestrijden en daarmee hun rechtstaat te beschermen. Centraal staat de vraag hoever je als overheid mag gaan in 'war on drugs.' Een serieuze vraag die een gedegen journalistiek boek meer dan verantwoordt. Toch hebben de heren voor wederom een thriller van omvang gekozen. ‘Ik heb jaren bij een belangrijk actualiteitenprogramma voor de televisie  gewerkt,’ legt Anders Roslund, prijswinnend onderzoeksjournalist, de keuze voor het genre uit. ‘Daar maakten we de een na de andere reportage en gingen we in op het antwoord op dit soort vragen. Hup, in zeven minuten werd alles verteld, maar daarmee bereik je mensen niet. Het is te veel. Op den duur beklijft de informatie niet meer. Maar als je fictie schrijft zit je dichter op de huid van mensen. Bovendien is een thriller schrijven zo ongelooflijk veel leuker.’

Fifty-fifty

Want de thriller Drie minuten is en blijft fictie. Het verhaal komt regelrecht uit de hoofden van de twee auteurs. ‘We zeggen altijd dat het verhaal 50 procent fictie is en 50 procent non-fictie, omdat we onze romans op onze manier willen schrijven. Maar het is uiteindelijk aan de lezer zelf om te geloven wat verzonnen is en welke helft op de werkelijkheid is gebaseerd,’ vertelt Hellström. ‘Met onze spannende verhalen nodigen we de lezer uit in de criminele wereld.’

'We hadden een connectie in de gevangenis in Zweden.'

Toegegeven, hun thriller bestaat misschien wel voor de helft uit de werkelijkheid, maar voor die realiteit zijn ze ook dit keer weer erg ver gegaan. Zowel Roslund als Hellström gaat geen enkele situatie uit de weg om te krijgen wat ze willen en dat is informatie om hun boeken mee te voeden, het verhaal aan te kunnen dikken en de personages een realistische flair mee te geven in de wereld waarin ze vertoeven. Zo is Roslund naar Colombia afgereisd. Hellström weigerde mee te gaan. ‘Ik wist helemaal niets over de juiste context van de situatie, maar ik ben blij dat hij het heeft gedaan.’ Hij geeft een kort knikje in de richting van Roslund. Op de vraag hoelang hij daar is geweest, antwoordt hij stellig: ‘Lang genoeg.’  Via via kwam Roslund in het, overigens zeer criminele, Zuid-Amerikaanse land terecht. ‘We hadden een connectie in de gevangenis in Zweden.’ Maar zo gemakkelijk als het antwoord luidt, is de werkelijkheid niet geweest, want ‘we moesten zeker zijn vertrouwen winnen. En ja, ik ben daar best bang geweest, hoewel 90 procent van de mensen daar normaal zijn en het veilig is. Alleen als je je in bepaalde situaties gaat wijden, je met bepaalde mensen in contact komt en je kent de gedragscodes niet, dan kan het een gevaarlijke situatie worden. Daar is het maken van winst belangrijker dan een mensenleven. Maar nogmaals, het draait allemaal om het winnen van vertrouwen en het hebben van wederzijds respect. Ik moet hem vertrouwen, maar hij moet mij zeker ook kunnen vertrouwen. Hij steekt zijn nek voor mij uit door me allerlei illegale plekken in Colombia te laten zien. Het is en blijft een groot risico. Voor mij, maar ook voor een informant. Je maakt dan ook de belofte om niets door te vertellen.’

De clown

In Drie minuten worden heel wat mensenlevens genomen, hetgeen je meteen het verhaal intrekt. Tegelijkertijd zit je op je stoel te gruwelen van zoveel geweld. ‘Maar het gaat wel om het in balans houden van je verhaal. Je moet ervan genieten, terwijl het je aan het nadenken zet,’ zegt Roslund. ‘Telkens maakten we weer de afweging of we meer actie in het verhaal moesten verwerken of dat we juist moesten minderen,’ vult Hellström aan. ‘We hebben er zo ongelooflijk veel over gesproken met elkaar. Ik ben de clown, dat ben ik altijd al geweest. Van mij mocht het verhaal wilder en blijer, met heel veel grapjes erin verwerkt,’ vertelt Hellström. Roslund zucht. ‘Ik houd best van komedies, maar twee grapjes vind ik de max.’ Hellström lacht. ‘We hebben in ieder geval erg veel lol gehad. We hebben veel gelachen. Het is maar goed dat er geen camera bij ons is op zo’n moment.’

Voor Drie minuten is Roslund naar Colombia afgereisd voor de nodige research, maar hun grondige onderzoek staat niet op zichzelf. Voor ieder boek zijn Roslund en Hellström werelden ingedoken die het daglicht vaak niet kunnen verdragen. Zo vertoefden ze in de daklozenwereld, de wereld van de vrouwenhandel en de prostitutie. ‘Zo'n onderzoek is een lang intens proces waarin je dingen ziet die je niet wilt zien, dingen meemaakt die je niet wilt meemaken. Maar je kunt er niet mee stoppen en zeggen bye, bye. Op het moment zelf onderneem je niets; je wilt hun vertrouwen niet schaden. Maar achteraf probeer ik ze wel altijd te helpen.’

Vertrouwen

Zo verschillend als de heren zijn, zo verschillend is ook hun manier om met die ellende om te gaan. Hellström stroomt over van alle emoties die een mens kan hebben en uit ze dan allemaal... of je wil of niet. ‘Gelukkig maar dat we elkaar goed kennen.’ Roslund daarentegen uit zijn gevoelens nauwelijks; hij slaapt ’s nachts gewoon niet. ‘Het zijn twee verschillende manieren van uiten. De een is niet beter dan de ander.’ Het is duidelijk dat Roslund en Hellström zo verschillend als ze in vele opties zijn, elkaar daardoor juist heel goed kunnen aanvullen.

'Het is haast onmogelijk om het verhaal samen te schrijven.'

De plot, de karakters, de actiescènes, de humor; alles bedenken ze samen, maar het schrijfgedeelte van de thriller neemt Roslund geheel voor zijn rekening. ‘Onze beide namen staan op de cover, maar ik schrijf het verhaal. Het is haast onmogelijk om het verhaal samen te schrijven. Je hebt beiden een totaal ander ritme en expressie. 'Dat werkt niet,' zegt Roslund. Hellström; ‘Ik vertrouw hem volledig.’ Het doorlezen, doornemen en erover discussiëren doen ze dan weer samen.

Welk boek er hierna gaat komen, weten de heren nog niet. ‘We nemen even een jaar vrij. Daarna zien we wel weer.’ We tellen af.

Giveaway

Benieuwd naar Drie minuten ? We maken een aantal lezers blij met deze thriller! Doe mee met de giveaway!