De Hebban Debuutprijs shortlist: tien vragen aan Nancy Olthoff

Nancy Olthoff (Den Haag, 1977) schreef bijna twintig jaar speeches en strategische teksten voor ministers, staatssecretarissen en CEO’s. Werk waardoor haar droom om een roman te schrijven op de achtergrond verdween. Tot het leven haar flink door elkaar schudde, en ze zichzelf vrij gaf om het manuscript voor De achtbaantester te schrijven. Momenteel heeft Olthoff haar eigen bedrijf, waarmee ze mensen helpt aan een goed verhaal: met speeches en strategische teksten, interviews en presentatiecoaching.

Vertel iets over je debuut

Herman van Dusselen, 32 jaar, is 'een beetje anders'. Althans, dat zeggen de mensen om hem heen. Herman speelt met knikkers, maakt het huis grondig schoon en houdt zich vast aan wat hij kent. Pijnlijke herinneringen aan vroeger duwt hij weg. Dat verandert als hij Jeanette ontmoet in een pretpark. De liefde voor de flamboyante suikerspinnenverkoopster drijft hem uit zijn comfortzone en legt oude wonden genadeloos bloot. Voor het eerst wordt Herman uitgedaagd de wereld buiten zijn vertrouwde knikkerkamer te ontdekken. Waagt Herman zich aan het leven, of blijft hij zich krampachtig vasthouden aan het verleden? De hartverwarmende en ontroerende roman De achtbaantester is een tragikomisch verhaal over rouwverwerking, anders zijn en loslaten.

Welk boek ligt er nu op jouw nachtkastje?

Zwarte schuur van Oek de Jong, Normale mensen van Sally Rooney en Hotel du Lac van Anita Brookner. Afhankelijk van mijn bui begin ik aan een boek, en dat lees ik dan het liefst in een paar dagen uit. Ik wissel het af met tijdschriften en weekendbijlagen van kranten, en ’s ochtends de pindakaaspot of tv-gids. Als ik maar kan lezen.

Welk boek had je zelf wel willen schrijven?

Zout op mijn huid van Benoîte Groult. Wát een liefdesgeschiedenis. Een en al hunkeren, filosoferen, vrijen, léven. Het is intelligent, sexy, met humor en reflectie.

Welke schrijver verdient volgens jou meer erkenning voor zijn/haar boeken?

Rascha Peper, en dan vooral het boek Oesters. Daar gebeurt zoveel onderhuids, met prachtige zinnen en een sobere stijl. Over de intense liefde tussen een jonge vrouw en een veel oudere man. Ik heb het drie keer gelezen en verheug me nu al op de vierde keer.

Wat is het mooiste compliment dat je ooit over jouw werk kreeg?

Dat het de diepte ingaat over serieuze thema’s als rouw en anders-zijn, maar tegelijkertijd licht is met humor. Dat vind ik een mooi compliment, omdat het precies is wat ik belangrijk vind. Boeken die alleen maar zwaar zijn leg ik weg, en als het nergens de diepte ingaat verveel ik me. Het draait om balans.

Welke auteurs, dood of levend, zou je willen uitnodigen voor een verjaardagsdiner en waarom?

David Sedaris, Esther Gerritsen, Gerbrand Bakker, Sylvia Witteman, Etgar Keret en Simone de Beauvoir. Met veel drank en druipende kaasjes, geen klok of afleiding. Dat wordt een fabuleuze avond! Deze mensen leven het leven, hebben humor, durven anders te zijn en denken en houden van een drankje. Perfecte combinatie als je het mij vraagt.

Las jij de verplichte 'boeken op de lijst' echt zelf, of zocht je de samenvattingen op? Eerlijk vertellen.

Natuurlijk las ik alles zelf, dat was een van de hoogtepunten van mijn middelbareschooltijd! Verder vond ik er geen zak aan, omdat ik gepest werd, er niet uit zag, niet wist wat ik met mezelf aan moest en niks begreep van scheikunde en wiskunde. Ik bewaar warme herinneringen aan alle leraren Nederlands, en aan het mondelinge examen waar ik drie negens voor haalde.

Wat is je eerste leesherinnering?

De juf had op het bord de letters J-I-J geschreven. Ik stond bij het jassenmuurtje tijdens de schoolpauze, tuurde door het raam en vroeg me af of ze gek was geworden. Dat was toch geen wóórd? Het intrigeerde me, ik moest en zou erachter komen wat het betekende. Daar begon het mee.

Je móet kiezen: een novelle van 88 pagina's of een kloeke roman van 700+ pagina’s schrijven. Wat wordt het en waarom?

Mooie vraag, heel toepasselijk. Mijn roman bestaat namelijk uit 88 korte hoofdstukken (waarom begrijp je vanzelf tijdens het lezen), en heeft 222 bladzijden. Het is dus geen dik boek. 'Alle belangrijke dingen passen op een A4'tje,' zei een minister-president waar ik speechschrijver voor was ooit. Ik denk dat als je meer dan 700 bladzijden nodig hebt om een verhaal te vertellen, je zelf niet zo goed weet wat je punt is!

Wanneer heb je jouw schrijversdroom bereikt?

Als ik alle remmen losgooi, niet denk aan wat mensen ervan vinden, en eindelijk dat boek ga schrijven dat een mix is tussen Histoire d’O, Gordon, Oesters, Zout op mijn huid en mezelf. Bovendien vind ik dat De achtbaantester zich perfect leent om verfilmd te worden en zou een vertaling goed passen in Japan, Spanje, Scandinavië en andere landen. Ik droom graag groot, anders gebeurt er niks. Leef het leven, het duurt maar even!

De achtbaantester

Nancy Olthoff

Herman van Dusselen, 32 jaar, is `een beetje anders'. Althans, dat zeggen de mensen om hem heen. Herman speelt met knikkers, maakt het huis grondig schoon en houdt zich vast aan wat hij kent. Pijnlijke herinneringen aan vroeger duwt hij weg. Dat verandert als hij Jeanette ontmoet in een pretpark. De liefde voor de flamboyante suikerspinnenverkoopster drijft hem uit zijn comfortzone en legt oude wonden bloot. Voor het eerst wordt Herman uitgedaagd de wereld buiten zijn vertrouwde knikkerkamer te ontdekken. Waagt Herman zich aan het leven, of blijft hij zich krampachtig vasthouden aan het verleden? De hartverwarmende en ontroerende roman De achtbaantester is een tragikomisch verhaal over rouwverwerking, anders zijn en loslaten.