De jeugdboekherinnering van Lindy

Terugdenken aan mijn jeugd maakt me nostalgisch; ik krijg bijna heimwee naar vroeger. Die onbezorgde jeugd, waarin het enige probleem dat om een oplossing vroeg het volgende was: hoe neem ik deze week weer zoveel mogelijk boeken mee uit de bibliotheek? (Vaak was het antwoord: nog een paar extra boeken op het pasje van mama). Een tweede kopzorg was vaak: hebben ze het boek dat ik wil en is het niet wéér uitgeleend?   Ik wilde zoveel mogelijk boeken lezen, maar eerlijk gezegd nam ik ook vaak verhalen mee die ik al eerder had geleend. Die waren echt favoriet. Zo was ik dol op de Bianca-boekjes van Yvonne Bril. Een tijd lang liep ik eerst naar die boekenplank, in de hoop dat er een nieuw deel aan de serie was toegevoegd. Zo niet, dan herlas ik wel de andere delen. Later had ik de kinderafdeling wel gezien en ging ik door naar 'de grote-mensen-boeken'. Ik kan me nog goed herinneren dat ik aan de boeken van Virginia Andrews begon en dat mijn moeder heel trots op me was...  

Nog een bekentenis: ik ben al jaren niet meer in de bieb geweest. Ten eerste omdat ik mijn boeken eigenlijk altijd koop (na het lezen heb ik moeite om ze af te staan, of ze nu goed waren of niet), maar ook omdat ik die nostalgische gevoelens en gedachten over die oude, stoffige bibliotheek niet kwijt wil, noch het beeld dat ik van 'mijn' bieb heb. In gedachten zie ik namelijk nog precies voor me op welke plank mijn favoriete boeken stonden. Nu is mijn bieb er niet meer, en is er een heel modern gebouw voor in de plaats gekomen. Ik ben er nog niet binnen geweest. Misschien moet ik de stap toch maar weer eens wagen.  

Als ik terugdenk aan mijn kindertijd zijn er een paar boeken die mijn all-time favorite zijn geworden. En het grappige is: ik ken de verhalen niet eens meer tot in detail. Het gaat eerder om het gevoel dat ze geven als ik eraan denk, de sfeer die die boeken opriepen, die maken toch wel dat dit de mooiste titels uit mijn jeugd zijn:  

Nachtverhaal, Paul Biegel. Ik kan me nog heel goed herinneren dat mijn juf dit verhaal voorlas in de klas. Ik was betoverd. De magische fee die het kaboutertje elke avond een verhaal vertelde. Prachtig. Ik dacht daarna zelfs een fee gezien te hebben in mijn kamer en zo hoort een (kinder-)boek je fantasie ook te prikkelen.  

Kinderen van Moeder Aarde, Thea Beckman. Kruistocht in Spijkerbroek was misschien wel haar bekendste boek, maar ik vond Kinderen van Moeder Aarde het meest indrukwekkend. Eigenlijk was Beckman haar tijd met dit verhaal ver vooruit, als je nagaat hoe populair boeken dystopische boeken nu zijn, waarin een oorlog de gehele huidige cultuur omver geworpen heeft (denk aan The Hunger Games en Divergent). Ik denk dat Kinderen ook voor volwassenen hele mooie en goede lessen bevat, en ik kan dus ook niet wachten om het weer eens te lezen. Ik verwacht dat me ineens ook subtiele beschrijvingen zullen opvallen die ik als kind over het hoofd zag. Ook de vervolgdelen Het helse paradijs en Het Gulden Vlies van Thule waren steengoed. Bovendien waren Beckmans boeken ook altijd heerlijk dik (een goede selectiemethode als je het mij vraagt).  

De Harry Potter-serie van J.K. Rowling mag niet ontbreken in deze lijst. Hoewel ik de boeken eigenlijk pas in de derde klas van de middelbare 'ontdekte' in de schoolbibliotheek, reken ik ze toch tot mijn jeugd. Het fijne daaraan was dat ik meteen meerdere delen achter elkaar kon lezen. Pas bij boek vier moest ik weer netjes wachten op het volgende deel, om op de verschijningsdatum om middernacht voor de boekhandelsdeuren te staan om mijn gereserveerde exemplaar op te halen. De laatste delen las ik eerst in het Engels, omdat ik te ongeduldig was om op de vertaling te wachten. Ook dit verlangen en uitzien naar een nieuw deel droeg bij aan de magie van de boeken.  

Als ik al deze boeken toch weer eens voor het eerst mocht lezen…