De jeugdboekherinnering van Peter

Ik ben van hetzelfde bouwjaar als Barack Obama, Simon de Waal en Jeroen Donderwinkel. Dus toen ik de vraag kreeg voorgelegd wat mijn favoriete jeugdboek was, moest ik wel heel erg diep autobio graven (vrij naar Kees van Kooten).

Aanvankelijk kon ik me geen enkele titel of schrijver voor de geest halen. Ik weet nog wel dat ik vrij vroeg verslingerd was aan de strips, de stapels Kuifjes, Asterixen en Lucky Lukes liggen inmiddels al jaren stof te vergaren in de berging. Daarnaast prentte ik destijds de wijze lessen van Donald Duck’s Handboek voor jongens (8-14) in mijn hoofd voor het geval dat. Overigens nog nooit een greppel rond mijn tent gegraven, teneinde wegspoelen bij hevige regenval te voorkomen, maar de kennis is er in ieder geval.

Maar een favoriet leesboek? Er wilde na uren piekeren maar geen naam te binnen schieten. Pas toen ik ernstig begon te overwegen om maar eens een grondige regressietherapie te ondergaan, schoten mij plotsklaps de spannende avonturen te binnen van twee jongens, twee meisjes en een hond: ‘de Vijf’ van Enid Blyton. Een van die meisjes wilde overigens liever een jongen zijn, dus zeg maar dat ik zonder het te beseffen al op vroege (te vroeg?) leeftijd in aanraking kwam met het begrip transgender. Een Georgina die eigenlijk George wilde zijn. Ik kan me niet herinneren dat ik daar een punt van heb gemaakt. Wel vond ik de naam van de auteur raar: wie heet er nou Enid?

Vagelijk kan ik me ook de avonturen van de kabouters Wipneus en Pim herinneren. Verbaasd lees ik op Wikipedia dat die boekjes zijn geschreven door Broeders van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria. Nooit geweten. En ook de gedachte aan de non-kabouter Pinkeltje van ‘meneer Dick Laan’ dringt zich nu aan me op. In de latere boeken lost de pinkgrote man met de puntmuts als een detective enkele misdaden op. Wellicht is toen al mijn voorliefde voor spannende boeken ontstaan.

Natuurlijk ook genoten van Alleen op de wereld van Hector Malot. Maar niet om zelf te lezen, nee, dit boek komt pas binnen en tot zijn recht als het verhaal om een lome vrijdagmiddag verteld wordt door een voorleesjuf of –meester. Verplichte kost op lagere scholen, dunkt me.

Maar mijn favoriete jeugdboek is toch wel Oorlogswinter van Jan Terlouw. Over de 15-jarige Michiel in de laatste winter van de Tweede Wereldoorlog die gaandeweg in het verzet terechtkomt. Spannend tot in de overtreffende trap, vond ik destijds. Het boek kwam uit toen ik in klas vijf (groep 7) zat en ik binnen de familie voor het eerst verhalen hoorde over mijn opa die in augustus 1940 op zee gesneuveld was als gevolg van een Duits bombardement. Het verhaal bleef mede daardoor lange tijd ‘hangen’, maar vooral ook door de televisieserie die van Terlouws boek was gemaakt. Met openingsbeelden vanuit een jachtvliegtuig en muzikaal begeleid door de Tubular Bells van Mike Oldfield.