Rijnevelds favoriete stapelwolken
Rijnevelds werk zit vol beeldspraak en metaforen. ‘Mijn gedichten zijn stapelwolken. […] Overal waar je komt zie je zo veel dingen, zo veel prikkels − bij mij is dan al snel de knik gemaakt naar een metafoor,’ verklaart ze tegenover de Volkskrant in een interview. De gewoonste dingen krijgen in haar gedichten de ongewoonste proporties. Fantasie en werkelijkheid raken elkaar en grote thema’s zijn aanwezig in kleine woorden. ‘De poëzie van Rijneveld is aards en gegrond maar haar stijl laat altijd de mogelijkheid open dat je iets heel anders hebt gelezen dan je dacht’, aldus uitgever Atlas Contact. ‘Kalfsvlies is een avontuur.’
Dat geldt ook voor Rijnevelds volgende project: een roman waarvan de rode lijn autobiografisch is. In hetzelfde interview zegt ze: ‘Ik wil niet zo’n levensboek uitbrengen: iets meemaken en het dan opschrijven, omdat je iets kwijt moet. Het is meer dan dat. Ik wil een kunstwerk neerzetten. Veel dingen in het boek zijn gekunsteld. Er zijn dingen mooier en lelijker gemaakt. Het boek gaat voornamelijk over seksualiteit, de zoektocht daarin, over verlies en weer vinden.’ Een uitgave om naar uit te kijken.
De top 3 van Marieke Rijneveld in omgekeerde volgorde:
3. Noppenfolie
Van bovenaf gezien is dit trappenhuis net een badkuip, ik denk aan een film met een
clown die uit een putje kroop, sindsdien leg ik er bij het douchen een washandje op.
In een woning schuilen vele herinneringen als onderduikers die op een dag
tevoorschijn moeten komen, zoals de keer dat mijn broer onder mijn bed
was gekropen en een kat nadeed. Later was hij degene die voor het eerst
godverdomme riep, alleen met muren kun je kinderen binnenhouden.
Toen ze hem kwamen ophalen stond vader in zijn overall half gebogen
met zijn hoofd tussen de spijlen van de trap, zweetdruppels op zijn
voorhoofd als noppenfolie als je hard werkt verbrand je op den duur
je tranen, riep hij. Ik vouwde mijn handen om mijn zusjes oren, hopend dat
hij naar beneden zou stormen, de radio aanzetten en dansen
zoals we van hem gewend waren. Vrolijk om de sfeer als verlichting
aan te knippen. Dat we zouden lachen en mijn broer niet opgeslokt werd
door monden van grijze meneren aan het einde van de traptreden. Mijn nachten
zwarter werden omdat ik nooit meer wist wie er zich nu dubbelvouwde om onder
mijn bed te kunnen passen, clowns niet langer eng waren, alleen maar eeuwig dronken.
Nummer 2 op de volgende pagina
