De laatste getuige is het Leesclubboek van het Jaar

op 17 januari 2019 door Hebban Crew 18 reacties

+10

Met maar liefst 18 keer de volle waardering van vijf sterren en nog een paar vier ster-beoordelingen is De laatste getuige van Frank Krake het Leesclubboek van het Jaar 2018! De laatste getuige is het verhaal van en over Wim Aloserij (1923-2018), de man die drie concentratiekampen en een grote scheepsramp overleefde. Wim mocht het enorme succes van zijn levensverhaal niet meer volledig meemaken. Hij overleed op 3 mei 2018, een maand na publicatie van het boek, op de leeftijd van 94 jaar.

Frank, je bent de auteur van het Leesclubboek van het Jaar 2018. Wat vind je daarvan?

Frank Krake: 'Ik ben enorm vereerd. Voor mij voelt het als een dubbele waardering. Ten eerste voor het boek zelf; als het een slecht geschreven boek zou zijn zou je natuurlijk nooit voor deze prijs in aanmerking komen, dus het voelt als een stuk waardering voor het geleverde werk. Ten tweede voelt het ook zo met betrekking tot de wisselwerking, het contact met de leden van de leesclub. Als je iets doet dan moet je het ook goed doen vind ik. Dat betekent in dit specifieke geval dat ik alle leesclubleden een dubbel gesigneerde (Wim en ikzelf) versie van het boek heb gestuurd, die ik zelf heb ingepakt, want ik ben naast auteur ook uitgever. Daarnaast probeer je door de beantwoording van de vragen en het doorgeven van informatie over media-optredens en lezingen de lezers bij het project te betrekken. Zo zie ik namelijk een leesclub, als een project dat je professioneel moet doorlopen, met persoonlijke aandacht voor de mensen die meedoen. Zij nemen de tijd en moeite om jouw boek te lezen, dat schept ook verplichtingen voor de auteur. Het is overigens de allereerste echte prijs die ik ontvang nu, na 4 boeken en 5 jaar schrijven. Dat doet toch wat met je, ik ben best een beetje trots.'

'De termen gerelateerd aan de tijd waarin Wim moest te zien overleven zijn: mensonwaardig, beestachtig, vernederend. Een wonder; de ijzeren wilskracht die deze man heeft zowel fysiek als mentaal.' - Leesclubdeelnemer Nathalie

Wim Aloserij heeft de publicatie en de eerste ontvangst van het boek nog meegemaakt, maar de enorme successen later niet meer, helaas. Hij overleed een maand na de publicatie van het boek over zijn leven. Wat zou hij ervan hebben gevonden dat zijn verhaal, zijn persoonlijke verhaal, de lezer zo aanspreekt en zo veel indruk maakt?

FK: 'Wim zou hebben genoten, zeker weten. Hij zei het vaak tegen mij tijdens het intensieve traject dat we samen gedurende dat jaar hebben afgelegd. ‘Eindelijk vindt mijn verhaal gehoor, na bijna 75 jaar van zwijgen’. Hij doelde daarmee op zijn thuiskomst in Amsterdam, direct na de oorlog. Hij had de meest verschrikkelijke dingen meegemaakt en was vastbesloten daarover te vertellen na de oorlog. Maar in Nederland was het feest, de nazi’s waren verdwenen, de hongerwinter was over, dat werd natuurlijk uitgebreid gevierd. Niemand zat te wachten op de bak ellende die Wim Aloserij had meegemaakt. Toen is hij dichtgeklapt. En nu, 73 jaar later, nam de fractievoorzitter van het CDA Sybrand Buma alle tijd voor een ontvangst van Wim en mijzelf in Hen Haag en nam hij later het eerste exemplaar in ontvangst in Kamp Amersfoort. Er waren hooggeplaatste mensen uit België en Duitsland overgekomen en ook zijn kinderen en kleinkinderen hoorden daar voor het eerst de ongekuiste versie van zijn verhaal. Dat deed hen enorm goed. Gelukkig hebben we ook de successen kunnen vieren, toen we op plek 3 van de Bestseller60 binnenkwamen ben ik naar Lochem gereden met een grote taart en hebben we dat gevierd. Ook genoot Wim van alle aandacht in de media. Hij zag het als een verlate erkenning voor zijn bijzondere verhaal. Beter laat dan nooit zei hij regelmatig. En als hij zou horen dat er nu 50.000 exemplaren van zijn boek zijn verkocht, dan denk ik dat hij met een vette glimlach aan een biertje zou nippen.'

'Als je denkt dat je alles wel gelezen hebt over de Tweede Wereldoorlog; dat is zeker niet het geval als je De laatste getuige nog niet gelezen hebt. Een must-read waarbij weer een hele nieuwe kant belicht wordt van de Tweede Wereldoorlog.'- Leesclubdeelnemer Nynke

Heb je iets overgehouden aan de oneindig positieve levenshouding van Wim? Kunnen we daar een levensles uit halen?

FK: 'Ja, iedereen die Wim heeft meegemaakt werd aangestoken door zijn virus van optimisme en levensvreugde. Als we een lezing in het land bij een boekhandel verzorgen, waren mensen vaak zo onder de indruk dat ze geen woord konden uitbrengen bij het signeren na de lezing. Na afloop hoorde ik regelmatig dat mensen geïnspireerd waren door zijn verhaal en levenshouding. Doordat Wim de nazi’s kon vergeven, kon hij zelf verder met zijn leven en heeft hij toch nog 50 jaar kunnen genieten. Natuurlijk met de nodige moeilijke momenten, maar toch vol positivisme en levenslust. Hij veroordeelde de daden en niet de mensen/daders zelf. En wilde niet haten. Daar heb je alleen zelf maar last van zei hij altijd. De ander merkt het niet en jij verzuurt en wordt cynisch. Daar is het leven veel te kostbaar voor. Als je dat kunt zeggen, na alles wat hij heeft meegemaakt, dan ben je een mens met een enorm groot hart en een ongekende inspirator en levenskunstenaar.'

'Ik geef het boek 5 sterren, dit boek heeft me diep geraakt en is ongelooflijk mooi geschreven, een echte must-read. Wim je bezit een ongelooflijke innerlijke kracht. Frank dank je wel voor het neerpennen van deze ongelooflijke getuigenis. - Leesclubdeelnemer Evelyne

Je hebt meegewerkt aan de leesclub door vragen van de deelnemers te beantwoorden. Hoe heb je je medewerking aan de leesclub ervaren? Is dat contact met de lezer belangrijk voor je?

FK: 'Ik heb het ervaren als een unieke kans. Een uitgelezen mogelijkheid omdat je rechtstreeks met je lezers in contact staat en daarbij hun vragen kunt beantwoorden en op- en aanmerkingen meekrijgt zodat je er zelf ook van leert. Iedereen leest gelijk op en het is ook gewoon leuk om te zien hoe lezers elkaar bestoken met informatie, tips, vragen etc. je krijgt daardoor toch een beetje een inkijkje hoe jouw lezers het kindje ervaren dat je na een jaar bloed, zweet en tranen op de wereld hebt gezet.'

In 2016 schreef je Menthol, ook een levensverhaal van een historisch figuur. Wat wordt je volgende project? Wat zoek je in de personen wiens verhaal je wilt vertellen?

FK: 'Ik heb het afgelopen jaar nodig gehad om alle uitgeeftaken uit te voeren die bij het vak van uitgever horen én om mijn hoofd leeg te maken. De komende maanden ga ik eens rustig bezig met het aftasten en beoordelen van de nodige ideeën en onderwerpen die ik weer verzameld heb en in 2020 hoop ik dat mijn volgende boek het levenslicht zal gaan zien. Ik zoek continue naar bijzondere en onvertelde verhalen van mensen die moeilijkheden aanpakken en optimistisch in het leven staan. Daar krijg ik zelf ook energie van. Negatieve verhalen (en mensen) kunnen me gestolen worden, die zuigen je alleen maar leeg. Hoe overwin je moeilijkheden, daar ben ik in geïnteresseerd. Één ding kan ik alvast verklappen; dat nieuwe boek zal niet over de oorlog gaan. Daarvoor was de afgelopen anderhalf jaar te intensief. Ik had het voor geen goud willen missen en het was een voorrecht om dit boek te schrijven en Wim te leren kennen, maar het kruipt onder je huid zo’n onderwerp en gaat je aan je hart, zo’n bijzonder mens. Zeker door zijn plotselinge overlijden. Toch kijk ik er met een heel goed gevoel op terug en ga ik weer een nieuwe uitdaging aan dit jaar.'

Uitreiking

De auteur ontvangt de prijs, een plaquette, op zaterdag 26 januari uit handen van A.L. Snijders tijdens het nieuwe interactieve literatuurfestival Lutterzand Literair. Schrijvers aan de Dinkel.

Het boek | De auteur | De leesclub | Het eindverslag | Een fragment