De man die koken kan over de ontmoeting met zijn grootste kookheld

Wat moet je nou schrijven over een avond zoals vanavond? Namens Hebban mocht ik naar de boekpresentatie van Jamie’s Superfood voor elke dag. In Fifteen, het restaurant waarmee Jamie kansarme jongeren een gedegen opleiding en toekomst in de keuken wil bieden.

Ik ga niet liegen. Ik sliep er niet van. Jamie Oliver is mijn grootste kookheld. De man die via mijn huiskamer de oude kookprogramma’s afstofte en ze veranderden van iets dat alleen topchefs konden naar iets wat iedereen zou moeten kunnen. Met een bravoure en humor en gedrevenheid die voor een man die (toen nog) niet koken kon een echte eyeopener was. Het zorgde ervoor dat ook ik opeens met chilipepers, limoen, koriander en alle andere zo kenmerkende Jamie kruiden in de weer ging. In de loop der jaren zag ik Jamie schoolkantines vullen met vers en gezond eten, roadtrips maken door Italië en Amerika, restaurants openen, een foodrevolution beginnen en sinds kort ook de enorme hoeveelheden suiker die we eten te lijf gaan.

Ruim tien jaar later gebeurde iets wat ik nooit had verwacht. De boekpresentatie van mijn grootste held op kookgebied. En Jamie zou nog live koken ook. Iets wat onbereikbaar leek en hoog op mijn bucketlist stond. En dan ga je nadenken. Wat nu? Wat zou ik hem vragen? Wat zou ik hem willen zeggen? Ga ik foto’s maken? Durf ik überhaupt wel op iemand af te stappen? En dat kost je dan toch een keer of twee, drie, vier je nachtrust.

Ik besloot het volgende te doen. Ik schreef eerder deze week een brief aan Jamie. Waarin ik alles schreef wat ik Jamie ooit zou willen zeggen. Ook al zou hij het nooit lezen, beter uit het hoofd dan dat het in flarden rond dwarrelt. Ik besloot de brief in een envelop te gooien en er drie Nederlands gebrouwen biertjes en een groot pak stroopwafels in te doen. Zodra ik de verpakking kunstig dicht tape en op weg ga naar Amsterdam voel ik in ieder geval rust in mijn hoofd. Ik ben een uur te vroeg. Puur om de reden dat ik niets wil missen.

Fifteen is aangekleed geheel in de stijl van Jamie’s nieuwe boek. Je kan niet om Jamie’s Superfood heen. Ik kies een plekje bij een klein keukentje waarvan ik vermoed dat Jamie daar straks live gaat koken. Mijn positie is vast bepaald. Hoewel natuurlijk iedereen gewoon straks ook voor mij kan gaan staan. Maar toch.

Langzaam druppelt de ruimte van Fifteen vol. Ik neem de ruimte en mensen in mij op. Menno de Koning, Jord Althuizen, Robert Kranenborg, Janny van der Heijden, Pauline Weuring, Bart van Olphen. Ons eigen Nederlandse culinair talent is volop vertegenwoordigd. Ik zoek mijn stoute schoenen, trek ze aan en besluit ter plekke enkelen nog aan te spreken deze avond. En let op, these shoes are made for walking. U komt ze zo nog tegen.

Inmiddels heb ik een glas water dat op smaak gebracht is met kruiden en fruit, in mijn hand. Water maar nog gezonder. Ik neem een slok en bedenk me dat ik dit thuis ook moet maken. Ik hoor opkomend geroezemoes en kijk op mij heen. De man, mijn held, is binnen. Daar komt Jamie aangelopen en het eerste wat hij doet is “zijn” pupillen van Fifteen bezoeken. Camera’s, mobieltjes, ipad’s. Alles wat flitsen kan, flitst. Na een half uur á drie kwartier waarin Jamie in beslag wordt genomen door fotomomenten,  opent Bart van Olphen de avond. Bart van Olphen, wiens Fish tales te zien zijn op Jamie’s Foodtube en waarvan zijn nieuwe boek begin volgend jaar verschijnt, vertelt in een notendop hoe Jamie Nederland en vele andere landen in een ware storm heeft overgenomen. Op het hoogtepunt van zijn verhaal rijkt hij Jamie een prijs uit. Want, er zijn in Nederland inmiddels drie miljoen kookboeken van hem verkocht. Een ongelofelijk aantal.

Daarna is het tijd voor de wereldberoemde chef om zelf te gaan koken. In een wat ongelukkige hoek van Fifteen bereid Jamie, begeleid door videoschermen, een skinny maar romige carbonara met spek, erwten, amandelen en basilicum. Ondertussen vertelt hij over zijn nieuwe boek en tv-serie waarin superfood centraal staat. Superfood niet in de vorm van gojibessen of spirulina maar gewoon alledaags eten waarmee je ook een gezondere en vrolijkere versie van jezelf kan worden. Ik heb de mazzel dat ik via een klein hoekje dichtbij kan komen en wat foto’s kan schieten. Jamie vertelt, ondanks het rumoer in de zaal, rustig door. De mensen die dichtbij staan genieten zichtbaar van de handigheid en technieken waarom hij zo bekend staat. En op dat moment gaat bij mij even het licht uit. Ik ben druk met mijn camera en kan het niet helemaal volgen. Het gerecht is klaar. Ik weet dat Jamie eigenlijk nog meer zou koken, maar hij vraagt om een moment stilte, dat hij van de zaal helaas moeizaam krijgt en geeft aan dat de mensen zo zijn gerechten zelf mogen proeven. Gerechten die inmiddels door de bedreven brigade van Fifteen wordt klaargemaakt. Hij bedankt en geeft aan dat hij zo nog in de zaal zal verschijnen en nog wat interviews zal geven. En toen was hij weg. Interviews geven. Ergens twijfel ik nu of Jamie de onrust te storend vond. Persoonlijk zou ik dat wel een logisch gevolg vinden. Want iemand die zoveel boeken verkoopt en zoveel presteert verdient het respect van een stille zaal. Zeker als je Nederland maar zo sporadisch bezoekt.

Ik besluit een rondje te maken door de zaal. Ik spreek enkele mensen (stoute schoenen weet u nog). Ik eet. Want ook dat is mijn doel. Heerlijke Marokkaanse garnalen met couscous en regenboogsalsa, kiemsalade met knapperige smokey bacon en balsamicodressing en natuurlijk ook de magere carbonara. Zo lekker kan gezond zijn. De garnalen zijn mijn favoriet.

Dat cadeau, weet u nog? Dat heb ik in de tussentijd aan de uitgeverij gegeven. Zou het in goede handen zijn? Daar komen ze weer. Die stoute schoenen. Ik zie een PR dame van Jamie lopen. Ik heb nog een kookboek in mijn tas, een stift in mijn zak. Ik besluit de PR dame aan te schieten.
“Hi, can i ask you a question? I am probably the biggest fan of Jamie Oliver in Holland.”
“That’s what everybody says” zegt de PR dame lachend.
“Well, I was wondering if I could please have one of my favorite books signed?”
En ik zeg ook dat ik nog een cadeau had maar dat de uitgever dat nu heeft. De PR dame heeft het gezien. Iets met bier? Ze vraagt of ik een kwartier wil wachten. Dan roept ze me en kan ze me achter de schermen mijn boek laten signeren. Mijn hart maakt een sprong. Wat gebeurt hier nu?

Ik ben flabbergasted. Ik voel een tikje op mijn rug en mag meelopen. Daar staat Jamie.
“Hi how are you? Are you enjoying yourself?”
“Yes Jamie I am.”
Ik geef mijn held een hand.
“I just wanted to say that you are such an inspiration to me and I would like to thank you for that.” Hij glimlacht en kijkt naar mijn Jamie’s Amerika dat ik mee heb genomen.
“Do you know that this is the most underrated cookbook I have made?”  
Ik wil zeggen dat het één van mijn favorieten is. Dat het één van het eerste boeken is dat ik van hem kreeg. Maar wat zeg ik? Ik voel mijn stoute schoenen uitwerken.
Ik zeg: "This is almost my favorite book".
“Almost?” Zegt Jamie.  
“Yes”, zeg ik, “almost my favorite because you never know what book might come next”.
Er verschijnt een lach. “That is a very good answer”.
Hij signeert mijn boek. Gaat nog even een interview doen en vertrekt. Net als ik. De hele weg rij ik stralend over de snelweg. Ik heb Jamie Oliver ontmoet, een cadeau gegeven, hem live zien koken, nieuwe gerechten geproefd en hij heeft mijn boek gesigneerd. En ow, een oplettende fotografe heeft het moment vastgelegd en ik mag de foto hebben.

Ik ben de gelukkigste Jamie fan van Nederland. WAUW! Wat een avond.