'De Raket smaakt me niet zo meer'

Waarom staat er een raketijsje op de cover?

Siska Mulder: ''Het beeld van een hyperrealistische Raket zag ik heel sterk voor me. Het ijsje is mierzoet en tegelijkertijd dreigend, doordat het smelt. Dat smelten kun je zien als een aflopende zaak: het gaat fout – en goed ook. Tegelijkertijd associeer je zo’n ijsje met de kindertijd en het zijn de twee kinderen in dit boek die als geen ander slachtoffer worden van de situatie. De Raket was uit nostalgie altijd mijn lievelingsijsje, maar sinds ik de ontknoping van Getelde dagen  heb geschreven smaakt het me niet zo meer.''


Welke schrijvers leest u zelf heel graag en heeft u voorkeur voor een bepaald genre?

''Ik ben ernstig verslaafd aan boeken. Ik lees voornamelijk Angelsaksische schrijvers en dan het liefst de groteverhalenvertellers. Zadie Smith, Michael Cunningham, A.M. Homes en David Leavitt nemen veel plaats in de boekenkast in. Maar ik lees ook graag thrillerschrijvers zoals Gillian Flynn en Alice Sebold. Op Crimezone staat sinds deze week een lijst met zeven thrillers die bij mij hoog genoteerd staan. Daar vind je nog meer namen en titels.''


U bent medeoprichtster van het schrijverscollectief Writers on Heels. Wat is de bedoeling van dit collectief? 

''We wilden de aandacht vestigen op vrouwelijke schrijvers en de kwaliteit van hun boeken. Maar niet op een slachtofferige manier; daar moet je mee oppassen. Met de nodige ironie presenteerden we daarom de boodschap: wij zijn dan wel blond en lopen niet op platte schoenen, maar we schrijven wel degelijk goede boeken. Vervolgens kregen we alle vooroordelen over ons heen die we aan de kaak wilden stellen. Waarmee maar weer eens is aangetoond dat er nog flink wat moet gebeuren voordat wij met hetzelfde respect worden behandeld als onze mannelijke collega’s.''


Wiens recensie of mening over een boek heeft u het meest geraakt?

''Van Marion Pauw, een inspirerende collega en vriendin. Zij noemde Na Delphine in de VPRO Gids ooit het beste boek van het jaar. En dat zegt ze alleen als ze het meent, daar ken ik haar goed genoeg voor.''


Je wordt uitgenodigd voor een etentje en je mag hiervoor vier personen meebrengen. Wie neem je mee en waarom?

''We maken er een schrijfetentje van. Marion Pauw en Susan Smit – ook een vriendin - zorgen altijd voor een enerverende avond. En stel dat ze kan komen: thrillerschrijfster Rosamund Lupton. Ik heb haar laatst geïnterviewd, dat was een goed gesprek. Als ik dan toch aan het fantaseren sla: laten we Gillian Flynn ook vragen. Wat zou ik met haar graag over schrijven en het ontstaan van haar personages willen praten.''


Er zijn in Nederland heel wat vrouwelijke thrillerschrijvers. Hoe onderscheidt u zich van de rest van de schrijvers?

''Ik schrijf psychologische thrillers waarin de zwarte kant van de mens naar boven komt. En ik hou van een stevige plot waarin alles wat er gebeurt een functie heeft. Ik ga daarbij bijna als een psychiater te werk: wat drijft de hoofdpersonen? Hoe reageren ze in een rampsituatie? Wat maakt dat ze doorslaan? Mijn personages hebben altijd iets origineels en verrassends, waardoor je van ze gaat houden – ondanks de fouten die ze maken. Ze zijn nooit doorsnee. Dat begint al met hun namen: Wies, Jolieke, Zwier, Giselle, om er een paar te noemen. In zekere mate moet het verhaal herkenbaar zijn, maar wanneer je daarin doorslaat, zit je een heel boek lang in het hoofd van een doorsnee persoon. Als lezer wil je toch juist iets bijzonders meemaken?''


Als thrillerschrijver is het belangrijk de lezer van meet af aan bij de keel te grijpen en de spanningsboog strak gespannen te houden. Welke zijn je favoriete technieken om dit te bereiken?

''Met een klassiek begin: de proloog. In Getelde dagen zijn de eerste twéé hoofdstukken zelfs vooruitwijzingen – en vervolgens blijkt het heel anders te zitten dan je in eerste instantie denkt. En op elke pagina hangt een bepaalde dreiging, tot in de kleinste, schijnbaar alledaagse handelingen. Ik houd ook erg van een grootse, onverwachte ontknoping. En dan nóg een twist, wat extra verpletterend werkt. Wisseling van perspectief geeft het boek vaart en verhoogt ook de spanning. In Getelde dagen worden de gebeurtenissen afwisselend vanuit Remie en Laurens beschreven, de twee hoofdpersonen die op het punt van scheiden staan. Ik merkte tijdens het schrijven al snel dat deze vorm heel effectief is voor het verhaal dat ik wilde vertellen. In de kern is een scheiding dat immers: zij versus hij. Twee kanten van het verhaal.''


Wat is je favoriete moment en plaats om te schrijven?

''Als de avond voor de deur staat. Het begin al een beetje te schemeren, ik zit zo in het verhaal dat ik ben vergeten te eten en dan... bemerk ik tot mijn schrik dat het alweer tijd is om mijn zoontje te halen.''


Zou je willen dat het boek verfilmd wordt? En wie zou je in de hoofdrol willen zien?

''Dat is een droom. Als ik dan toch mag kiezen opteer ik maar meteen voor een internationale cast: Naomi Watts als Remie, en Jude Law als Laurens. Moet mevrouw Watts alleen wel even haar haren donker verven, maar dat vindt ze vast niet erg. O, en als we dan toch een rondje gaan bellen: Mia Wasikowska als Elise, de zwijgzame, ondoorgrondelijke au pair.''


Waar haal je de inspiratie vandaan en hoe verwerk je die tot een goed boek? 

''Grappig, daar heb ik net een column over geschreven voor Crimezone. Ik lees stapels boeken, kijk veel documentaires, films en dramaseries. Fototentoonstellingen, moderne schilderkunst... Indirect laat ik me door van alles inspireren.''
''Als een mislukte privédetective luister ik zoveel mogelijk gesprekken af. Ik ben hopeloos nieuwsgierig naar elk detail. Wat mensen zeggen én wat ze daarmee bedoelen – twee heel verschillende zaken – , hoe ze zich bewegen, wat ze aan hebben: ik wil het weten. Ik vul mijn hoofd, zodat er vervolgens ideeën uitrollen. Maar hoe ik precies op die ideeën kom, weet ik niet. Ze komen tot mij, dat is het eerder. Ingevingen genoeg, maar ze tot een goed boek verwerken, is een ander verhaal. Dat is een kwestie van lang nadenken, je hoofd erbij houden, zorgen dat de inspiratie blijft stromen en vooral hard werken.''