De sinistere wereld van C.J. Tudor

In 2017 ontstond er al rumoer rond een veelbelovend debuut afkomstig van een schrijfster uit Engeland. Hoewel de cover van De Krijtman geen enkele verwijzing naar angstige momenten heeft, kun je het niet helpen dat het ‘stokmannetje’ een associatie oplevert naar een wereld waarin je liever niet terecht komt. Bij het omslaan van de pagina’s maakt de lezer kennis met een verhaal dat de sfeer van de successerie Stranger Things in zich heeft en een dosis onderhuidse spanning die niet misstaat in een psychologische thriller.

‘Zeg maar Caz; zo noemt iedereen mij tenslotte,’ zegt de vrolijk ogende schrijfster als we handen schudden. ‘Mijn uitgever vond dat er C.J. Tudor op de cover hoorde te staan, maar dat is natuurlijk een marketing insteek.’ Hoewel het haar eerste boek is dat wordt gepubliceerd, schrijft de Britse auteur al ruim tien jaar. ‘Ik heb het lang moeten proberen voordat dit op mijn pad kwam en natuurlijk komen dan de vragen op die alle aspirant auteurs hebben; ben ik wel goed genoeg of heb ik net geen geluk waardoor het manuscript op de stapel blijft liggen?’

Stiekem had ze zich er bij neergelegd dat die gedroomde bestseller zou uitblijven. Haar leraar Engels sprak ooit de legendarische woorden dat hij teleurgesteld zou zijn als Tudor het niet zou schoppen tot bestsellerauteur. Ondertussen runde ze een hondenuitlaatservice en als moeder van een jonge dochter gaan de overige uren naar de zorg voor een kind. ‘Schrijven voor je plezier is altijd iets wat je kunt aanhouden en ik verstuurde ook regelmatig kort verhalen naar tijdschriften. Tot ik getriggerd werd door iets wat ik zag tijdens de tweede verjaardag van mijn dochtertje.’

Sinister

‘Een Nederlandse vriendin gaf mijn dochtertje een grote verpakking met gekleurd stoepkrijt. Aan het einde van de middag zat ik samen met mijn dochtertje op onze oprit en vroeg ze keer op keer of ik verschillende mannetjes wilde tekenen. Toen ik ’s avonds de hond uitliet, viel mijn oog op de duistere oprit naar ons huis en zag ik pas dat het asfalt bezaaid was met deze figuren,’ vertelt de schrijfster. ‘In de middag had het nog iets onschuldigs maar in het duister werd het iets sinisters. Het leek alsof ze vanzelf verschenen waren.’ De volgende dag startte ze met de eerste scènes van haar manuscript, waarvoor ze zich liet inspireren door haar omgeving. ‘Zo was er ook een kermis in ons dorp op dat moment. Op een bepaalde manier heeft een kermis een bepaalde sfeer, aan de ene kant is het licht en vrolijk terwijl er een zwaarmoedig gevoel kan heersen wanneer de herrie en de mensen verdwenen zijn. Sommige verhalen lijken zichzelf te schrijven en met dit verhaal wist ik precies wat ik wilde.’

Zeven maanden later lag er een eerste versie op haar bureau dat met een gretigheid werd verslonden door haar literair agent. Waar het normaal meerdere weken duurt voor een literair agent wordt benaderd naar aanleiding van een manuscript, was het binnen enkele dagen raak voor De Krijtman. ‘Binnen een week veranderde mijn leven, zeker toen bleek dat meerdere uitgeverijen geïnteresseerd waren in het manuscript en er een veiling georganiseerd moest worden om de rechten te verkopen. Ik hoop dat genoeg lezers het boek kopen zodat ik mij fulltime kan richten op het schrijven van fictie.’

Kinderlijke onschuld

Tudor plaatst de flashbacks in haar thriller in de jaren ‘80, een tijd waarin de hoofdpersonages worstelen met hun identiteit. Ze zijn hun kindertijd eigenlijk al ontgroeid en gaan over naar de eerste fase van de puberteit. ‘Het is een fijne tijd om over te schrijven, omdat ieder mens het zelf heeft meegemaakt in het leven. Je hebt nog een kinderlijke onschuld over je heen maar beseft ook dat het leven niet alleen uit mooie momenten bestaat.’

Hoofdpersonage Eddie is er eentje die zijn positie moet verdienen bij de lezer. Als kind heeft hij iets in zijn jeugd meegemaakt dat dertig jaar na dato weer wordt opgerakeld door een raadselachtig postpakketje: een krijtje en een tekening van een stokmannetje. ‘Hij is de nerd in de groep die allerlei dingen verzamelt, zelf deed ik dit ook als een kind waardoor het bijna een obsessie leek. Aan de andere kant is het triest hoe hij in het leven staat, omdat hij zijn vroegere leven nooit heeft kunnen ontvluchten. Gaandeweg leer je hoe je hem moet lezen en zijn reacties moet interpreteren,’ legt de schrijfster uit. ‘Mensen zijn in het echt ook gecompliceerde wezens en niemand is perfect. In een thriller is het juist interessant om te lezen over de mensen die van de geijkte paden durven te wijken.’

Als schrijfster wijkt C.J. Tudor ook graag van die geijkte paden af, aangezien ze eerder een ‘go with the flow’ type is die graag ondervindt waar het verhaal haar naar toe kan brengen. ‘Ik ben ook niet te gedetailleerd in mijn omschrijving van personages, ik laat graag meer aan de verbeelding van de lezer over. Dat is tenslotte de kracht van boeken, toch? Daarom heb ik mij ook niet te veel gewijd aan research naar politie procedures, omdat het verhaal over échte mensen gaat en de procedures rond een moordzaak op de achtergrond blijven.’

Morele code

De vriendengroep in De Krijtman bestaat uit Eddie, Hoppo, Nicky, Fat Gav en Mickey. Tijdens hun zomervakantie gebeuren er binnen een kort tijdsbestek een aantal belangrijke dingen. Een verschrikkelijk ongeluk op de kermis maakt diepe indruk op Eddie. Hij wordt gered door zijn nieuwe leraar, de ietwat vreemde meneer Halloran die een belangrijke rol gaat spelen in het verhaal.

Tudor baseerde de ingrediënten van haar verhaal grotendeels op haar eigen herinneringen. Zo vertelt ze dat het personage Nicky een samensmelting is van diverse vriendinnen die ze in haar jeugd had waarmee ze rondhing in het bos en dat ze daar elkaar duistere verhalen vertelden. ‘Naar mijn idee zijn kinderen vaak ook aangetrokken door de duistere kant van het leven,’ vertelt ze. ‘Natuurlijk zijn er de momenten waar ze erop uit trekken met hun fiets, snoep kopen in de buurtwinkel en dat soort dingen, maar toch eindigt het bij een activiteit waarbij de grens wordt opgezocht. Net zoals je als kind heilig kunt geloven in een pact of samen afspreekt een geheim te bewaren; zodra je volwassen bent, is de magie van dit soort dingen weg. Dan word je geconfronteerd met de harde kant van het leven en moet je bepalen wat passend gedrag is in het dagelijks leven. We worden niet geboren met een morele code, die moeten we gaandeweg proberen te vinden. Hoewel sommige mensen deze nooit vinden of gaan toepassen.’

DNA van het verhaal

Hoewel haar eerste boek net in de winkel ligt, heeft C.J. Tudor thriller nummer twee al op de plank liggen. 'Samen met mijn literair agent heb ik de eerste ronde opmerkingen doorgenomen. Zij omschreef heel mooi dat dit verhaal een zelfde soort DNA heeft. De lezer moet geen vervolg verwachten maar bepaalde ingrediënten zullen bekend voorkomen; een mannelijk hoofdpersonage, een gebeurtenis uit het verleden heeft invloed op het heden en het is nu gesitueerd in een klein mijnersdorp.'

Ondertussen werkt de schrijfster ijverig verder aan een derde boek en is er al een idee voor het vierde boek. 'Ja, je zou het zeker kunnen betitelen als vooruitwerken,' zegt Tudor en ze lacht. 'Hoewel ik in mijn eerste verhalen een verband zoek tussen het heden en verleden, ga ik in het derde boek weer iets volledig nieuws doen. Zo blijf ik mijzelf voor een uitdaging zetten en hoop ik dat met mijn verhalen mensen een vermakend kijkje kan geven in de donkere kant van de mens.'


De Krijtman verschijnt vandaag bij A.W. Bruna Uitgevers | Auteursfoto in header: Mariel Kolmschot

Ben je benieuwd hoe deze thriller is ontvangen? Neem dan een kijkje bij de Buzz Leesclub op Hebban of lees de Sneak Preview.