Pre-order nu 'De ballade van slangen en zangvogels' van Suzanne Collins!
Leesfragment De ballade van slangen en zangvogels
De hele school paste op de indrukwekkende trap van de Academie, dus er was meer dan genoeg ruimte voor alle functionarissen, docenten en leerlingen die op weg waren naar de boetefestiviteiten. Coriolanus liep langzaam omhoog en probeerde de schijn van terloopse waardigheid te wekken voor het geval iemand hem opmerkte. Mensen kenden hem – of hadden in elk geval zijn ouders en grootouders gekend – en van een Snow werd toch een zeker niveau verwacht. Dit jaar, te beginnen met deze dag, hoopte hij ook persoonlijke erkenning te krijgen. Een mentoraat in de Hongerspelen was zijn laatste project voordat hij in de zomer aan de Academie zou afstuderen. Als hij uitblonk als mentor zou hij met zijn uitmuntende schoolprestaties een grote geldprijs krijgen waarmee hij het collegegeld voor de Universiteit zou kunnen betalen.
Door middel van een loting zouden er vierentwintig tributen geselecteerd worden, een jongen en een meisje uit alle twaalf verslagen districten, die in een arena gegooid zouden worden om elkaar in de Hongerspelen dood te vechten. Dat stond allemaal in het Verdrag van het Verraad dat een eind had gemaakt aan de Donkere Dagen van de districtenopstand, een van de vele manieren waarop de rebellen waren gestraft. Net als voorgaande keren zouden de tributen, samen met een stel wapens waarmee ze elkaar konden afmaken, worden opgesloten in de Capitoolarena, een inmiddels vervallen amfitheater waar voor de oorlog sporttoernooien en andere evenementen waren gehouden. De inwoners van het Capitool werden aangemoedigd om ernaar te kijken, maar veel mensen meden de Spelen. De uitdaging was om ze aantrekkelijker te maken.
Om die reden zouden de tributen nu voor het eerst mentoren toegewezen krijgen. De Academie had vierentwintig van haar beste en slimste laatstejaars uitverkoren, maar wat die precies gingen doen, moest nog verder uitgewerkt worden. Er werd gesproken over het voorbereiden van de tributen op een persoonlijk interview, misschien een opknapbeurt voor de camera. Iedereen was het erover eens dat de Hongerspelen een betekenisvollere ervaring moesten worden als ze ermee door wilden gaan en het feit dat de Capitooljeugd aan de districtstributen werd gekoppeld, maakte veel mensen nieuwsgierig.
Coriolanus liep via een hal vol zwarte banieren en een gewelfde gang naar de reusachtige Heavensbeezaal, waar ze de uitzending van de boeteceremonie zouden kijken. Hij was absoluut niet te laat, maar de zaal gonsde nu al van de docenten, leerlingen en een aantal functionarissen van de Spelen die verder niet aan de openingsuitzending hoefden mee te werken.
Avox bewogen zich door de menigte met bladen posca, een brouwsel van waterige wijn met honing en kruiden. Het was een bedwelmende versie van het zure spul dat het Capitool in de oorlog overeind had gehouden en dat zogenaamd beschermde tegen ziektes. Coriolanus pakte een beker en liet wat posca door zijn mond klotsen in de hoop alle sporen van zijn kooladem uit te wissen. Maar hij mocht maar één slokje van zichzelf. Het was sterker dan de meeste mensen dachten en in voorgaande jaren had hij belangrijke mannen die te veel hadden gedronken zichzelf compleet voor schut zien zetten.
De wereld dacht nog steeds dat Coriolanus rijk was, maar het enige betaalmiddel dat hij bezat was zijn charme, die hij gul rondstrooide tijdens zijn rondje door de aanwezigen. Gezichten lichtten op toen hij leerlingen en docenten vriendelijk begroette, naar familieleden vroeg en links en rechts complimentjes uitdeelde.
‘Uw les over districtsvergelding heeft diepe indruk op me gemaakt.’
‘Mooie pony!’
‘Hoe is de rugoperatie van je moeder gegaan? Zeg maar dat ze mijn heldin is.’
**
Rector Casca Highbottom, de man die de Hongerspelen had bedacht, zag persoonlijk toe op het mentorprogramma. Hij verscheen voor de leerlingen met de geestdrift van een slaapwandelaar, met lodderige ogen en zoals gewoonlijk zwaar onder invloed van morfling. Vroeger had hij een goed figuur gehad, maar nu was zijn lichaam ingezakt en omhuld door loshangende huid. De op de millimeter nauwkeurige knipbeurt die hij had gehad en zijn nette pak vestigden alleen maar meer aandacht op zijn aftakeling. Dankzij zijn bekendheid als uitvinder van de Spelen had hij zijn baan tot nu toe nog kunnen behouden, maar er gingen geruchten dat de Academieraad zijn geduld begon te verliezen.
‘Zo dan,’ brabbelde hij, zwaaiend met een verfrommeld vel papier. ‘Ga ’t nu voorlezen.’ De leerlingen vielen stil en spitsten hun oren om hem boven het geroezemoes uit te kunnen verstaan. ‘’k Lees eerst de tribuut op en dan degene die die krijgt. Ja? Goed. District 1, jongen, gaat naar…’ Rector Highbottom tuurde naar zijn papiertje en probeerde het te lezen. ‘Bril,’ mompelde hij. ‘Vergeten.’ Iedereen staarde naar zijn bril, die al op zijn neus stond, en wachtte tot zijn vingers hem ook gevonden hadden. ‘Ah, kijk aan. Livia Cardew.’
Livia kreeg een grijns op haar spitse gezichtje en riep ‘Yes!’ met haar schrille stem terwijl ze triomfantelijk haar vuist in de lucht stak. Ze was altijd al een opschepper geweest. Alsof ze deze gewilde deelnemer enkel aan zichzelf te danken had, en niet aan het feit dat haar moeder directeur van de grootste bank van het Capitool was.
Coriolanus werd steeds wanhopiger terwijl rector Highbottom zich door de lijst worstelde en de jongen en het meisje van elk district aan een mentor toewees. Na tien jaar was er een patroon ontstaan. De districten 1 en 2, die meer voedsel hadden en het Capitool betergezind waren, leverden meer winnaars, en ook de vissers en boeren uit 4 en 11 waren serieuze kandidaten. Coriolanus had op een 1 of een 2 gehoopt, maar die gingen aan zijn neus voorbij, wat nog beledigender werd toen Sejanus de jongen uit District 2 pakte. District 4 kwam langs zonder dat zijn naam werd genoemd, en zijn laatste echte kans op een winnaar – de jongen uit District 11 – ging naar Clemensia Dovecote, dochter van de minister van energie. Anders dan Livia reageerde Clemensia tactvol op het gunstige nieuws; ze duwde haar lange, ravenzwarte haar over haar schouder en schreef haar tribuut ijverig in haar map.
Er klopte iets niet als een lid van de familie Snow, die ook nog eens een van de beste leerlingen van de Academie was, werd overgeslagen. Coriolanus begon te vermoeden dat ze hem vergeten waren – misschien kreeg hij een of andere eretaak? – toen hij rector Highbottom tot zijn afgrijzen hoorde mompelen: ‘En de laatste en de minste, ’t meisje uit District 12… gaat naar Coriolanus Snow.’
Fragment uit The Ballad of Songbirds and Snakes © 2020 door Suzanne Collins. Vertaald door Maria Postema. Met dank aan Scholastic Inc.
