De Tekentafel: illustrator Leo Timmers

op 09 januari 2021 door Hebban Crew 12 reacties

In de rubriek ‘De Tekentafel’ is er op het Hebban Kinderboekenkanaal aandacht voor bekende en minder bekende illustratoren uit het boekenvak. In deze aflevering Leo Timmers, auteur en illustrator van 'Een huis voor Harry' en 'Het eiland van Olifant'.

De Vlaamse auteur en illustrator Leo Timmers (1970) studeerde marketing en grafisch ontwerpen en besteedde de eerste jaren van zijn carrière aan het ontwerpen van omslagen van jeugdromans, het illustreren van prentenboeken en het werken voor bladen als Knack, Humo en De Standaard.

In 2000 maakte hij zijn debuut als auteur met Blij met mij. Het boek ontving prompt een Boekenpluim en sindsdien is Timmers niet meer te stoppen. Zijn werk wordt over de hele wereld uitgegeven, met vertalingen in meer dan 25 talen. Een huis voor Harry werd in Nederland Prentenboek van het Jaar in 2019 en ook in het buitenland ontving Timmers vele prijzen voor zijn prentenboeken.

'Mijn nieuwste boek, Het eiland van Olifant gaat over een olifant die met zijn bootje in een storm terecht komt en in zee belandt. Gelukkig vindt hij een piepklein eiland, zo klein dat hij er maar net op past. Al snel komt er een boot aan, maar Olifant is veel te groot. Ook alle volgende reddingsboten bezwijken onder het gewicht van Olifant. Maar met de brokstukken van alle boten maakt Olifant het eiland groter. Al snel wordt het er heel gezellig en wil iedereen op het eiland wonen!

Ik werkte bijna aan jaar aan Het eiland van Olifant. De uitwerking gebeurde grotendeels tijdens de eerste lockdown. Het was een surreële ervaring om op zo’n moment een boek te maken over een personage dat afgesneden is van de buitenwereld. Met het boek wilde ik aantonen hoe belangrijk samenwerken en samenzijn is. De pandemie heeft dit gevoel alleen maar versterkt.'

'Het was een surreële ervaring om op zo’n moment een boek te maken over een personage dat afgesneden is van de buitenwereld.'

Foto © Els Gielen

Leo Timmers over...

Ik begon met illustreren toen… ik 8 jaar was. Ik tekende mijn eerste stripverhaal. Daarvoor was ik vooral een knutselaar. Mijn vader kopieerde de stripplaten en liet ze inbinden. Ik won er mijn allereerste prijs mee. Sindsdien heb ik niets anders meer gedaan dan tekenen. Altijd maar tekenen, tot op vandaag.

Mijn eerste publicatie was… die eerste strip dus. Ik was toen 10. Mijn officiële debuut was in 1993. Na mijn studies stapte ik bij uitgeverij Clavis binnen met wat tekeningen onder de arm. Dat resulteerde in een opdracht. Ik mocht een boekje illustreren met zwart-wit pentekeningen. Van het ene kwam het andere en voor ik het wist was ik prentenboeken aan het maken.

Ik werk het liefst met… verf. De mogelijkheden van verf blijven me inspireren. Ik blijf nieuwe manieren ontdekken om verf te gebruiken. Transparant, dik, met paletmes, of heel precies met een dunne borstel … de mogelijkheden zijn eindeloos. Daardoor blijft schilderen boeiend en weet je nooit zeker wat het eindresultaat zal worden. Verf verrast!

Het meest trots ben ik op… mijn nieuwste boek. Telkens er een nieuw boek verschijnt ben ik supertrots. Op dit moment is dat Het eiland van Olifant. Ik weet hoeveel tijd en energie ik erin heb gestoken en ben zeer blij met het resultaat. Maar nu werk ik aan een nieuw boek, en heb voor mezelf weer andere doelen gesteld. Ik hoop dat ik erin slaag ze te halen.

'Als ik teken is plezier niet meteen het overheersende gevoel. Leuk is het meestal niet. Het is eerder het tegendeel.'

De illustraties waar ik met het meeste plezier aan werk… zijn nogal zeldzaam. Haha! Als ik teken is plezier niet meteen het overheersende gevoel. Leuk is het meestal niet. Het is eerder het tegendeel. Het is moeilijk, zwoegen, frustrerend, dat soort gevoelens. Soms zijn er kleine momenten van tevredenheid, dan ben je blij met wat je gedaan hebt. Maar al snel volgt er een nieuw, te overkomen probleem. Waarom doe je het dan, zou je je kunnen afvragen. Het antwoord is simpel: omdat ik niets anders kan, het is uit noodzaak.

De leukste / interessantste / meest uitdagende opdrachten om te doen… was het affichebeeld voor de Jeugdboekenmaand van volgend jaar. Ik neem maar weinig opdrachten aan omdat ik mijn tijd niet te veel wil versnipperen. Mijn boeken zie ik niet als opdrachten omdat ik het zelf initieer en het allemaal uit mezelf komt. Maar deze opdracht was alles tegelijk: leuk, interessant én uitdagend.

Het verschil tussen het werken in opdracht en vrij werk… is het verschil in stress. In het verleden deed ik veel opdrachten, zowel voor de pers als boeken. Maar deadlines en aan verwachtingen voldoen vind ik vaak stresserend. Ik besef alsmaar meer dat ik op mijn best ben als ik vanuit mijn eigen ideeën kan werken, en op mijn eigen tempo. Vandaar dat ik opdrachten tot het minimum beperkt heb.

Illustraties © Leo Timmers

Het werken met de computer vind ik een voordeel, want… het maakt bepaalde aspecten makkelijker. Ik schilder mijn illustraties nog steeds met de hand, maar voor veel van het voorbereidende werk gebruik ik wel de computer. Ik schrijf mijn teksten op de ingescande tekeningen zodat ik meteen zie hoe beeld en tekst samenwerkt. Ik maak ook veel kleurstudies op de computer. Maar de definitieve uitwerking van een beeld gebeurt nog steeds op papier. Daarvoor houd ik teveel van het schilderen, van toeval, accidenten, en textuur. Ook de actie en de handeling van schilderen zijn me zeer dierbaar. Daar kan geen enkele digitale brush tegen op.

De aandacht voor illustratoren in het boekenvak vind ik… oké, maar kan nog altijd beter. Ik ben zeer blij met mijn uitgever, maar ervaringen uit het verleden en van wat ik soms hoor van collega’s is er nog werk aan de winkel. Illustratoren worden niet altijd als volwaardig gezien. In de klassieke pers is er is veel te weinig aandacht voor prentenboeken.

Ik zou willen dat ik deze boekenreeks had mogen illustreren: Geen enkele. Series interesseren me niet echt. Ik zou nooit een langlopende serie kunnen maken. Daarvoor wil ik te veel dingen uitproberen en zou een serie me snel gaan vervelen. Het zou al snel een gevangenis worden en ik ben graag vrij om bij elk boek een nieuwe weg in te slaan. Dat neemt niet weg dat er geen mooie series zijn. Wel integendeel. 'Kikker' (van Max Velthuijs, red.), bijvoorbeeld vind ik één van de allermooiste series.

'Ook de actie en de handeling van schilderen zijn me zeer dierbaar. Daar kan geen enkele digitale brush tegen op.'