De Tekentafel: illustratrice Myriam Berenschot

Myriam Berenschot ging naar de kunstacademie in Groningen, want van kleins af aan is ze al gericht op beeld: "Ik probeer beelden te vangen waar je normaal misschien aan voorbij zou lopen." Ze studeerde af als docent tekenen en schilderen en gaf daarna les aan kinderen en volwassenen. Sinds 2012 richt ze zich voornamelijk op illustratiewerk en maakt ze tekeningen voor kinderboeken en lesmethodes. In 2015 verscheen het prentenboek Roze ikke, met tekst van Suzan Overmeer. Ook geeft ze nog regelmatig workshops en zijn er wenskaarten van haar hand beschikbaar. Meer informatie daarover is te vinden op Myriams website.

Ik begon met illustreren toen…
“ik nog heel klein was. Het leukste op de basisschool vond ik tekenen en werkstukken maken. En dan bedoel ik vooral de plaatjes bij de praatjes verzorgen. Het werkstuk moest er vooral heel mooi uitzien.”

Mijn eerste publicatie…
“was een informatiefolder voor nieuwe werknemers van een groot aannemingsbedrijf. Ik had er vlak nadat ik was afgestudeerd aan de kunstacademie een bijbaan en zij vroegen mij dit te doen.”

Ik werk het liefst met…
“een zacht potloodje op papier. Zo kan ik het beste de basis voor mijn tekeningen maken. Ik scan de potloodtekeningen in en dan ga ik ze verder bewerken met de computer. Ik wil wel graag dat het er zo ‘echt’ mogelijk uit ziet. Dus dat het lijkt of ik echte materialen heb gebruikt. Vaak maak ik gebruik van echte ecoline of echte acrylverf of echt vetkrijt dat ik weer met de computer in mijn tekeningen verwerk. Ook ben ik gek op álle kleuren en de effecten die ze op een tekening kunnen hebben.”

Het meest trots ben ik op…
“het prentenboek, Roze Ikke, dat in april dit jaar is verschenen. Ik heb mij sinds 2012 helemaal gefocust op het illustreren. Daarvoor was ik hoofdzakelijk docent tekenen en schilderen en illustreerde ik er naast. Het gaat heel goed met alle illustratiewerkzaamheden en daarom ben ik heel blij en trots dat ik destijds het roer om heb gegooid en dat het nu al geresulteerd heeft in een prentenboek.

Roze Ikke maakte ik samen met Suzan Overmeer. We hebben er tussen de bedrijven door, wel tweeënhalf jaar aan gewerkt en dan is het heel leuk dat je werk wordt bekroond met een uitgave. Suzan is muziekdocente aan het conservatorium. Ze schrijft de teksten en de muziek van veel liedjes. Daarom zijn de versjes in Roze Ikke bijna liedjes als je ze (voor)leest. Het gaat over een meisje van ongeveer 4 jaar, dat gek is op roze en allerlei hele gewone dingen meemaakt. Kijk maar eens om je heen hoeveel Roze Ikke’s je tegenkomt als je oplet!

Binnenkort gaan we op tournee met Roze Ikke. We gaan workshops geven rondom de belevenissen van Roze Ikke.” 

De illustraties waar ik met het meeste plezier aan werk…
“….goh moeilijk…Klinkt misschien raar, maar ik werk overal met plezier aan. Soms moet je heel nauw omschreven tekeningen maken waarbij je dus heel weinig vrijheid hebt. Soms krijg je alle vrijheid. Beide varianten vind ik plezierig. Als je weinig vrijheid hebt is het leuk om de grenzen op te zoeken en er toch je eigen plaatje van te maken. Als je alle vrijheid krijgt is dat natuurlijk heerlijk. Dan kun je alle kanten op. Het allerliefst wil ik mensen in hun omgeving tekenen.”

De leukste /interessantste/meest uitdagende opdrachten om te doen…
“zijn die opdrachten waar heel veel werk in zit en waar je als het eindelijk klaar is heel tevreden over bent en de opdrachtgever ook. Vlak voor de zomervakantie moest ik een aantal grote educatieve zoekplaten maken waar heel veel op gebeurt. Dat is een enorme puzzel en kost een hoop bloed, zweet en tranen. Maar het resultaat is heel mooi geworden.”

Het verschil tussen het werken in opdracht en vrij werk…
“is heel duidelijk. Opdrachtgevers kennen je werk zoals je dat meestal maakt en ze verwachten dat ook van je. Bovendien kun je niet halverwege een opdracht veranderen van stijl. Dat komt de eenheid niet ten goede.

Wel is het goed voor mij om regelmatig mijn echte materialen van de plank te pakken en eens wat anders te proberen. Ik kijk veel naar werk van collega illustratoren en kunstenaars. Zo blijf je jezelf ontwikkelen.

Laatst heb ik aan een wedstrijd van het Dagblad van het Noorden meegedaan. Dat is ook een leuke manier om iets nieuws uit te proberen. Je hebt immers niets te verliezen. Maar ik won!

Ook maak ik heel veel foto’s. Dat is mijn zoektocht naar alles wat met beeld te maken heeft. Ik probeer beelden te vangen waar je normaal misschien aan voorbij zou lopen. Zo zie je de schoonheid van kleine en verborgen dingen of misschien wel de lelijkheid van mooie dingen. Al die foto’s zijn te vinden op mijn Instagram: @bibelletje.”

Het werken met de computer vind ik een voordeel, want…
“ik hoef niet steeds helemaal opnieuw te beginnen als ik iets fout hebt gedaan. Stel je voor dat je een blauwe lucht hebt gemaakt met verf en je vindt het toch niet zo mooi, dan moet je dus alles over doen. Met de computer kun je met een schuifje alle kleuren lucht de revue laten passeren.”

De aandacht voor illustratoren in het boekenvak vind ik…
“vaak een beetje onderbelicht. De illustrator van een prentenboek wordt notabene vaak niet eens genoemd! En dat terwijl het aandeel van een illustrator in een prentenboek zeker even groot is als die van de auteur. Maar het wordt langzaam wel iets beter.”

Ik zou willen dat ik deze boekenreeks had mogen illustreren:
“Vroeger toen ik nog klein was, was ik een enorme fan van Mance Post (en nog steeds). Ik wilde ook tekenen zoals zij. De boekjes over Madelief van Guus Kuijer vond ik dan ook fantastisch. De gewone bijzondere dingen in een kinderleven. Ja, die reeks zou ik wel geïllustreerd willen hebben.”



Copyright foto's en illustraties: (c) Myriam Berenschot