De Top Tien van Hebbanrecensent Kanta

1. Philip Pullman, His Dark Materials (Het gouden kompas-trilogie), 1995-1999
Sorry, deze trilogie is zo prachtig geschreven dat iedere beschrijving ervan er bleekjes tegen afsteekt. Alle drie de delen zijn even goed, maar dat einde, dat is gewoonweg te hartverscheurend om te bevatten.

2. Terry Pratchett, The Colour of Magic (De kleur van toverij), 1983
Eigenlijk ben ik nog geen boek van Terry Pratchett tegengekomen dat ik niet leuk vond, en ik heb er nu zo’n twintig gelezen, maar voor mij begon het allemaal netjes met deel 1 van zijn Discworld-serie. Nog nooit eerder was ik zo’n sterke satire tegengekomen in fantasy.

3. Margaret Atwood, Oryx and Crake (Oryx en Crake), 2003
Ik was al een tijdje fan van Margaret Atwood toen ik dit boek las, en het is nog altijd mijn favoriet. Het boek beschrijft een bizarre toekomst die geregeerd wordt door genetische manipulatie – en die toch ergens heel plausibel is, bekeken vanuit ons perspectief.

4. Aldous Huxley, Brave New World (Heerlijke nieuwe wereld), 1932
Het boek dat mij aanzette tot het lezen van veel, heel veel, dystopische verhalen. Slechts weinig hiervan kwamen in de buurt van dit origineel, dat een volkomen perfecte samenleving weet te presenteren die zowel fascinerend als huiveringwekkend is.

5. Orson Scott Card, Ender’s Game (Enders game), 1985
Naar mijn mening nog altijd het beste boek over een game ooit. Ook het vervolg, Speaker for the Dead (Spreker voor de doden), is fantastisch. Verder ben ik niet gegaan, omdat ik ben gewaarschuwd voor de vreemde politieke opvattingen die de auteur steeds explicieter naar voren laat komen. Jammer.

6. Douglas Adams, The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy (Het transgalactisch liftershandboek), 1979-1992
Wat Terry Pratchett met fantasy deed, heeft Douglas Adams met science fiction gedaan. Mensen zeggen trouwens dat de film niet best was, maar kom op, Alan Rickman als Marvin the Paranoid Android…

7. Ursula K. LeGuin, The Left Hand of Darkness (De linkerhand van het duister), 1969
Een briljante beschrijving van politieke intriges, én een bijzondere speculatie over een planeet waarop iedereen zowel man als vrouw is: beide ideeën hadden los van elkaar waarschijnlijk al tot briljante boeken geleid, maar LeGuin presenteert het allemaal als geniaal geheel.

8. George R.R. Martin, A Song of Ice and Fire (Het lied van ijs en vuur-serie), 1996-heden
De tv-serie heeft een paar plotwendingen genomen die sommige personages (Khal Drogo, Jaime Lannister) een stuk onaangenamer maken, en dat is jammer. De serie is juist zo sterk omdat het onderscheid tussen goed en slecht finaal ondermijnd wordt.

9. Koji Suzuki, Ringu (Ring), 1991
Ik ben er nog steeds niet over uit welke verfilming van dit boek ik enger vond, de Japanse of de Amerikaanse versie. In ieder geval is het één van de engste boeken die ik ooit heb gelezen. Het vervolg, Spiral (Spiraal), is overigens een stuk minder goed en veel te vergezocht.

10. J.K. Rowling, Harry Potter, 1997-2011
Ik open en sluit deze lijst met kinderboeken die geen kinderboeken zijn. Harry Potter kon ik niet weglaten. Ik ben opgegroeid met deze boeken, die met me mee groeiden. Alleen het allerlaatste hoofdstuk vind ik jammer.